Ο κόσμος με στεναχωρεί. Ίσως είμαι καταθλιπτική. Δεν ξέρω, πάντως μιλάω σοβαρά, παίζει να έχω όντως την ασθένεια, στην κυριολεξία. Ίσως ισχύει αυτό που λένε, πως οι πιο χαρούμενοι και φωτεινοί άνθρωποι έχουν τις πιο ευαίσθητες και θλιμμένες ψυχές. Περπατάω ανάμεσα σε κόσμο και στεναχωριέμαι. Το έχω από καιρό παρατηρήσει, αλλά τώρα είναι συχνότερο. Και είναι πολύ βαρύ το συναίσθημα για να είναι και συχνό. Είναι ασήκωτο, με πνίγει. Ίσως είμαι καταθλιπτική.
Αγαπιέμαι και αγάπω. Γιατί λοιπόν νιώθω τόσο μόνη; Ίσως είμαι καταθλιπτική
Αναρωτιέμαι, αν πεθάνω, θα το καταλάβουν από την απουσία ή από τη μυρωδιά; Πολύ μακάβριο όντως, αλλά θα τρέξει η καρδιά ή οι αισθήσεις; Υπάρχω στη σκέψη τους από συνήθεια, όχι με την αρνητική έννοια που σκέφτηκες, από την απόλυτα φυσική πεπατημένη του ανθρώπου με τους γύρω του, ή από καθαρά συνειδητή αγάπη; Πολύ μοναξιά, για άλλη μια φορά, με πολύ κόσμο. Δεν μπορώ να το εξηγήσω, είναι πάντα πολλοί άνθρωποι γύρω μου, όπως ανέκαθεν ήταν, γύρω μου και κυρίως κοντά μου. Αγαπιέμαι και αγαπώ. Γιατί λοιπόν νιώθω τόσο μόνη; Ίσως είμαι καταθλιπτική.
Μπούχτισα να σκέφτομαι. Τους δικούς μου, τους φίλους μου, τον κόσμο. Τα άσχημα και τα γενικά, τις συνέπειες, τις προϋποθέσεις, το σωστό και το λάθος. Μπούχτισα. Αναλώνεται κανείς στη δική μου σκέψη άραγε; Εγώ γιατί αναλώνομαι και φορτώνομαι φορτία άλλων; Το δικό μου το φορτίο το κουβαλάει κανείς; Γιατί αν όχι πρέπει να το κάνω εγώ και πλέον νιώθω πως δεν έχω την αντοχή. Είμαι τόσο πολύ εκεί που δεν αντέχω πια να είμαι εδώ. Και είμαι μόλις 21. Είναι παράλογο να νιώθω έτσι, δεν είναι; Πες μου ότι υπάρχουν και άλλοι που είναι έτσι, πες μου ότι δεν ισχύει αυτό που νομίζω! Ίσως είμαι καταθλιπτική.
Θα μου άρεσε να γράφω ιστορίες που θα διαβάζουν και άλλοι. Ίσως ανάμεσα σε χιλιάδες ανθρώπους, να υπάρξει κάποιος που θα ταυτίζεται απόλυτα μαζί μου. Αυτός θα είσαι εσύ. Θα το καταλάβεις σίγουρα. Γράφω τώρα, ή μάλλον παραληρώ, και σκέφτομαι πόσο θα μου άρεσε κάτι τέτοιο.
Θα επιστρέψω σύντομα. Ενδέχεται να έχω κατάθλιψη.
σχόλια