Εχθές, ήρθε ένας φίλος μου ο οποίος πήγε στο Μεγάλο Πεύκο να καταταχθεί στις ειδικές δυνάμεις. Τον ρώτησα πως είναι και μου απάντησε πως εάν κάποιος παρακούσει, υπάρχει περίπτωση να τον κοιτούν οι υπόλοιποι μέσα στον ήλιο για μισή ώρα με την διαταγή ενός υπαξιωματικού. Ο λόγος; ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ. Γνώριζα πως στον στρατό γίνονται πράγματα χωρίς αιτία. Ποτέ όμως δεν περίμενα να γίνεται αυτό σε τόσο μεγάλο βαθμό. Κι' όμως γίνεται.
Ξύπνησα το πρωί και βρήκα το θέμα μου. Ο στρατός στην σύγχρονη εποχή. Ένα θέμα συναφή με το προηγούμενο και ιδανικό για διάλογο και αντιπαράθεση ιδεών. Έτσι είπα να ξεκινήσω να αναλύω αυτό το θέμα.
Μετά το τέλος του δεύτερου παγκοσμίου πολέμου, οι Ευρωπαϊκές χώρες δημιούργησαν μια ένωση για να αποφευχθεί νέος πόλεμος. Η Βορειοατλαντική συμμαχία (ΝΑΤΟ) δημιουργήθηκε για τον ίδιο λόγο. Όλοι μας προσπαθούμε να σταματήσουμε κάθε είδους πολέμου και να καταπολεμήσουμε την βία μέσω του διαλόγου, προβάλλοντας τον πολιτισμό και τις αξίες της δημοκρατίας και της οικουμενικότητας ως υψίστης σημασίας.
Όμως, παράλληλα όλες οι ανεπτυγμένες χώρες της Ευρώπης και της Αμερικής δεν ασχολήθηκαν με το θέμα του στρατού στην καινούρια εποχή που εγκαινιάστηκε. Όλες είχαν στρατό και μάλιστα εμπλεκόταν σε επιχειρήσεις της Αμερικής σε χώρες στην Αφρική και στην Μέση Ανατολή. Όλες οι χώρες έχουν την στράτευση υποχρεωτική και καλλιεργούν μιλιταριστικές ιδέες εκεί οι οποίες επ'ουδενί δεν στηρίζουν τους θεσμούς της δημοκρατίας και τον σεβασμό της διαφορετικότητας.
Πολλοί έχουν υποστηρίξει πως ο θεσμός του στρατού είναι ένας αναχρονιστικός θεσμός οποίος σπαταλά χρήματα τα οποία θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν στην στήριξη της ανάπτυξης, την παιδεία ή και την υγεία. Όμως, ο επαγγελματικός στρατός δεν μπορεί να θεσμοθετηθεί σε ένα εθνικό επίπεδο, ειδικά σε ένα επίπεδο όπως η χώρα μας. Η Ευρώπη είναι μια τεράστια ήπειρος. Μια ήπειρος που υποστήριξε την δημοκρατία, τις αξίες, τον διάλογο, τον κοινοβουλευτισμό και την κατοχύρωση των δικαιωμάτων δεν μπορεί να μπλέκεται σε πολέμους σε άλλες ηπείρους και να υποστηρίζει τον στρατό, όπως είναι σήμερα.
Στην Συρία και στην Αραβική άνοιξη ο στρατός ήταν αυτός ο οποίος εμπόδισε την ανάπτυξη της δημοκρατίας και την κατοχύρωση των ανθρώπινων δικαιωμάτων σε αυτές τις περιοχές. Η Αμερική δαπανά κάθε χρόνο τρομερά ποσά για δαπάνες σχετικές με τον στρατό οι οποίες θα μπορούσα να πάνε στην στήριξη των αστέγων και των κατώτερων κοινωνικών ομάδων.
Η Ευρώπη είναι ιδιάζουσας σημασίας οικοδόμημα για την προστασία των ανθρώπινων δικαιωμάτων, το αντιμιλιταριστικό της στρατηγικό σχεδιασμό και την εδραίωση των θεσμών παγκοσμίως.
Εν μέσω κρίσης, οι περισσότεροι ζητούν περισσότεροι Ευρώπη. Αυτή η περισσότερη Ευρώπη πρέπει να περιέχει και ριζοσπαστικές τομές ενάντια στον μιλιταρισμό ο οποίος καταπατά τα ανθρώπινα δικαιώματα και τον σεβασμό στην διαφορετικότητα.
Η Ελλάδα δεν μπορεί να δημιουργήσει επαγγελματικό στρατό χωρίς μια συμφωνία σε υψηλότερο επίπεδο. Η Ευρώπη όμως μπορεί, έχει την δύναμη να το κάνει. Ένα νέο σχήμα στρατού θα μπορούσε να είναι ένας εθελοντικός στρατός για αυτούς οι οποίοι θέλουν να υπηρετήσουν και κάλυψη των υπόλοιπων αναγκών με μισθοφόρους. Έτσι, θα υπήρχε η επιλογή της στράτευσης για όσους το επέλεγαν αλλά και τα σύνορα μας θα προφυλάσσονταν σε πανευρωπαϊκό επίπεδο.
Όλοι μαζί, όλες οι προοδευτικές, δημοκρατικές δυνάμεις έχουμε την δύναμη να σταματήσουμε αυτές τις μιλιταριστικές τακτικές και να προβάλλουμε ένα νέο σχέδιο για την ασφάλεια της Ευρώπης το οποίο δεν θα στηρίζεται στο σημερινό σχήμα του στρατού.
Πέρα όμως από τα σύνορα της Ευρώπης θα πρέπει να παλέψουμε παγκοσμίως, για την εξάλειψη αυτού του υποχρεωτικού θεσμού ο οποίος υπάρχει χωρίς καμία ωφέλεια για τους στρατεύσιμους.
Έχουμε την δύναμη να αλλάξουμε αυτά που δεν μας αρέσουν, αρκεί να θέλουμε. Μπορούμε να εξαλείψουμε τον ρατσισμό και να δημιουργήσουμε ένα πλαίσιο σεβασμού της διαφορετικότητας και της πολυπολιτισμικής κοινωνίας στην οποία ζούμε.
