Και που λες, φτάνει η στιγμή που το ημερολόγιο, με μια εμφανώς χαιρέκακη διάθεση, σου κουνάει το δάχτυλο επιδεικτικά και σου ανακοινώνει ότι έφτασε 11 Αυγούστου. Εσύ τώρα από την πλευρά σου τι κάνεις; Κάνεις scroll down στα απανταχού social media που έχεις δημιουργήσει εσύ ο ίδιος, ναι ναι, με τα δικά σου τα χεράκια και το πιο κομψό που σου έρχεται στο μυαλό να αναφωνήσεις πλάι στο μισοτελειωμένο και ζεστό πλέον freddo cappuccino σου, που μάταια προσπαθεί να σου κρατήσει παρεούλα στο άδειο γραφείο της δουλειάς σου- είναι κάτι του στυλ: «Δεν πας να γαμηθείς κι εσύ ρε Μήτσο με τα check in σου». Όπου Μήτσος εσύ βάλε έναν ακόμη από τους 450 facebook φίλους σου που ανεβάζει επιδεικτικά, προκλητικά καλοκαιρινές φωτογραφίες από τις διακοπάρες του, στην νησάρα με τα πιο καθαρά και γαλανά –ever- νερά, πίνοντας cocktailάρες, ακούγοντας μουσικάρες κ.ο.κ. Το καλοκαιρινό παραλήρημα συνεχίζεται και συνεχίζεται χωρίς κανένα έλεος και τελειωμό δεν έχει.
Δεν μου καίγεται καρφί. Όσο θα συνεχίζεις εσύ τον καταιγισμό κοινοποιήσεων παρουσίας στην αμμουδερή σου παραλία χωρίς κανένα απολύτως φόβο και πάθος, τόσο θα επιμένω κι εγώ να φωνάζω «Εμπρός καλέ μου Σεπτέμβρη, σε περιμένω με χαρά!» ως ανταπόδoση της ευφορίας που μου προκαλούν οι φετινές σου διακοπές.
Αυτές οι γραμμές απευθύνονται, όπως ήδη έχεις καταλάβει σε εσένα, τον «άτυχο» εργαζόμενο που δουλεύεις κατακαλόκαιρο, έχεις κάνει μετά βίας πέντε μπάνια μέχρι σήμερα που μιλάμε, άδεια μάλλον δεν πρόκειται να πάρεις για φέτος και το μόνο που σου έχει μείνει να περιμένεις διακαώς σαν κακομαθημένο μικρό παιδάκι είναι να έρθει επιτέλους αυτός ο Σεπτέμβρης, ως ένας άλλος εναλλακτικός δίκαιος κριτής, που με συνοπτικές διαδικασίες θα αρχίσει να επαναφέρει κάθε κατεργάρη στον πάγκο του. Ναι και ίσως, λέω ίσως τότε, να σταματήσει αυτός ο βομβαρδισμός πληροφοριών, εικόνων και κειμένων που αφορούν στο πολυπόθητο θέρος του 2016, κι εσύ μετά με τη σειρά σου βρεις επιτέλους την ηρεμία σου. Άσε που μπορεί και να δροσίσει λίγο… και το ταλαιπωρημένο σου κορμί, αυτό που σέρνεται κάθε πρωί με τα χίλια ζόρια μέσα στον καύσωνα της πόλης για να καταφέρει να φτάσει στη δουλειά του, να νιώσει τελικά αυτή την ανακούφιση της πρώτης φθινοπωρινής πρωϊνής δροσούλας.
Τώρα όσον αφορά σε εσένα αγαπητέ/ή μου φίλε/η που αράζεις στην ξαπλώστρα σου και τυχαίνει να με διαβάζεις, πριν βιαστείς να με κρίνεις με δυσοίωνους και αρνητικούς χαρακτηρισμούς, αρκεί μόνο να σου πω ότι πραγματικά δεν με νοιάζει η γνώμη σου. Ή ακόμη καλύτερα με νοιάζει τόσο όσο σε νοιάζει αυτή τη στιγμή η δική μου φάση. Μετάφραση: Δεν μου καίγεται καρφί. Όσο θα συνεχίζεις εσύ τον καταιγισμό κοινοποιήσεων παρουσίας στην αμμουδερή σου παραλία χωρίς κανένα απολύτως φόβο και πάθος, τόσο θα επιμένω κι εγώ να φωνάζω «Εμπρός καλέ μου Σεπτέμβρη, σε περιμένω με χαρά!» ως ανταπόδoση της ευφορίας που μου προκαλούν οι φετινές σου διακοπές.
Βέβαια, ως ενήλικο και ώριμο άτομο, οφείλω να παραδεχτώ και να αποδεχτώ και το δικό μου μερίδιο ευθύνης στην όλη κατάσταση, το οποίο και εν τέλει δεν είναι τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο από την άγνοια κινδύνου μου όταν έκανα εκείνο το πολυπόθητο κλίκ στο «create your account». Τι τα ήθελα εγώ αυτά; Για καλό έλεγα… έλα όμως που το σύμπαν συνωμότησε στο να μου βγουν σε όχι τόσο καλό τελικά. Και κάπου τώρα έρχεται η στιγμή που αναρωτιέμαι… Μια χαρά δεν θα ήμουν χωρίς instagram και facebook στο γραφειάκι μου, σήμερα την 11η Αυγούστου;
Η ερώτηση είναι σαφώς ρητορική. Και η απάντηση προφανής. Ωστόσο, λόγω του ότι είναι Πέμπτη, είμαστε μια ανάσα πριν από το Σαββατοκύριακο και πριν από μια εκ των μεγαλύτερων αργιών του χρόνου, λέω η έκβαση του δικού μου παραληρήματος να έχει μια πιο αισιόδοξη εσάνς. Αδέλφια εργαζόμενα που λιώνεται μπροστά από ένα pc στο σπίτι, στο γραφείο ή στο δρόμο, βαστάτε! Βαστάτε γερά! Έρχονται καλύτερες μέρες! Κάντε καμία βουτιά να δροσιστείτε στη θάλασσα ή έστω στη μπανιέρα σας, πάρτε αγκαζέ τον ανεμιστήρα σας, βάλτε δυνατά μουσική, φορέστε το πιο πλατύ σας χαμόγελο και να θυμάστε… ο Σεπτέμβρης δεν αργεί!!! Μπλουμ!
σχόλια