Καλοκαίρι. Ελλάδα. Αύγουστος. Είναι σαν να αδειάζεις τη συσσωρευμένη ένταση του χειμώνα για να γεμίσεις με την ενέργεια του καλοκαιριού. Η περίοδος της σιωπής, του αναστοχασμού. Συνήθως βρίσκεσαι σε διακοπές. Το τηλέφωνο χτυπάει λιγότερο, το email είναι σεταρισμένο στην αυτοματοποιημένη απάντηση “Θα σας απαντήσω το συντομότερο δυνατό”, το πρωινό ξύπνημα γίνεται ευχάριστο και το άγχος δίνει τη θέση του στη χαλάρωση. Μπορεί βέβαια να μη συμβαίνουν αυτά. Ιδιαίτερα στη σημερινή Ελλάδα. Να είσαι σε διακοπές και αντί να εργάζεσαι με μηδενικό ωράριο (δηλαδή 24/7), να αφιερώνεις στις καθημερινές μόνιμες εργασιακές υποχρεώσεις ένα οκτάωρο, να είσαι on call για οτιδήποτε παρουσιαστεί, να αισθάνεσαι εργασιακή ανασφάλεια, να λαμβάνεις πενιχρές αμοιβές- που δεν αρκούν για να συντηρήσουν την οικογενειακή ή ατομική καθημερινότητα- ή ακόμα και να ετεροαπασχολείσαι χωρίς προοπτική άσκησης του επιθυμητού επαγγέλματος.
Είναι όμως Αύγουστος. Ο μήνας που εσωκλείει την ανάπαυση και την αναζήτηση, που ανακινεί συναισθήματα και αναμοχλεύει σκέψεις, όπως ακριβώς και ο τελευταίος ημερολογιακός μήνας του έτους. Προσμένεις την απαρχή κάτι καινούργιου, την αλλαγή. Στην αυγουστιάτικη νύχτα των Περσίδων, όπου τα αστέρια χορεύουν δημιουργώντας φωτεινές εκρήξεις στον ουρανό, κάνεις ευχές. Στην αυγουστιάτικη πανσέληνο, στο πιο ολόγεμο φεγγάρι του χρόνου, κάνεις σκέψεις. Και όλα αυτά όχι εξαιτίας της καλοκαιρινής συναισθηματικής αποφόρτισης, αλλά εξαιτίας της ανάγκης να ορίσεις τους νέους στόχους και να τους θέσεις σε τροχιά υλοποίησης. Αυτή η ανάγκη απαγκίστρωσης από το παρελθόν και αφοσίωσης σε κάτι καινούργιο γίνεται η κινητήρια δύναμη για να κάνεις το επόμενο βήμα.
Σε συχνότητα πανσελήνου. Λίγες μέρες πριν και μετά αντιμετωπίζεις ψυχολογικές μεταπτώσεις ίσως όμοιες με εκείνες του “θα πάρουμε ή όχι τη δόση;”, ισορροπείς ανάμεσα στην απαξίωση των πάντων και σε μια ανεξήγητη ετοιμότητα να δεχτείς με χαρά σε ό,τι σου φέρει ο καιρός. Πόσα μπορεί να φέρει στη ζωή ενός νέου ανθρώπου ο καιρός στην Ελλάδα; Πως μπορεί να απομακρύνει την απογοήτευση και να ανατρέψει τη μεταναστευτική φυγή; Το “Μένω ή Φεύγω” έχει γίνει η πληγή της νέας ελληνικής γενιάς. Στο περιθώριο μιας Ευρώπης που αναζητά και αυτή την ταυτότητά της. Παλεύεις με τα όνειρα και τη συνείδησή σου. Λες: “Τόσα χρόνια σπουδές σε Ελλάδα και εξωτερικό για ένα βασικό μισθό σε ένα μέτριο εργασιακό περιβάλλον με ελάχιστες προοπτικές επαγγελματικής εξέλιξης, μηδενικό ωράριο και περιορισμένη κοινωνική συναναστροφή; Για μια καθημερινότητα μεταξύ γραφείου και υπνοδωματίου; Περιτριγυρισμένος από ανθρώπους που δύσκολα συνάπτουν κοινωνικές σχέσεις;”
Η απάντηση βρίσκεται στην πανσέληνο. “Να μείνεις για να προσπαθήσεις. Γιατί οι κοινωνίες χρειάζονται όχι μόνο μεγάλους για να σχεδιάζουν το μέλλον αλλά και νέους για να το ονειρεύονται. Άλλωστε η τάση στο όνειρο είναι σύμφυτη της νεότητας. Να μείνεις και να επιμείνεις στο προσωπικό σου όραμα. Γιατί οι κοινωνίες προοδεύουν από την υλοποίηση των προσωπικών οραμάτων. Μέσα από την κοπιώδη αναζήτηση της ατομικής Ιθάκης. Να μείνεις και να συμβάλεις στη συλλογική εξέλιξη που πρέπει να οργανωθεί. Να συμμετέχεις, γιατί η συμμετοχή είναι δύναμη. Γιατί οι κοινωνίες αλλάζουν από τη συμμετοχή. Να μείνεις γιατί η Ελλάδα σε χρειάζεται, γιατί και εσύ χρειάζεσαι την Ελλάδα για να δικαιώσεις την προσπάθειά σου. Για να πεις, αφού πέτυχα στην Ελλάδα, μπορώ να πετύχω σε ολόκληρο τον κόσμο. ”
Φθινόπωρο. Ελλάδα. Αρχές Σεπτεμβρίου. Δεν κοιτάς πίσω. Μονάχα ανακαλείς στη μνήμη τη συζήτηση με τον εαυτό σου. Πάρε μια βαθιά ανάσα, τα όνειρα αρχίζεις να τα πραγματοποιείς. Η ζωή σου αλλάζει. Η κοινωνία εξελίσσεται. Τα καλύτερα βρίσκονται καθ’ οδόν… Ραντεβού στην επόμενη αυγουστιάτικη πανσέληνο για τον απολογισμό.
σχόλια