Ταξιδεύω τον τελευταίο καιρό. Γνωρίζω νέα μέρη, νέους ανθρώπους, νέες εμπειρίες. Και συνειδητοποιώ ολοένα και περισσότερο πως δεν είναι τα λεφτά που χρειάζεται πιο πολύ ο άνθρωπος. Αυτό που χρειαζόμαστε είναι η ελπίδα. Αυτήν την απαραίτητη ψευδαίσθηση που δημιουργεί ο εγκεφαλος ότι "όλα θα πάνε καλά".
Επίσης, συνειδητοποιώ, πως ο καθένας έχει και μία ιστορία από πίσω του και ότι οι άνθρωποι απλά προσπαθούν να επουλώσουν τις πληγές τους. Κι όταν λέω ιστορία, εννοώ κάτι μεγάλο, κάτι που τους πληγώνει, κάτι που θέλουν να ξεπεράσουν, αλλά φοβούνται πως δε μπορούν. Κι εσείς έχετε μία τέτοια ιστορία. Και το παράδοξο είναι πως αυτή η ιστορία είναι η τελευταία για την οποία θέλετε να μιλήσετε. Επειδή φοβάστε. Και είναι παράδοξο επειδή η πραγματική ανακούφιση θα έρθει μόνο αν τη μοιραστείτε.
Συμπόνια, λοιπόν. Αυτή είναι η δεύτερη λέξη του παζλ. Αυτήν αναζητούμε με κάθε τρόπο. Και επειδή δε μπορούμε να τη βρούμε με ειλικρινή και άμεσο τρόπο, προσπαθούμε να βρούμε υποκατάστατά της. Αλλά δεν είναι η πρώτη φορά που το κάνουμε αυτό, ούτε και η τελευταία.
Αυτές οι επισημοποιημένες σχέσεις που υποτίθεται πως θα μας οδηγούσαν σε μία ευτυχισμένη ζωή, καταλήγουν σε ένα δυσβάσταχτο βάρος που δε σ' αφήνει να αναπνεύσεις. Αλλά δεν φταίνε ούτε αυτές. Είναι άδικο να τις κατηγορούμε.
Αν όμως, τα υποκατάστατα της συμπόνιας δε λειτουργούν με σωστό τρόπο, τότε, ακόμη περισσότερο, τα υποκατάστατα της αγάπης γυρνούν σαν μπούμεραγκ με ορμητική διάθεση προς το πρόσωπό μας. Και μας χτυπούν αλύπητα.
Γιατί κανείς δεν βρήκε την αγάπη συμβιβαζόμενος με υποκατάστατα. Η αγάπη θέλει τόλμη. Και δε μιλώ για τους ανθρώπους που βρίσκουν το άλλο τους μισό και περνούν μια ζωή μαζί ευτυχισμένοι. Αυτοί δεν ξέρω καν αν υπάρχουν. Μοιαζουν πολύ καλοί για να είναι αληθινοί. Είναι σαν αμερικάνικη ταινία με happy ending.
Όχι, λοιπόν. Εγώ μιλάω για τους άλλους ανθρώπους. Γι' αυτούς που η ζωή είναι ένας αέναος κύκλος. Γι' αυτούς που είναι λυπημένοι, αλλά φοβούνται να αλλάξουν. Γι' αυτούς που παγιδεύονται σε σχέσεις που τους φθείρουν περισσότερο και από την ίδια τους τη μοναξιά.
Να, ακόμη ένα παράδοξο. Αυτές οι επισημοποιημένες σχέσεις που υποτίθεται πως θα μας οδηγούσαν σε μία ευτυχισμένη ζωή, καταλήγουν σε ένα δυσβάσταχτο βάρος που δε σ' αφήνει να αναπνεύσεις. Αλλά δεν φταίνε ούτε αυτές. Είναι άδικο να τις κατηγορούμε.
Ο φόβος είναι φταίχτης.
Αν καταφέρεις να απεμπλακείς από αυτόν, τότε είσαι ένας άνθρωπος που μπορεί να πετάξει.
Αν όχι, τότε θα μείνεις πάντα δέσμιος της ελπίδας, της συμπόνιας και της αγάπης που ποτέ δε θα 'χεις.
σχόλια