Παρόλο που δεν μου αρέσει να διαβάζω τα παλιά μου κείμενα..σήμερα το έκανα. Διάβασα και τις τέσσερις σελίδες που έγραψα για σένα. Πολύ ενθουσιώδεις σελίδες..
Ίσως τόσο καιρό να φοβόμουν να τις διαβάσω..Πως θα νιώσω, αν θα κλάψω. Λες και αν κλάψω θα γίνει κάτι τρομερό. Λες και απαγορεύεται.
Τελικά δεν έκλαψα. Χαμογέλασα, ίσως συγκινήθηκα λίγο. Έχουν γίνει τόσα από τότε. Τόσα ταξίδια Ηράκλειο-Χανιά για να με δεις. Τόσες βδομάδες στο ίδιο σπίτι, σωστοί συγκάτοικοι.
Μια ελεύθερη σχέση που κατέληξε σε μια σχεδόν συγκατοίκηση. Τόσος πολύς έρωτας. Μάλλον πιο πολύ από τη μεριά μου.
Έχουν περάσει σχεδόν δύο μήνες που λείπεις. Και μου λείπεις και μένα.
Μου αρέσει που με παίρνεις τηλέφωνο. Νιώθω ότι με σκέφτεσαι λίγο. Χαμογελάω σε αυτή τη σκέψη. Βέβαια εγώ δεν σε σκέφτομαι μόνο λίγο..Δύο μήνες. Δύο μήνες τώρα παλεύω με την απουσία σου.
Είναι αρκετός καιρός. Είμαι σχετικά καλύτερα. Όταν δεν πίνω ίσως.
Και είναι εκεί που σκέφτεσαι.. άραγε έκανα καλα? Άνοιξα τις πόρτες μου διάπλατα και τώρα παλέυω να ξεμαγκώσω το σύρτη.
You passed through the glorious arches of my head" που λένε και οι madrugada.
Κάνω χαζομάρες – πίνω – φλερτάρω – κάνω εφήμερο σεξ.
Γιατί εκείνες τις στιγμές φεύγεις. Ξεθωριάζεις από το κεφάλι μου. Και χαμογελάω πάλι.
Σπίτι τα ξημερώματα. Ξανάρχεσαι. Νομίζω για αρκετό καιρό ακόμα θα ξανάρχεσαι. Στο κεφάλι μου, στο κρεβάτι μου. Που είναι τόσο άδειο και κρύο.
Σκέφτομαι καμιά φορά πως είναι άδικο. Η Μάρη λέει πως απλά έτσι είναι η ζωή.
