Μου αρέσει η Αθήνα. μου αρέσει πολύ. Πιο πολύ μου αρέσει το κέντρο. Τα προάστια τα βρίσκω κακού γούστου..."λαϊκά". Η μεγάλη μου αδυναμία είναι τα παλιά νεοκλασικά σπίτια. Όσο πιο παλιά και όσο πιο αρχοντικά.τόσο το καλύτερο. Και εάν είναι και κατεστραμμένα, ακόμη καλύτερα. Εάν ένας τοίχος έχει πέσει και μπορώ να βλέπω το εσωτερικό με τα σπασμένα πια ζωγραφισμένα στο χέρι πλακάκια της κουζίνας, με τα απομεινάρια τοιχογραφίας στα ταβάνια....ε, τότε είναι που απομουρλαίνομαι. Γιατί όμως?
ΟΚ, η σύγχρονη αισθητική του μπουρτζόβλαχου (με την κακή την έννοια) ,που χτίζει νεοπλουτίστικες μεζονέτες, σε άσχημα προάστια, με λακούβες στους δρόμους, χωρίς ουσιασικά πράσινο, εκτός από εκείνα τα ρημάδια τα leyland στους κήπους (μπορεί κάποιος να απαγορεύσει την εισαγωγή τους παρακαλώ?), ειναι αντικειμένικά, θέλω να πιστεύω ΑΣΧΗΜΗ.
Είναι όμως? Μάλλον όχι...λάθος ερώτηση. Είναι τα παλιά νεοκλασικά της Αθήνας όμορφα? Δεν υπήρχαν τότε μπουρτζόβλαχοι? Σήμερα δεν υπάρχουν αστοί που χτίζουν μεταμοντέρνες μονοκατοικίες με όμορφες αυλές, μακριά από υπερβολές? Τί είναι αυτό που κάνει το κέντρο τόσο νοσταλγικά όμορφο?
Νομίζω κομμάτι της γοητείας της "παλιάς" Αθήνας είναι ότι λείπει από τα σπίτια αυτά η άρχουσα τάξη που τα έχτισε. Τα νεοκλασικά είναι ό,τι έμεινε πίσω μετά την μετακόμιση και τώρα μπορούμε και εμείς τα φτωχαδάκια να τα χαζεύουμε, να τα φωτογραφίζουμε, να πηγαίνουμε εκεί για ποτό.
Εάν το κέντρο ήταν ακόμη μία ακριβή αστική περιοχή, με τις στρατιές των υπηρετών να δουλεύουν για χαζές γκόμενες και ηλίθιους, χοντρούς φίλους υπουργών θα μας άρεσε? Θα άφηνε χώρο για έκφραση και νωχελικούς περιπάτους? Ή θα μας κοιτούσαν με ύποπτο βλέμμα τα security κάθε που θα τραβούσαμε ο ένας τον άλλον στις γωνίες για να φιληθούμε και θα μας ξενέρωναν?
Τα σκεφτόμουν τις προάλλες που περιφερόμουν στο νεο-ανακαλυφθέν για μένα κέντρο της πόλης και σκεφτόμουν ότι δε με νοιάζει πια να αναπτυχθεί. Δε με νοιάζει να μετακομίσει εδώ η σύγχρονη αστική τάξη από την περιφέρεια και να φύγουν οι μετανάστες να μη βλέπω πια τη φτώχεια τους. Δε θέλω να υπάρχει φτώχεια. Κανένας αρτιμελής άνθρωπος δε χρειάζεται υπηρέτες και κανένα ανθρώπινο ον δεν επιτρέπεται να ψάχνει στα σκουπίδια για τροφή. Δε θέλω να υπάρξουν επενδύσεις στο κέντρο ώστε να γίνει ανταλλαγή πληθυσμών.
Θέλω να ζούμε όλοι με τις βασικές μας ανάγκες καλυμμένες. Και ο διαχωρισμός να γίνεται με βάση τις συνήθειες και τις προτιμήσεις μας: οι οικογενειάρχες και τα μωρά παιδιά στα προάστια. Οι γέροι δίπλα στην παραλία να λιάζονται στα απαραίτητα ζαχαροπλαστεία. Οι ερημίτες στα βουνά, και οι νέο,ι οι φοιτητές, οι καλλιτέχνες, οι clubbers, όσοι δεν μπορούν να βάλουν τον κώλο τους κάτω... στο κέντρο... ΣΤΟ ΚΕΝΤΡΟ. Μη μας φάνε και οι αποστάσεις, ε?
Υ.Γ. Και εάν το κέντρο πεθάνει και χαθεί? Ε, δε θα είναι και το πρώτο πράγμα που πεθαίνει.
σχόλια