Με αφορμή την προβολή της ταινίας Σύμπτωμα του Άγγελου Φραντζή στις Νύχτες Πρεμιέρας θα ήθελα να επικοινωνήσω τις εντυπώσεις μου για την εν λόγω ταινία την οποία παρακολούθησα στη Χώρα Αμοργού το Σάββατο 12 Σεπτεμβρίου, σε ένα αυτοσχέδιο θερινό σινεμά που στήθηκε σε ενα κρυφο πλατεάκι της πρωτεύουσας του νησιού. Το Σύμπτωμα γυρίστηκε κατά ένα μεγάλο μέρος του στην Αμοργό τον χειμώνα του '13, μια περίοδο που διέμενα και εγώ η ίδια στο νησί και είχα ετσι την τύχη να ζήσω τη μεταφορά του σεναρίου στην πραγματικότητα. Το τελικό αποτέλεσμα μοιάζει με ένα κολάζ κινούμενων φωτογραφιών εν είδει οπτικοποιημένων αωτικρουόμενων σκέψεων της πρωταγωνιστριας (Κάτια Γκουλιώνη). Το φανταστικό και το υποσυνείδητο εισβάλουν ξανά στην δημιουργία του Φραντζή και δηλώνουν την σκοτεινότητά τους μεσα απο τις κραυγές, τα μάτια και τα χείλη της Γκουλιώνη.
Η πρεμιέρα της ταινίας έγινε στην Αμοργο κλείνοντας τέλεια τον κύκλο της σύλληψης και της υλοποίησης της καλλιτεχνικής ιδέας του Φραντζή. Όντας όμως σε ένα τοσο ποιητικό τοπίο όσο η Χώρα του νησιού, το Σύμπτωμα μετουσιώθηκε σε μέρος μια καλλιτεχνικής εμπειρίας που διαδραματίστηκε σε εκεινο το κρυφό πλατεάκι, αναμεσα σε μια εκκλησιά και έναν άσπρο τοίχο. Δεκάδες θεατών ποικίλων εθνικοτήτων (η ταινία προβλήθηκα με αγγλικους υπότιτλους) παρουσιάστηκαν στο νησιώτικο κινηματογραφικό ραντεβου και ξεχείλησαν το πλατεάκι. Μάλιστα καμιά δεκαπενταριά θεατες σκαρφάλωσαν στην οροφή της μικρής εκκλησιάς για να μην χάσουν το θέαμα- και φανταστείτε πως ήταν μια νύχτα με αέρα. Οι σκληρές σκηνές της ταινίας με τις αγωνιώδεις περιπλανήσεις της πρωταγωνίστριας σε ενα σκληρό, βραχώδες και ανεμοδαρμένο μέρος δημιουργούσε μια ατμοσφαιρα που η ίδια η πραγματικότητα της ροβολής επαλήθευε... Η αίσθηση της προβολής ανέδειξε την σαγηνευτική ρεαλιστικότητα της Φωτογραφίας του Ηλία Αδάμη. Μια ιστορία για την δίπολη εσωτερικότητα του ατόμου και την κοινωνική της έκφανση, φλάς του Εγώ, του Εσύ και του Εμείς μαζί. Ενδιαφέρουσα και πολύ ανθρώπινη, στα μάτια μου, η σκηνή με το δείπνο-παρατηρείστε την. Γέλια, κρασί, φιλοσοφία των ανθρώπων και επικοινωνία λεκτική ή μη, δηλωμένης μέσω της σωματικής εκφραστικότητας. Τι πιο όμορφο από ανθρώπους να μιλούς για την ζωη κατω απ'τον ουρανό, ελευθερωμένοι από το κρασί και την οικεία συντροφιά;
Κι αν έχω φύγει από το νησί κι αν βλέπω μόνο ένα μικρό κομμάτι ουρανού τωρα πια, από την αυλη στα Πετράλωνα που κάθομαι και γράφω, ξέρω πως η αγριάδα του νησιού – όμοια με την φύση του ανθρώπου και της ζωής θα αγγιξει τον θεατή μπροστά από την μεγάλη οθόνη. Κάπου στη ταινία γίνεται συζήτηση για τις πράξεις και τις συνέπειες τους. Εύχομαι λοιπόν στον Άγγελο και στην ομάδα του να προβαίνουν πάντα σε τέτοιες καλλιτεχνικές πράξεις που ενισχύουν την κοινότητα και πυροδοτούν εκείνες τις συζητήσεις που συμπερασματα δεν γνωρίζουν.
σχόλια