Σκεφτόμουν περί ποίησης. Τι είναι η ποίηση; Υπάρχει λογική στην ποίηση; Παίζουν ρόλο τα συναισθήματα; Από ποιους καθοδηγείται η ποίηση; Γιατί η ποίηση πλέον δεν είναι όπως ήταν κάποτε; Πώς θα γεννήσουμε τον δεύτερο Ρίτσο, το δεύτερο Παλαμά τον δεύτερο Καβάφη τον δεύτερο Καρυωτάκη, την δεύτερη Διμουλά, την δεύτερη Πολυδούρη, τον δεύτερο Λουντέμη και τόσους άλλους που δεν έχω τον χρόνο να τους μακαρίσω;
Ήταν μοναδικές λάμψεις μιας περασμένης εποχής που δεν πρόκειται να ξαναγυρίσει ή ευαίσθητοι άνθρωποι οι οποίοι απλά εξέφρασαν ανοικτά τα συναισθήματά τους; Παίζει ρόλο το μέτρο; Γιατί πλέον έχουμε σταματήσει να την σεβόμαστε και αρχίσαμε να την φοβόμαστε; Γιατί κάποιος που γράφει κάτι έμμετρο δεν κάνει ποίηση και γράφει στιχάκια; Γιατί δεν θέλει αυτός ο «κάποιος» να περιοριστεί στην ομορφιά του μέτρου το οποίο τελικά και σου χτίζει τις λέξεις μέσα από το νόημα που κρύβεται μέσα σου και προτιμάει να γράψει ελεύθερα; Τι ρόλο παίζουν οι εικόνες, οι παρομοιώσεις τα σχήματα του λόγου και όλα αυτά τα κοσμήματα(αλλά όχι μαργαριτάρια) του λόγου;
Έβρεχε έξω και εκείνη έλειπε. Σκέφτηκα πως λίγα muffins και το αγαπημένο της κρασί θα έπαιρναν το κρύο από το κορμάκι της. Μια βόλτα στο σούπερ μάρκετ και κάτι πειραματισμούς αργότερα, τα muffins ψηνόντουσαν. Για να περάσει η ώρα ενώ θα ετοιμαζόντουσαν τα muffins άρχισα να ψάχνω κάτι καλό για να διαβάσω και τότε έπεσα μούρη με μούρη με τον Παύλο. «Μ'αρέσει άμα σωπαίνεις γιατί στέκεις εκεί σαν απουσία, και ενώ μεν απ'τα πέρατα μ'ακούς, η φωνή μου εμένα δεν σε φτάνει...». Το γεγονός ακριβώς πως μου αρέσει να διαβάζω έναν νεκρό ποιητή με έκανε να σκεφτώ γιατί. Γιατί οι σημερινοί ποιητές δεν μπορούν να γράψουν κάτι αντίστοιχο; Άρχισα να συνδυάζω εποχές με ποιητές να βλέπω τις πηγές έμπνευσής τους και να προσπαθώ να καταλάβω πώς έγραψαν ό,τι έγραψαν και πώς έμειναν διαχρονικά σύμβολα στην ιστορία.
Συνειδητοποίησα μια λεπτομέρεια πολύ μικρή αλλά και σημαντική για την ποίηση ως τέχνη αλλά και ως μέσο έκφρασης. Η ποίηση είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την αλήθεια. Στην αρχαιότητα ακόμα, η ποίηση χρησιμοποιούνταν για να εκφράσει το λογικό συμπέρασμα μέσα από τα συναισθήματα. Έτσι σιγά σιγά δημιουργήθηκε η φιλοσοφία, ενώ η ποίηση πέρασε σε δεύτερη μοίρα καθώς πλέον χρησιμοποιούνταν μόνο από κάποιους «ρομαντικούς» οι οποίοι εξέφραζαν ακόμα την αλήθεια αλλά με έναν δικό τους τρόπο πολύ πιο λυρικό από όσο ήταν απαραίτητο. Η φιλοσοφία όμως με την ποίηση δεν έχουν σχέσεις μητέρας-παιδιού αλλά αδερφικές. Δεν μπορεί η φιλοσοφία να υπάρξει χωρίς την ομορφιά της ποίησης, όπως ακριβώς και η ποίηση δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς την λογική της φιλοσοφίας. Ταπεινή μου άποψη; Αυτό είναι που έκανε αυτούς τους ποιητές φωτεινά σύμβολα μιας άλλης εποχής.
Αυτός ο χορός που έστησαν με τις εικόνες τα συναισθήματά τους τα ερεθίσματά τους από το περιβάλλον και την αλήθεια που προέκυπτε είτε ως λογικό συμπέρασμα, είτε από την πραγματικότητα, είτε ως μισαλλόδοξη σκέψη από τα βάθη της καρδιάς τους. Άλλωστε τι αξία θα είχε η ποίηση ως μέσο έκφρασης αν δεν μπορούσε να εκφράσει την αλήθεια με έναν όμορφο τρόπο οπτικά και ακουστικά; Ναι, όσο το σκέφτομαι νομίζω πως αυτό είναι. Αν ξαναπαντρέψουμε την αλήθεια και τον σκοπό της σκέψης με την ποίηση, θα ξανασυναντήσουμε Σεφέρηδες και Ελύτηδες και Λειβαδίτες πολλούς, να μάθουν τα παιδιά μας τι είναι ποίηση και να το παραδώσουν στα παιδιά τους ως έχει. Ένα πάντρεμα της αλήθειας που κυκλοφορεί στο σύμπαν, της ομορφιάς δηλαδή και της αλήθειας που κυκλοφορεί μέσα μας.
Κάπως έτσι πέρασε η ώρα και ψήθηκαν τα muffins και εκείνη ήρθε. Και είχα δίκιο. Το κρασί την ζέστανε και τα muffins της άρεσαν. Και όμως, ακόμα έβρεχε έξω.
σχόλια