Κορίτσι στην πόλη

Ερμού, 10.30, διασχίζονταςτις συμπληγάδες της Ερμού

Τώρα που το Lifo μετακόμισε η πρωϊνή κάθοδος προς την οδό Βουλής είναι διανθισμένη με μικρά χαριτωμέναστιγμιότυπα. Προσπερνώ τουλάχιστον δύορεπόρτερ τηλεοπτικών σταθμών που θέλουν την απάντησή μου σε καυτά ερωτήματα («Βουνόή θάλασσα;», «Έχετε εκδικηθεί ποτέ μετά από ένα χωρισμό;»), μια κυρία που μεενημερώνει πως μέσα στην στοά πωλούνται φτηνά ιταλικά ρούχα και έναν πλανόδιο πωλητή που με πλησιάζει έξω από τοΖάρα για να μου πουλήσει αρώματα και γυαλιά. Οι πιο επιθετικές και σταθερές στο ραντεβού τους είναι οι κοπέλεςπου θέλουν να μου προσφέρουν «έναδωράκι» από τα μικρά τους καλαθάκια. Επιστρατεύουν μια ποικιλία από τακτικέςτην ώρα που με πλησιάζουν: τo νιαούρισμα με φωνή που θυμίζει γλυκάκι ασπαρτάμης («Kαλημμεεεερα! Πάρτε έναδωράκι. Μα γιατί δε θέλετε; σας το προσφέρω απλόχερααααα»), τον χαριτωμένοτσαμπουκά μιας επίπλαστης οικειότητας («Κοπελιά! Έλα δω!»), την κολακεία («Αχ, καλέ τι ωραία τσάντα που φοράς») καιτέλος το απρόσμενο ερώτημα («Οδηγείς;») Ξέρω τι είναι το δωράκι - μια περιποίησηπροσώπου, ένα μασάζ σώματος «πάντα δωρεάν». Οτιδήποτε φτάνει να σε ανεβάσουνπάνω. Πάνω, πίσω από τα άπειρα μηχανάκια πιστωτικών καρτών, σε υποδέχεται πρώταη κυρία Μαρία ντυμένη στα λεοπάρ. «Έχετε κερδίσει αυτό το υπέροχο δώρο απολύτωςδωρεάν φτάνει να κλείσετε μια θεραπείατων 600 ευρώ ειδική τιμή, μόνο για σήμερα τελευταία μέρα» σου λέει καθισμένηστο γραφειάκι της. «Τι είδους θεραπεία;» λες εσύ αθώα. «Να, γι' αυτά τα περιττάκιλά. Έχετε κοιλιά βλέπω». Κωλώνεις. «Εγώ; Κοιλιά; Όχι απλώς φοράω χαμηλοκάβαλο τζιν». «Και με το μουστάκισας τι σκοπεύετε να κάνετε;» αντιτείνει η λεοπάρ Μαρία. «Το ποιο;» τραυλίζεις. Σελίγο εμφανίζεται ένας κύριος ντυμένοςστα άσπρα («ο κύριος Γιώργος, γιατρός») που σου ζητάει ευγενικά να βγάλεις τοπαντελόνι σου για να σου κάνει ένα «τεστ κυτταρίτιδας». Σου κολλάει ένα τσιρότοστο μπούτι. «Έχεις κυτταρίτιδα 3^ουβαθμού».

Παρασκευή, 12.30 μ.μ.,στο αυτοκίνητο

Είναι μια απ' αυτές τις βραδιές που δεν θέλω καθόλου να γυρίσωσπίτι. Κάνει ζέστη, οδηγούμε με ταπαράθυρα ανοιχτά και θέλω να τρέξουμε όσο πιο γρήγορα γίνεται, να καταπιούμε την άσφαλτο και να φτάσουμε: στοεπόμενο μπαρ, σε πάρτι αγνώστων στο Μεταξουργείο, σ' έναν πεζόδρομο, σε κλαμπστην Παραλιακή, παντού. Κάθε καινούργιο μέρος θα 'ναι σα δώρο παιδικώνγενεθλίων. Θα σκίζουμε το περιτύλιγμα και θα χορεύουμε με μανία. Απόψε θαανακαλύψω το τέλειο κοκτέιλ, θα πιω πάρα πολύ αλλά δεν θα μεθύσω, ο dj θαπαίζει Shangri-Las, Supremes και Shirelles, και θα χορεύουμε όλοι μαζίαγκαλιασμένοι και ιδρωμένοι πίσω από τα φωσφοριζέ μπουκάλια του μπαρ.

Σάββατο ξημερώματα,στο αυτοκίνητο

Τα θαμπά πορτοκαλί φώτα της Εθνικής Οδού φωτίζουν στριπτιζάδικα,πράσινες ταμπέλες που σε ενημερώνουν πως είσαι ακριβώς 200 χλμ. πριν τη Λαμία, αφίσεςγια σκυλάδικα («Εσύ το ήξερες πως η Σαμπρίνα έχει πια γαλάζια μάτια καιτραγουδάει στο Εμπατή North;»)και φτηνά ξενοδοχεία γεμάτα με παρκαρισμένα αυτοκίνητα. Τραγουδάω παράφωνα «I don't mind if you don't mind. I don't shine if you don't shine. Βefore you jump can you read my mind?»Χαράζει. Δεν υπάρχει κάτι που να με κάνει πιο χαρούμενη από το να βλέπω την ανατολήμετά από ξενύχτι. Σκέφτομαι πως νίκησα τη νύχτα.