Νέοι, ωραίοι, μορφωμένοι ψάχνουν. Δουλειά.

Νέοι, ωραίοι, μορφωμένοι ψάχνουν. Δουλειά. Facebook Twitter
10

Τη μία μέρα ξυπνάς αισιόδοξος, την άλλη δε μιλιέσαι. Σέρνεσαι μέχρι το laptop, πατάς του κουμπί για να ανοίξει μέχρι εσύ να φτιάξεις καφέ και κάθεσαι στην ίδια θέση με χθες και προχθές και την προηγούμενη εβδομάδα. Είναι η τρίτη κατηγορία. Όχι αυτών που είναι στην Ελλάδα και θέλουν να να φύγουν, ούτε εκείνων που είναι έξω και θέλουν να γυρίσουν, αλλά αυτών που είναι εκεί που θέλουν και ψάχνουν.

Το κουβαλάς συνέχεια μέσα σου. Την έγνοια, το άγχος, την ανασφάλεια, την  αγανάκτηση, την ελπίδα, το δυναμισμό, μετά πάλι την απογοήτευση και πάει λέγοντας. Το βλέπεις στα μάτια των γονιών σου, ειδικά εάν βρεθείτε σε κάποια κοινωνική εκδήλωση και η κάθε θεία που ο γιόκας της έπιασε (με μέσον εννοείται) δουλειά, έχει τώρα τη σιγουριά και ρωτάει «Τα δικά σας; Εργάζονται;».

Και έρχεται η μέρα που θα πας για interview, αφού μετά από δεκάδες βιογραφικά που έστειλες, κάποιος χριστιανός ανταποκρίθηκε! «Μήπως αυτή η φορά θα είναι η τυχερή μου; Εντάξει, ταιριάζω την περιγραφή της θέσης, έχω τα πτυχία μου, το μεταπτυχιακό μου, έχω καλές πιθανότητες. Ας μην υπερενθουσιάζομαι, να δείξω σίγουρη για τον εαυτό μου και χαμογελαστή». Και πας. Και φεύγεις. Και νιώθεις ότι πήγε καλά. Και δεν σε παίρνουν ποτέ. Να σημειώσω εδώ και να το ακούσουν όλοι οι HR επιστήμονες, ότι όταν λαμβάνεις ένα βιογραφικό ή καλείς κάποιον για interview, καλό είναι να στέλνεις μετά και ένα ρημαδοemail, να ξέρουμε που πηγαίνουμε διάολε! Και περνάνε οι μέρες και πέφτεις, σηκώνεσαι, αισιοδοξείς, κάνεις επανεκκίνηση, βγαίνεις με φίλους να ξεσκάσεις. Μια στάση εδώ.

Η περίοδος αυτή ίσως είναι η καλύτερη για να αξιολογήσεις τους ανθρώπους γύρω σου. Να κρατήσεις αυτούς που σε καταλαβαίνουν χωρίς να μιλήσεις, δε σε πιέζουν, δε σε κάνουν να νιώθεις άβολα, σε στηρίζουν και ξέρουν τι να σου πουν τις μέρες που είσαι down. Να πετάξεις όμως αυτούς που ανεξάρτητα από το τι μέρα είναι, θα σε πάρουν τηλέφωνο για να σου πουν το (πάντα τεράστιο) πρόβλημά τους. Όπως πόσο κακή μέρα ήταν στο γραφείο (που δεν πας), πόσο πιέζονται στη δουλειά (που δεν έχεις), πόσο δεν τους φτάνουν τα λεφτά (που δεν έχεις καθόλου) ή ακόμα χειρότερα, πόσο ενθουσιασμένοι είναι με το νέο project που ανέλαβαν (τουτ..τουτ..τουτ..).

Θα μου πείς είσαι υπερβολική, όλοι έχουν προβλήματα και αν δεν τα πεις στους φίλους σου, σε ποιόν θα τα πεις;  Ξαναδιάβασε τις τελευταίες σειρές, επαναπροσδιόρισε την έννοια «προβλήματα» και σίγουρα πρόσεξε ποιόν απ΄τους φίλους θα πάρεις τηλέφωνο.

Εγώ όλα τα παραπάνω τα ζω πολλούς μήνες. Και πέφτω και σηκώνομαι και κάποια πρωινά νιώθω η καλύτερη υποψήφια και άλλα νιώθω ότι οι εργοδότες που λαμβάνουν το βιογραφικό μου έχουν μπλοκαρισμένα τσάκρα και email και άλλα ανοίγω τα sites εύρεσης εργασίας και με πιάνουν κλάματα για τη μαύρη μου τη μοίρα και άλλα πίνω φραπέ και βλέπω Μενεγάκη και ασπάζομαι των ωχαδερφισμό. Το μόνο σίγουρο είναι ότι την περίοδο αυτή θέλω τους φίλους μου κοντά, πολύ κοντά. Ένας καφές και μία βόλτα το βράδυ, δύο κουβέντες απ΄τις σωστές και οι μπαταρίες ξαναγεμίζουν, το κουράγιο ξαναμαζεύτηκε. Μην κλείνεσαι και μη νιώθεις ότι δεν αξίζεις όσο οι άλλοι, μέγα λάθος! Δεν είσαι ο μόνος που περνάει αυτή τη φάση, είμαστε πολλοί. Εμένα μου κόλλησε στο μυαλό, μήνες τώρα, ένα κλισέ quote από αυτά στις φωτογραφίες με τα τοπία "Everything will be alright in the end, If it's not ok, it's not the end". Θα δεις!

