Το έλεγε ο φίλος μου ο Χουδαλάκης στη ραδιοφωνικήτου εκπομπή στον «Αντέννα», αποτιμώντας την προεκλογική παροχολογία που ήδηπήρε θέση κυρίαρχη στα λογύδρια των διεκδικητών της εξουσίας (Καραμανλή καιΠαπανδρέου), και κουνούσα το κεφάλι συμφωνώντας και φωνάζοντας «πέσταχρυσόστομε».
Έλεγε, λοιπόν, ότι καλά είναι να νοιαζόμαστε τιςασθενέστερες κοινωνικές τάξεις, αλλά σε τούτο τον τόπο, όλες οι προεκλογικέςυποσχέσεις (όπως και οι λίγες μετεκλογικές... υλοποιήσεις των υποσχέσεων αυτών),είναι σαν να κατοικείται η Ελλάδα μόνο από συνταξιούχους, μόνο από φτωχούςαγρότες, μόνο από αγωνιούντες συμβασιούχους, μόνο από αδιόριστους δασκάλους,μόνο από πολύτεκνες οικογένειες, μόνο από χαμηλόμισθους.
Με άλλα λόγια, για να μην παρεξηγούμαστε, που το'χουμε και εύκολο in this country, κυρίως όταν μιλάμε για τις ασθενέστερες κοινωνικέςτάξεις ή (πού το θυμήθηκα τώρα;) για τους περήφανους μικρομεσαίους: Στην Ελλάδα δεν ζει μόνο εκείνος των 500 ευρώ τομήνα, μόνο ο συνταξιούχος, μόνο ο έχω 4 παιδιά. Ζει και εκείνος των 1.000 ευρώ, και των 1.500 καιτων 2.000 και των 5.000. Έχουν και δικαιούνται να έχουν και αυτοί οι πολίτες τη«θέση» τους στην προεκλογική ατζέντα των πολιτικών.
Να νοιάζονται για τις παρεχόμενες υπηρεσίες σε όλοτο κρατικό φάσμα - την παιδεία, την υγεία. Να διεκδικούν τη βελτίωση των συνθηκών και στουςδικούς τους χώρους εργασίας. Ακόμα και των μισθών τους. Δεν σημαίνει ότι έναςάνθρωπος που παίρνει 2.500 ευρώ το μήνα δεν δικαιούται να διεκδικείπερισσότερα.
Αλήθεια, ποια πολιτική σ' αυτό τον τόπο απάντησεκαι στις ανάγκες ενός ανθρώπου με υψηλό μισθό; Έχει κάποιος την εντύπωση ότι δεν δυσκολεύεται καιένας τέτοιος άνθρωπος να μεγαλώσει και να σπουδάσει τα παιδιά του; Κι ακόμα παραπέρα: Έχει το δικαίωμα ένας πολίτηςπου παίρνει, ας πούμε, 3.000 ευρώ το μήνα, να έχει απαίτηση να βελτιωθούν οιτουριστικές υπηρεσίες, ώστε και να επωφελείται ο τόπος (και να αισθανόμαστε τηναισιοδοξία που «βγαίνει» πάντα, όταν τα πράγματα, γενικά, πάνε καλά στη χώρασου), αλλά και να απολαμβάνει εκείνος και η οικογένειά του καλύτερες διακοπές; Η καθημερινότητα όλων αυτών των ανθρώπων (οιπερισσότεροι από τους οποίους, μάλιστα, είναι και οι πιο συνεπείςφορολογούμενοι στη χώρα μας), ποια προεκλογική ατζέντα απασχόλησε ποτέ; Και δενεννοώ τις γενικότητες τύπου: «θα βελτιώσουμε τον τουρισμό μας», «θα ενισχύσουμετην ανταγωνιστικότητα» κ.λπ.
