ΙΣΩΣ ΕΧΕΙ ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΜΕ το ότι διαμένω (και «τηλεργάζομαι») σε απόσταση αναπνοής από πολλά ιατρεία, φαρμακεία και νοσοκομεία, κάθε μέρα όμως βλέπω εδώ τριγύρω όλο και περισσότερους συμπολίτες μας να φοράνε προστατευτικές μάσκες στον δρόμο – εννοώ κανονικά, με το στόμα και την μύτη μέσα, όχι ως «πάνα για το πηγούνι» ("chin diaper") που άκουσα να λένε σαρκαστικά κάποιοι στην Αμερική.
Οι περισσότεροι/ες φοράνε τις αναλώσιμες χειρουργικές μάσκες «μιας χρήσης» (λέμε τώρα), όχι απαραίτητα, υποθέτω, επειδή θεωρούνται μάλλον πιο αποτελεσματικές από τις υφασμάτινες, αλλά ίσως επειδή όταν επιλέγεις με αισθητικά κριτήρια μια «προσωπική» μάσκα απεριόριστων χρήσεων και μακράς πνοής, είναι σα να αποδέχεσαι την σχετική μονιμότητα μιας κατάστασης.
Κυκλοφορεί πάντως και αρκετός κόσμος με "customized" μάσκες μιας ευρύτατης γκάμας χρωμάτων, brands, λογοτύπων και σλόγκαν, σα να αναγνωρίζουν οι κάτοχοί τους ότι η τρέχουσα υγειονομική συνθήκη θα παραμείνει για αρκετό καιρό ακόμα, οπότε ας προσαρμοστούμε στα δεδομένα αυτής της κατάστασης, διατηρώντας συγχρόνως κάποιου είδους υγιή ματαιοδοξία.
Θα μας μείνουν πολλά κουσούρια αλλά τουλάχιστον μπορεί να έχουμε γίνει όλοι μέχρι τότε εξπέρ στο να «διαβάζουμε» τα μάτια των άλλων, δεξιότητα που δικαίως θεωρείται πολλαπλώς χρήσιμη σε κάθε επίπεδο διαπροσωπικής επαφής.
Ακόμα και τα πιο βαρετά και ισοπεδωτικά κλισέ έρχεται η ώρα που δικαιώνονται, και τούτη εδώ είναι η στιγμή θριάμβου της φράσης που κόσμησε χιλιάδες μαθητικές εκθέσεις ιδεών: «τα μάτια είναι τα παράθυρα της ψυχής». Από τη στιγμή που η υποχρεωτική μάσκα κατήργησε μονομιάς την μύτη και, κυρίως, το στόμα από το εκφραστικό οπλοστάσιο του προσώπου, όλες οι λεπτές, αλλά συχνά κρίσιμες, εκφάνσεις επικοινωνίας και συνεννόησης γίνονται πλέον μέσω του βλέμματος. Το ύφος και η πρόθεση και η διάθεση που κατά κανόνα εκφράζονται μέσω μορφασμών και μειδιαμάτων, τώρα έχουν μόνο τα μάτια για να εκδηλωθούν, γεγονός που οδηγεί αυτόν τον καιρό σε διάφορα βραχυκυκλώματα επικοινωνίας, και συχνά χρειάζεται να επιστρατευτεί η φωνή πίσω από τη μάσκα ή κάποιες έντονες χειρονομίες, προς διασαφήνιση και αποφυγή παρεξηγήσεων.
Τα μάτια είναι το παν λοιπόν αν φοράς μάσκα, συνεπώς ήταν αναμενόμενη η έξαρση των "makeup trends" (με αποτέλεσμα να βλέπεις σε κάποια γυναικεία πρόσωπα φουλ δραματικό μακιγιάζ μέρα μεσημέρι) αλλά και των botox επεμβάσεων στην περιοχή γύρω από τα μάτια, σύμφωνα με αμερικανικά δημοσιεύματα (όχι απολύτως έγκυρα), παρότι ως γνωστόν το botox περιορίζει μαζί με τις ρυτίδες και την ελαστικότητα της έκφρασης.
Πετυχαίνει κανείς επίσης σε διάφορα μέσα που ασχολούνται με το lifestyle της πανδημίας, και κάποιες επίκαιρες, χρήσιμες συμβουλές σχετικά με μεθόδους και τεχνικές «διαμόρφωσης» αυτού του περιορισμένου πεδίου έκφρασης που έχει απομείνει στο πρόσωπο, έτσι ώστε να εκπέμπει καλωσόρισμα και όχι μουντίλα στις διαπροσωπικές επαφές. Κάπου είδα, μεταξύ άλλων και το εξής tip προσομοίωσης «ολιστικού» χαμόγελου: Να μισοκλείνεις απαλά, λέει, τα μάτια σου και παράλληλα να διατηρείς χαλαρό το υπόλοιπο του προσώπου που βρίσκεται εγκλωβισμένο μέσα στη μάσκα. Επιχείρησα να το προβάρω στον καθρέπτη, αλλά δεν ήμουν καθόλου σίγουρος ότι πετύχαινα το επιθυμητό εφέ. Κάτι σαν ανώμαλο φλερτ αλλήθωρου (με μάσκα) μου φαινόταν αυτό που έβλεπα τον εαυτό μου να κάνει.
Από την άλλη, όπως γλαφυρά παρατήρησε και ένας θυμόσοφος φίλος που εξακολουθεί να νοσταλγεί την καραντίνα, έχουν και τα καλά τους τα προστατευτικά μέτρα: πρώτα κοπήκαν τα fake φιλιά και μετά τα fake χαμόγελα. Ναι, ΟΚ, σιγά, και τώρα μείναμε με τα fake βλέμματα δηλαδή. Ό,τι χειρότερο και πιο παραπλανητικό. Εκεί να δεις τι έχει να γίνει μέχρι να επανέλθουμε κουτσά-στραβά στην «πριν» εποχή. Θα μας μείνουν πολλά κουσούρια αλλά τουλάχιστον μπορεί να έχουμε γίνει όλοι μέχρι τότε εξπέρ στο να «διαβάζουμε» τα μάτια των άλλων, δεξιότητα που δικαίως θεωρείται πολλαπλώς χρήσιμη σε κάθε επίπεδο διαπροσωπικής επαφής.
