Αγαπητό μου ημερολόγιο,
Το Σάββατο που μας πέρασε, πραγματοποιήθηκε σε μια από τις πιο αγαπημένες μου πόλεις, στη Θεσσαλονίκη η παρουσίαση του δεύτερου βιβλίου μου ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΕΜΕΙΣ. Ήταν η πρώτη φορά που θα πήγαινα στη Θεσσαλονίκη και όπως εσύ που με ξέρεις καλύτερα από το καθένα καλό μου ημερολόγιο, ήμουν πάρα πολύ αγχωμένος. Το να διαβάζεις παραμύθια είναι υπέροχο, το να στα διαβάζουν είναι όμορφο. Το να γράφεις όμως παραμύθια έχει πολύ μεγάλη ευθύνη. Ειδικά όταν απευθύνεσαι σε παιδιά.
Μάταια προσπαθούσα να σκεφτώ τι να πω, που να εστιάσω και τι να πρώτο μοιραστώ με όσους θα έρθουν στην παρουσίαση. Να τους έλεγα πως ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΕΜΕΙΣ το εμπνεύστηκα στο στρατό; Να τους έλεγα πως ο ίδιος είμαι ένας παιδί που προσπαθεί να μην μεγαλώσει; Η να τους έλεγα πως ο λόγος που γράφω παραμύθια είναι για να δημιουργήσω ένα φανάρι ελπίδας πρώτα για μένα και μετά για τους άλλους; Ναι, ελπίδας! Κάθε φορά που η ζωή θα με έκανε κυνικό ή λυπημένο ή σκληρό εγώ θα κοιτάω το βιβλίο μου, θα ξεφυλλίζω τις εικόνες του και θα σκέφτομαι πως έχω καλοσύνη στην καρδιά μου, από τι στιγμή που μπόρεσα να γράψω κάτι που απευθύνεται σε παιδιά δεν θα ήταν σωστό να επιτρέψω στον εαυτό μου να χάσει το φως που κρύβει μέσα του. Όποτε έτσι θα έβρισκα πάλι την ελπίδα μου και το μέσα παιδί μου θα ήταν χαρούμενο και ευτυχισμένο, μα κυρίως ζωντανό.
Μέτα σκέφτηκα να τους έλεγα την υπόθεση του βιβλίου: O Κωνσταντίνος Δαγκωνιάρης, ένας μικρός κάβουρας, θα έκανε τα πάντα για την οικογένεια του. Έτσι μπλέκει σε μια περιπέτεια: Να ανακαλύψει το μυστικό της Αγάπης που χάθηκε στο βυθό. Κατά τη διάρκεια της περιπέτειας του, γνωρίζει το παράξενο χταπόδι Ορέστη Καλαπόδη και τον αγαθό καρχαρία Ζαχαρία Παραπονιάρη. Θα τα καταφέρει η πριγκίπισσα Ηρώ, η νεαρή σειρήνα, να τους βοηθήσει να ξεπεράσουν τις δυσκολίες;
Όλα αυτά μου άρεσαν αλλά κάτι μου έλειπε. Ίσως θα έπρεπε να μοιραστώ μαζί τους το πιο μεγάλο μου μυστικό. Δεν μπορώ να φανταστώ τον εαυτό μου να κάνει κάτι άλλο πέρα από το να γράφει παραμύθια. Θα ήμουν πολύ δυστυχισμένος αν η ζωή με ανάγκαζε να το σταματήσω. Θα ήταν όμως έτοιμοι να το ακούσουν αυτό; Και αν με κοροϊδέψουν;
Με τα πολλά ήρθε η στιγμή της παρουσίασης αγαπημένο μου ημερολόγιο. Τα πιο πολλά από αυτά που σκεφτόμουν δεν τα είπα. Ήταν τόσο ζεστό το κλίμα και η αγάπη τους που το μόνο που έκανα ήταν να συγκινηθώ και να κοιτάω αμήχανα το εξώφυλλο του βιβλίου. Στο τέλος κατάφερα και είπα την αλήθεια μου.
Όλα πήγαν καλά αγαπημένο μου ημερολόγιο. Μου έδωσαν την ευκαιρία να τους γνωρίσω τον κόσμο μου. Ναι με έκαναν ευτυχισμένο, δεν ξέρω όμως αν θα μπορούσα ποτέ να τους το παραδεχτώ, ίσως να τους το γράψω κάποια στιγμή.
Δεν ήμουν όμως μόνος μου σε αυτό. Ήταν μαζί μου οι ομιλητές μου η Ελίνα η Παλάσκα και ο Γιώργος ο Νηρέος οι οποίοι μίλησαν πολύ όμορφα για το παραμύθι μου και μου άρεσε αυτό. Επίσης ήταν εκεί ο δημοσιογράφος της ελεύθερης ΕΡΤ 3 ο Χάρης ο Αρβανιτίδης, ο οποίος είναι ο πιο καλός μπαμπάς και οικογενειάρχης που ξέρω. Να φανταστείς πως έδωσε το παραμύθι μου στο γιο του και εκείνος το πήρε στο σχολείο του και άρεσε πολύ στη δασκάλα. Άρεσε πολύ και στη γυναίκα του.
Ακόμη ήταν εκεί φίλοι και γνωστοί γεμάτη καλή διάθεση να με ακούσουν. Τελικά αγαπημένο μου ημερολόγιο είναι πολύ όμορφο να σου δίνουν και να δίνεις ευκαιρία να σε γνωρίσουν.
Μακάρι να πάνε όλα καλά στο μέλλον, να συνεχίσω να γράφω και να διαβάσουν το παραμύθι μου. Αν δεν βρουν εμένα υπάρχει στα Public.
Αυτό που θέλω είναι να μην ξεχάσουν ποτέ πως τα παραμύθια δεν θέλουν απλά να δείξουν πως υπάρχουν δράκοι, αλλά πως μπορούν να νικηθούν.
Δεν θα σε κουράσω άλλο ημερολόγιο, άσε που τελειώνουν και τα φύλλα σου. Θα τα πούμε αύριο, να προσέχεις. Ευχαριστώ που με άκουσες.
Με αγάπη.
Βάιος Ντάφος, ένας φέρελπις ονειροπόλος συγγραφέας.
