Έχουν περάσει 9 χρόνια από τότε που τελείωσα το σχολείο και ακόμα βλέπω στο ξύπνιο μου χολιγουντιανές εικόνες καταστροφής με σχολεία να τυλίγονται στις φλόγες και 'γω πετώντας από πάνω με ένα αυτοσχέδιο βομβαρδιστικό, να ρίχνω ατελείωτες βόμβες ουρλιάζοντας από ηδονή.
Αυτές οι φυλακές, γεμάτες ηλίθια βιβλία, μίζερες αίθουσες και καμένους καθηγητές, κατέστρεψαν το μυαλό σε κάθε παιδί που έκανε την χαζομάρα να πατήσει εκεί μέσα. Σαβουρογνώση και προχειροδουλειά, εξοντωτικό άγχος, ποδοπάτημα αυτοπεποίθησης και ατελείωτο χάσιμο χρόνου. Στην ουσία, ήτανε πάντοτε τεράστιες προπαγανδιστικές μηχανές που ο κύριος σκοπός τους ήταν να ανακαλύψουν τι σου αρέσει και ύστερα αργά και μεθοδικά να στο ξεκολλήσουν από τον εγκέφαλο αφήνοντας στη θέση του μια βαθιά πληγή θα παραμένει ανοιχτή.
Πολλοί άνθρωποι που προφανώς για κάποιο λόγω έχουν θετικές αναμνήσεις από το σχολείο, σπεύδουν με ζήλο να υπερασπιστούν αυτό το ιερό σύμβολο της εκπαίδευσης παραθέτοντας κάθε φορά σαχλά επιχειρήματα που πάντα ανάγονται σε κάποια πετυχημένη επαγγελματική σταδιοδρομία. Αυτοί οι άνθρωποι ακριβώς, είναι και το απαλλοτριωμένο προϊόν του σύγχρονου σχολείου, το σύμπτωμα μιας αρρώστιας που μολύνει κάθε κοινωνία από τις απαρχές της δημιουργίας του.
Όσοι μπήκαν μέσα παιδιά, βγήκαν ξεκουτιασμένοι γέροι. Ξέχασαν να σκέφτονται διαφορετικά, ξέχασαν να κρίνουν σαν παρατηρητές και όχι σαν κουτσομπόλες, ξέχασαν να δέχονται και να προστατεύουν τον αδύναμο, ξέχασαν να ρωτούν, ξέχασαν να παίζουν, ξέχασαν να αναζητούν τη γνώση, ξέχασαν να συνδυάζουν πηγές πληροφόρησης, ξέχασαν να λειτουργούν ομαδικά, ξέχασαν να είναι δημιουργικοί, ξέχασαν να ονειρεύονται, ξέχασαν να συμμετέχουν σε διάλογο, ξέχασαν να συζητούν, ξέχασαν να ζωγραφίζουν, ξέχασαν να παίζουν ποδόσφαιρο αντί να το παρακολουθούν στην τηλεόραση, ξέχασαν το μυστήριο της ιστορίας τους, ξέχασαν την ταυτότητά τους, ξέχασαν τα πάντα.
Όμως έμαθαν να βγάζουν χρήματα. Και το να βγάζουν χρήματα σε αυτό το χάος που ονομάζουμε κοινωνία, δεν είναι παίξε γέλασε, είναι μια ικανότητα τόσο μαγική όπου ο κάθε ένας από εμάς ήταν διατεθειμένος να θυσιάσει όλα του τα παιδικά χρόνια (ή για να είμαστε πιο ακριβείς για να μετατρέψει τα παιδικά του χρόνια σε σχολικά) για να την αποκτήσει. Βέβαια, επειδή είμαστε πολλοί -όλοι-, μόνο λίγοι είναι αυτοί που τελικά τα καταφέρουν. Οι υπόλοιποι, δυστυχώς, θα πληρώνονται με το μήνα για να κάνουν τις σκάλες τις οποίες θα χρησιμοποιούν για να ανέβουν λίγο πιο ψηλά οι περισσότεροι ταλαντούχοι.
Και θα μου πει τώρα κάποιος, «μα αυτός είναι ο βασικός νόμος της ζωής, επιβιώνει ο δυνατότερος, τι θες να μας πεις τώρα εσύ;». Εγώ θα πω ότι ενώ αυτός ο νόμος όντως ισχύει, ποιος νόμος μας ανάγκασε να πουλήσουμε κάθε μας εγγενή ικανότητα επιβίωσης και αρμονικής συμβίωσης για να μάθουμε να κάνουμε τις σκάλες;
Αναξωφρύνων
σχόλια