Από τότε που με θυμάμαι να παρατηρώ τον κόσμο και τις συμπεριφορές του, με βασανίζει ένα ερώτημα: "Γιατί εναντιωνόμαστε σε οτιδήποτε διαφορετικό ή μη οικείο σ΄εμάς;". Θέλω να πω ότι ο ρατσισμός είναι ένα φαινόμενο που όλοι βλέπουμε στην καθημερινότητά μας, ενώ σίγουρα έχουμε υπάρξει θύματα αλλά και θύτες του - συνειδητά ή ασυνείδητα. Και δεν μιλάω μόνο για το ρατσισμό απέναντι στους πρόσφυγες ή τους έγχρωμους. Στο στόχαστρο έχουν βρεθεί πολλάκις άτομα με νοητικά ή κινητικά προβλήματα, άτομα με προβλήματα βάρους, με διαφορετικές πολιτικές και θρησκευτικές πεποιθήσεις και, λόγω του υποτιθέμενου "εκσυγχρονισμού" της ελληνικής κοινωνίας τα τελευταία χρόνια, θύματα πέφτουν και άτομα με σεξουαλικές προτιμήσεις αντίθετες του συνηθισμένου.
Επειδή, όμως, "karma is a bitch" και "όποιος είναι έξω απ' το χορό, πολλά τραγούδια λέει", θα βρεθούμε κάποια μέρα κι εμείς στο "εδώλιο του κατηγορουμένου" και καθόλου δε θα μας αρέσει.
Αν αναλογιστεί κανείς πόσες φορές έχει συμμετάσχει ή παρακολουθήσει ανάλογο περιστατικό, το αποτέλεσμα θα 'ναι τουλάχιστον σοκαριστικό. Από το νηπιαγωγείο ακόμα γίνονται αντιληπτές τέτοιες συμπεριφορές και είναι λυπηρό το γεγονός ότι πολλές φορές θύτες είναι οι εκπαιδευτικοί και οι απόψεις των "νεωτεριστών" γονέων, που αναπαράγουν τα παιδιά τους. Το αγοράκι που δεν έκανε κανένας παρέα στο νηπιαγωγείο γιατί είχε την τύχη (ή μήπως ατυχία;)να γεννηθεί μαύρο, ο Γιώργος στο δημοτικό που ήταν πάντα τερματοφύλακας γιατί ήταν πολύ χοντρός για να τρέχει γρήγορα στο ποδόσφαιρο, μετά η Τζένη που δεν ήθελε κανείς γιατί φορούσε γυαλιά και σιδεράκια ή ο Πέτρος που προτιμούσε να διαβάζει ποίηση και να ζωγραφίζει και εσύ φώναζες "αδερφή" ή "πούστρα", απλά και μόνο επειδή δε σου φαινόταν φυσιολογικό. Τόσα και άλλα τόσα παραδείγματα ανθρώπων, που με την άνευ λόγου κακία σου πλήγωσες, τους δημιούργησες ανασφάλειες & ψυχολογικά προβλήματα και σε ακραίες περιπτώσεις οδήγησες στην αυτοκτονία, απλά επειδή μπορούσες.
Το θέμα, όμως, είναι ΓΙΑΤΙ; Γιατί έχουμε την τάση οι άνθρωποι να βάζουμε άτομα στο περιθώριο; Γιατί χλευάζουμε οτιδήποτε ασυνήθιστο; Κατά την ταπεινή μου άποψη, δύο είναι τα ενδεχόμενα: Το πρώτο είναι η οργάνωση και η (δυσ)λειτουργία της ελληνικής κοινωνίας και οι λακέδες της ( aka στενόμυαλοι νεοέλληνες, φανατικοί υποστηρικτές του "πατρίς-θρησκεία-οικογένεια"). Γιατί μη μου πεις ότι δεν έχει υπάρξει άτομο που να σε έχει κοιτάξει υποτιμητικά, όταν του είπες ότι πέρασες σε ΤΕΙ αντί για ΑΕΙ ή δε βρέθηκε σε ημιλιπόθυμη κατάσταση η μητέρα σου, όταν της ανακοίνωσες ότι θα παντρευτείς υδραυλικό αντί για τον γιατρό ή δικηγόρο που ονειρευόταν, δε θα σε πιστέψω.
Το δεύτερο ενδεχόμενο είναι ο φόβος. Οι φόβοι μάλλον. Είτε ο φόβος για το άγνωστο /αλλότριο /παράξενο χαρακτηριστικό που μπορεί να διαθέτει το εκάστοτε θύμα μας, είτε ο φόβος ότι κάποια στιγμή μπορεί να αποκτήσουμε κι εμείς αυτό ή κάποιο άλλο χαρακτηριστικό, που θα μας εκδιώξει από τη θέση μας στη μάζα που τόσο ωραία είχαμε βολευτεί. Επειδή, όμως, "karma is a bitch" και "όποιος είναι έξω απ' το χορό, πολλά τραγούδια λέει", θα βρεθούμε κάποια μέρα κι εμείς στο "εδώλιο του κατηγορουμένου" και καθόλου δε θα μας αρέσει. Γιατί; Θα πρέπει να λογοδοτήσουμε για κάτι που είμαστε ή είναι αναφαίρετο δικαίωμά μας. Γιατί μπορεί να αναγκαστούμε να μεταναστεύσουμε και να γίνουμε κι εμείς πρόσφυγες στη θέση του πρόσφυγα ή γιατί το παιδί μας μπορεί να προτιμά για συντρόφους άτομα του ίδιου φίλου, κ.α.
Αυτό που πρέπει να συνειδητοποιήσουμε είναι ότι δεν υπάρχει διαφορετικό, καθώς όλοι είμαστε διαφορετικοί. Είμαστε όλοι άνθρωποι, ανεξαρτήτως χρώματος/ εθνικότητας/ θρησκείας/ πολιτικών πεποιθήσεων/ σεξουαλικών προτιμήσεων/ εξωτερικών χαρακτηριστικών. Όσο πιο γρήγορα αγαπήσουμε ή τουλάχιστον αποδεχτούμε τη διαφορετικότητα του διπλανού μας, τόσο πιο εύκολα θα επιτευχθεί μια πιο ισορροπημένη λειτουργία της κοινωνίας και θα εξαλειφτεί η μάστιγα του ρατσισμού.
σχόλια