Από μικρός ήμουν παιδί δημιουργικό. Ζωγράφιζα, έπαιζα μουσική...μέχρι και τραγούδι έγραψα για την πρώτη μου αγάπη. Όμως τώρα δεν προλαβαίνω, γιατί πρέπει να περάσω τα μαθήματα και να πάρω νωρίς το πτυχίο μου.
Ο Στέφανος Σιταράς είπε ότι οι κρίσεις στη ζωή είναι σαν το ασανσέρ. Τη μία είσαι ψηλά στο ρετιρέ και την άλλη βρίσκεσαι κάτω στο υπόγειο. Στη δικιά μου περίπτωση νομίζω πήγα και πιο κάτω.
Στην αρχή φοβήθηκα, γιατί είναι σκοτεινά εκεί πέρα… σιγά σιγά όμως το συνηθίζεις… και τότε είναι που συμβαίνει η μαγεία! Εκεί στον πάτο, που δεν φτάνει το φως, είσαι μόνος, αντιμέτωπος με τον ίδιο σου τον εαυτό. Θα χρειαστεί να παλέψεις αρκετά, όμως το καλό είναι ότι στο τέλος θα μπορέσεις να κοιτάξεις βαθιά μέσα στα μάτια σου…μέχρι την ψυχή.
Και μέσα στη νεκρική σιγή του φρεατίου, ακούς μια φωνή. Σου μοιάζει γνωστή. Είναι η δικιά σου η φωνή, που παλεύει να απεγκλωβιστεί από τα πρέπει και τα θέλω των άλλων που την έχουν πλακώσει. Μη φοβηθείς, άπλωσε το χέρι σου και βοήθα αυτόν που φωνάζει. Είναι ο ίδιος σου ο εαυτός. Όχι αυτός που δείχνεις στους φίλους, ούτε αυτός που ποστάρεις στο facebook. Αγκάλιασε τον πραγματικό σου εαυτό, εκείνον που κάποτε ονειρευόταν και πίστευε στο ακατόρθωτο. Εκείνον που κάποτε ζωγράφιζε και τραγουδούσε…κυνηγούσες το όνειρο, όσο άπιαστο και αν σου φάνταζε.
Άκου τις ιστορίες που έχει να σου πει. Είναι δικές σου, όλες, απλά τις ξέχασες με τον καιρό…Τα ξέχασες όλα, ζώντας μέσα στην καθημερινότητα, κυνηγώντας στόχους, που όταν τους πετύχεις θα είσαι ευτυχισμένος (ή έτσι πιστεύεις). Όμως ξεχνάς ότι η ζωή είναι το ταξίδι και όχι ο προορισμός. Κάνεις σχέδια για το μέλλον, αλλά ξεχνάς να ζείς και στο παρόν. Βρες την ουσία! Τι μπορεί να σε κάνει ευτυχισμένο αυτή τη στιγμή; Αναρωτήσου…αν σου έμεναν πέντε μέρες ζωής, πώς θα τις περνούσες και με ποιόν;
Και η φωνή, σου λέει…
-Θέλω να γίνω φωτογράφος…
-ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΛΕΣ…οι φωτογράφοι δεν έχουν σταθερή δουλειά και υπάρχουν μέρες που πεινάνε και…και…και…
-Μα…εμένα αυτό με κάνει ευτυχισμένο…
Μόλις νιώσεις πραγματικά έτοιμος να αγαπήσεις αυτόν τον μυστήριο τύπο με τις αλλόκοτες ιδέες, σφίξ’ τον γερά στην αγκαλιά σου και άφησέ τον να σε απογειώσει!
Τώρα πια είσαι έτοιμος! Μπορείς να συνεχίσεις το ταξίδι που λέγεται ζωή! Μόνο που τώρα ξέρεις πιο δρόμο να πάρεις.
Bon voyage!
Υ.Γ.
Για να καταλάβεις ακριβώς τι εννοώ, αφιέρωσε 20 λεπτά από τη (γεμάτη υποχρεώσεις) ζωή σου, και παρακολούθησε τον Στέφανο Σιταρά στο video με τίτλο
«NIC 2012 - Stefanos Sitaras: I dare you to live forever»
