Όλοι οι άνθρωποι, από την εφηβεία τους και μετά, αναζητούν εκείνον τον μεγάλο έρωτα, τον ανεπανάληπτο, εκείνον τον έρωτα που θα σε απογειώσει και θα σε αφήσει εκεί ψηλά να πετάς ευτυχισμένος. Πολλοί τον βρίσκουν. Λίγοι το αντιλαμβάνονται. Όλοι περιμένουν αυτό το κάτι καλύτερο, αυτό το κάτι παραπάνω. Αναζητούμε τον έρωτα σε ένα πρόσωπο. Καμιά φορά όμως αυτό το συναίσθημα που σε συγκλονίζει, δεν βρίσκεται σε ένα πρόσωπο. Βρίσκεται σε μια στιγμή, σε μια ιδέα, σε μια μουσική, σε μια σκηνή, σε μια εμμονή.
Τυχερός ο άνθρωπος που θα το βρει. Όπου το βρει. Μου πήρε ένα χρόνο, περίπου, να συνειδητοποιήσω αν συμφωνώ ή όχι με τη γνωστή αυτή φράση του Bukowski. Τελικά, συμφωνώ. Γιατί, όταν παθιαστείς με κάτι, με κάποιον, δεν θες να τελειώσει έτσι απλά. Θα τελειώσει οριστικά όταν πια δεν θα μπορεί να γίνει καλύτερο, όταν πια θα έχει γίνει τέλειο. Η τελειότητα όμως δεν υπάρχει κι αν υπάρξει δεν μπορεί να διατηρηθεί και τότε διαλύεται όπως ακριβώς δημιουργήθηκε : απρόσμενα και ξαφνικά. Τότε, είναι το τέλος.
Βέβαια, το τέλος δεν σημαίνει απαραίτητα το θάνατο, όπως στο γνωμικό, ή τουλάχιστον όχι με την κυριολεκτική του έννοια. Είναι η αποδυνάμωση, η καταστροφή, ο θάνατος σε ένα κομμάτι του εαυτού σου. Είναι το τέλος μιας εποχής, μιας στιγμής, μιας απόλυτης και άπιαστης ευτυχίας. Και όταν έρθει αυτό το τέλος, ξέρεις πως υπήρξες ευτυχισμένος, πραγματικά ευτυχισμένος έστω για ένα λεπτό.
Ίσως αυτό είναι τελικά αυτό που αναζητούμε όλοι. Μια μικρή στιγμή απόλυτης ευτυχίας. Αυτό όμως δεν μπορούμε να το προσφέρουμε μόνοι μας στον εαυτό μας. Έτσι, έχουμε ανάγκη να το αναζητήσουμε σε έναν άνθρωπο, σε ένα πρόσωπο, σε μια ιδέα, σε μια εμμονή. Μετά μας παθιάζει, μας πωρώνει, μας συγκλονίζει και συχνά μας εγκλοβίζει. Αλλά, αν είναι κάτι να σε καταστρέψει μη δεχτείς τίποτα λιγότερο από αυτό που αγαπάς. Και τίποτα άλλο δεν θα μπορεί να σε καταστρέψει παρά αυτό. Εγώ νομίζω ότι το βρήκα. Καλή αναζήτηση!