Βεβαίως να υπάρχει η φροντίδα για τουςασθενέστερους -που στην Ελλάδα, μεταξύ μας, ποτέ δεν κατάλαβα ακριβώς πόσο«ασθενέστεροι» είναι (αφού, φερ ειπείν, ξέρω κόσμο με εικονικό εισόδημα 1.000ευρώ το μήνα, να ζουν πολύ καλύτερα από μένα που παίρνω περισσότερα, και ναφυλάνε πιο πολλά από μένα που όσα εισπράττω τα ξοδεύω).
Αλλά, δεν πρέπει να μπουν κάποτε στο προεκλογικόπακέτο και θέματα όπως:
Σε ποιο στάδιο βρίσκεται η έρευνα και η τεχνολογία; Πόσα χρήματα δαπανώνται γι' αυτά;
Αν περισσεύουν κάποια φράγκα, είναι πάντα πρέπον ναδίδονται ως προεκλογικές παροχές στους ασθενέστερους, ή μήπως, μακροπρόθεσμα,θα ωφελούσε τη χώρα να πήγαιναν, μερικά από αυτά, και στην έρευνα.
Πώς και πότε μετεκπαιδεύονται οι δάσκαλοι και οικαθηγητές μας; Θ
α ενδιαφερθεί ποτέ κάποιος για την άθληση τωνπερίπου 450.000 φοιτητών μας (που είναι οι πιο αγύμναστοι φοιτητές στην Ευρώπη,σύμφωνα με έρευνα της Eurostat), ή θα ασχολούμαστε μόνο με το πόσα χρόνια αβάντζο θαδώσουμε σ' εκείνους που εργάζονται, ή πώς δεν θα στενοχωρήσουμε κανέναν στοθέμα του ασύλου;
Έχουν δικαίωμα να φωνάζουν και να αγωνιούν καιεκείνοι που επιλέγουν να πάνε σε ιδιωτικά νοσοκομεία;
Το πρόβλημα της μη ύπαρξης πεζοδρομίων για ναβγάλει βόλτα μια μητέρα το παιδί της με το καροτσάκι, το θεωρούμε πολύ «κυριλέ»για να το θίξουμε στις προεκλογικές εκστρατείες;
Θα αποκτήσει ποτέ η Ελλάδα μουσείο Σύγχρονης Τέχνης;Ή μήπως και αυτό θεωρείται «πολυτέλεια», όταν «ο κόσμος είναι χωρίς δουλειά καιμε συντάξεις πείνας;»
Ξέρω, κιόλας, τι σκέφτονται και πώς θα αντιδράσουνορισμένοι. Θα κρατήσουν, π.χ., μόνο το ερώτημα για τα ιδιωτικά νοσοκομεία, καιθα πουν: «ορίστε η άρχουσα τάξη, που έχει λύσει τα βασικά της προβλήματα καιθέλει τώρα, εις βάρος των φτωχών, να λύσει και τα πιο ... ανάλαφρα». Βαριέμαι να απαντήσω, επιχειρηματολογώντας σετέτοιες λογικές.
Επαναλαμβάνω, μόνο, ότι πολλές φορές, δίδεται ηεντύπωση πως η Ελλάδα που αδικείται, δεν είναι ούτε η Ελλάδα των πολύ φτωχών,ούτε βεβαία η Ελλάδα των πολύ πλούσιων. Υπάρχουν και οι ενδιάμεσοι, ακόμα καιοι πάνω από τη μέση που, αν έχουν πετύχει κάτι σημαντικό στη ζωή τους, το έχουνπετύχει μόνοι τους. Χωρίς καμία βοήθεια. Χωρίς καμία παροχή. Και χωρίς κανένας,ποτέ, να ακούσει και τη δική τους φωνή.
Απαξιωτικά, μερικοί τους λένε «βολεμένους» και«νοικοκυραίους». Μόνο που αυτοί οι «βολεμένοι» και «νοικοκυράιοι» δουλεύουνπολύ σκληρά, πολύ έντιμα, και πολύ αθόρυβα, για να έχει το δικαίωμαοποιοσδήποτε «τρίτος» να τους χλευάζει και οποιοσδήποτε πολιτικός να τουςαγνοεί.
Είναι περισσότεροι από τους άλλους. Απλώς δεν φωνάζουντόσο.
σχόλια