10

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

σχόλια

7 σχόλια
Συνοπτικά, προτείνω τα εξής:α)Σθεναρή επιδιώξη της προσωρινής απασχόλησης σε χώρες της Eυρωπαϊκής Ένωσης, για την απόκτηση εργασιακής εμπειρίας και το άνοιγμα των εργασιακών και όχι μόνο οριζόντων.β)Πρόσβαση σε εγχώριους coworking spaces και ανάπτυξη επαγγελματικής οικειότητας με άλλους "wannabe self-employed".γ)Αύξηση του παθητικού εισοδήματος δια της εξειδικευμένης χρήσης του διαδικτύου.
Δεν καταλαβαινω γιατι πρεπει να σταματησουν οι φιλοι σου να μοιραζονται τις δικες τους στιγμες μαζι σου και γιατι αν σε παρει ενας φιλος σου να σου πει οτι βρηκε δουλεια, αυτοματα γινεται εχθρος σου; Γραφεις οτι δεν ειναι φιλος σου αυτος που θα σε παρει να σου πει για την ασχημη μερα στο γραφειο, επειδη δεν εχεις εσυ δουλεια. Δηλαδη αν δεν εχεις δουλεια, γκομενο, πεθανε η γατα σου, τοτε αυτοματα οι φιλοι σου δεν πρεπει να μιλανε για δουλεια, τα γκομενικα και τα κατοικιδια τους;; Μαλλον πρεπει κι εσυ να δεχτεις οτι και αλλοι εχουν προβληματα και θελουν να τα μοιραστουν μαζι σου, κι οχι επειδη εχεις εσυ τα δικα σου προβληματα, αυτοματα αυτα των υπολοιπων γινονται κατωτερα απο το δικο σου. Καλη τυχη σου ευχομαι με τη δουλεια και υπομονη.
ρε σεις τιποτα δεν κρατάει για παντα, ψαχτείτε, φίλους θα βρείτε όπου και να πάτε, τους συγγενείς μπορείτε να τους επισκέπτεστε στις γιορτές (πόσο συχνα τους βλέπετε τώρα;)Ξεκινήστε τη ζωή απο χαμηλά.Η δυνατότητα που υπάρχει πια σε οποιοδήποτε έλληνα να πάει χωρίς πολλές διαδικασίες στην ευρώπη για δουλειά είναι πολύ μεγάλο πράγμα. Αν δεν έχει κάποιος παιδιά δεν θα έπρεπε να διστάζει να ψαχτει έξω απο το σπίτι του.
ειναι ενα κειμενο που χαρακτηριζει πολλους ελληνες του εξωτερικου και χαιρομαι που ειναι το δευτερο που πετυχαινω στη λαιφο. Γιατι αντικατοπτριζει την εικονα των ελληνων που εχουμε βγει εξω ξεκινωντας απο μαστερ και ψαχνουμε την τυχη μας και ολη αυτη η διαδικασια ειναι μακριααα επωδυνη και πολυ ψυχοφθορα. Γιατι οσοι "φιλοι" αφησαμε πισω νομιζουν πως στο εξωτερικο κανουμε ζωαρα και αποκρινονται" μη μιλας και συ" μια χαρα εισαι εκει. Δεν ειναι ετσι. Η ανασφαλεια, οικονομικη και επαγγελματικη ειναι πολλαπλασια ειδικα οταν παραλληλα σου λειπουν οι δικοι σου ανθρωποι που δεν ειναι διπλα σου να σε στηριξουν. Και αυτο αυξανει την καταθλιψη και την απελπισια και εκει καπου λες "οχι ηρθα να μεινω και θα μεινω ρε γαμωτο" και ξυπνας αλλο ενα πρωι περιμενοντας τα εισερχομενα με χαμογελο. Παντα πρεπει να χαμογελαμε στο τελος, κανενας δρομος δεν ειναι στρωμενος με ροδοπεταλα.
δεν γνωρίζω εαν σε παρακινεί κάτι παραπάνω από την ρημάδα την επιβίωση να μπεις σε αυτό τον θανατερό κύκλο συνεντεύξεων, αιτήσεων, ατελείωτων email, άγχους, στρές κλπ..αλλά νομίζω υπάρχουνε τρόποι να κάνεις και την ζωή σου πιο ευχάριστη και να νιώσεις και πιο χρήσιμη, αυτό το τρυπάκι στο οποίο μπαίνουμε λίγο πολύ όλοι γιατί απλά το κάνει ο φίλος, συγγενής, αδελφός, διπλανός κοκ είναι άσκοπο, πίστεψε με μια δουλειά γραφείου δεν θα σου δώσει τίποτα παραπάνω από ένα πενιχρό μισθό και μία ανελέητη κούραση...είμαι σχεδόν 2 χρόνια στο εξωτερικό και πέρασα από όλα αυτά τα στάδια αμέτρητες φορές
εχει τυχει να με παρει τηλεφωνο φιλος, πολυ κοντινος φιλος, να με ξυπνησει απ' το μεσημεριανο υπνο για να μου πει οτι βρηκε δουλεια κι οτι θα παιρνει 1200 ευρω (που δεν τα παιρνει τελικα), ενοσω εγω ημουν ανεργος και φρικαρισμενος. Δε βαριεσαι, ας χαρω με την χαρα του.
ε ντάξει εξαρτάται αν σε πήρε επίτηδες για να σου τη σπάσει, ή το κανε από τον ενθουσιασμό του επειδή ήθελε να πει τα καλά νέα.Καμιά φορά μπορεί όντως να χαρούμε με τη χαρά του, και να σκεφτούμε ίσως μεθ' αύριο η σειρά μου ξέρω γω