Κάποιοι λένε πως το να αναπολείς το παρελθόν σε χρήζει εμμονικό και σε κρατά μακριά από το ποτάμι της εξέλιξης. Αυτοί οι κάποιοι λοιπόν με αφήνουν αδιάφορο. Ο μόνος τρόπος έμπνευσης είναι το παρελθόν. Το παρόν και το μέλλον το μόνο συναίσθημα που μπορούν να σου δημιουργήσουν είναι θλίψη. Ζούμε την περίοδο της κατάντιας. Αξίες στον πάτο, ευγένεια στα σκουπίδια και η ανθρωπιά είναι άγνωστη λέξη για τον σύγχρονο κόσμο.
Σκυφτοί σε ένα κακόμοιρο μικρόκοσμο αναξιοπρέπειας και κακίας, ζούμε μια ζωή που δεν θελήσαμε ποτέ. Είμαστε ζόμπι σε μια μαύρη αισχρή και χυδαία κοινωνία που την μαυρίζουμε περισσότερο εμείς οι ίδιοι. Κουτσομπόληδες και κατάσκοποι των ζωών των άλλων. παρατηρητές της ζωής, αιώνιο κοινό σε έργα τρίτων.
Ακόμα και η τέχνη, το οξυγόνο για τους πνεύμονες του υπολειτουργούντα πλέον εγκεφάλου, έχει γίνει ανούσια και άτεχνη. Μουσική εμετική που προσβάλλει τον ακροατή, παραστάσεις ελάχιστες και αυτές που αξίζουν δεν θα τις δεις ποτέ να διαφημίζονται. Αν πεις σε κάποιο στέλεχος της νέας γενιάς πως το 2016 διαβάζεις ποίηση θα σε θεωρήσει γραφικό και πάει λέγοντας.
Το 1979 είχε γράψει ο Λευτέρης Παπαδόπουλος ένα τραγούδι το ¨Κάποτε θα 'ρθουν¨, σε ένα στίχο έλεγε ¨υπερασπίσου το παιδί, γιατί αν γλυτώσει το παιδί υπάρχει ελπίδα¨. Οι καιροί δυστυχώς τον διαψεύδουν, διότι η μεγαλύτερη μερίδα των σημερινών παιδιών ενδιαφέρεται μόνο για την καλοπέραση τους ακόμα κι αν ο διπλανός τους καίγεται μπροστά στα μάτια τους. Οι μάχες στους δρόμους και στις πλατείες για ένα αξιοπρεπές και ανθρώπινο μέλλον, έχουν αντικατασταθεί από το κυνήγι ψηφιακών τεράτων. Ο κόσμος χειροτερεύει, η Ελλάδα ακολουθεί και το λυπηρότερο όλων είναι πως δεν υπάρχει ελπίδα. Το ποτάμι που υποτίθεται μας πάει μπροστά, κάποια στιγμή θα γίνει απότομος καταρράκτης και θα μας πνίξει.
Όταν συνηθίζεις το τέρας, αρχίζεις να του μοιάζεις.
Μάνος Χατζιδάκις
σχόλια