Η ΒΙΑΙΗ ΕΙΣΒΟΛΗ ΣΤΟ ΚΑΠΙΤΩΛΙΟ και η προσωρινή κατάληψή του από εκατοντάδες ακροδεξιούς «αγανακτισμένους» που επιχείρησαν να διακόψουν την καταμέτρηση των ψήφων των εκλεκτόρων, ωρυόμενοι ότι οι Δημοκρατικοί του Μπάιντεν «κλέψανε τη νίκη» από τον Τραμπ, ήταν σίγουρα κάτι πρωτόφαντο στην αμερικανική ιστορία αλλά και γενικότερα την ιστορία των δυτικών δημοκρατιών, τουλάχιστον τα τελευταία εκατό χρόνια.
Επρόκειτο μάλιστα για μια κινητοποίηση που σιγόνταρε ο ίδιος ο πρώην, πλέον, Αμερικανός πρόεδρος –κάτι επίσης πρωτοφανές στην ιστορία των ΗΠΑ– μέρες πριν, με εμπρηστικές δηλώσεις και μηνύματα σε ΜΜΕ και σόσιαλ μίντια καιρό τώρα, ενώ υπήρξαν παλιότερα κι άλλες εισβολές σε Πολιτειακά κυβερνητικά κτίρια από Τραμπικούς της alt right.
Ήδη, άλλωστε, από το προεκλογικό ντιμπέιτ είχε μηνύσει στα αγαπημένα του Proud Boys να είναι σε επιφυλακή «με τα όπλα παρά πόδα» (εντάξει, δεν είχε πει ακριβώς για γκάνια αλλά η οπλοφορία στις ΗΠΑ είναι αυτονόητη, αρκετοί μάλιστα από τους χτεσινούς εισβολείς οπλοφορούσαν). Ο ηγέτης των Boys, Ενρίκε Τάριο, είχε μάλιστα συλληφθεί προληπτικά προ τριημέρου για να αφεθεί γρήγορα ελεύθερος.
Η χώρα που θέλει να λογίζεται ως παγκόσμιος προμαχώνας της ελευθερίας και της δημοκρατίας δέχθηκε χθες ένα σοβαρό πλήγμα «εντός έδρας», οι συνέπειες του οποίου δεν έχουν ακόμα διαφανεί.
Ούτε η περιοχή αποκλείστηκε σοβαρά, ούτε ειδικές δυνάμεις αναπτύχθηκαν σε παράταξη «μάχης», ούτε πάνοπλη εθνοφρουρά σε διπλές και τριπλές σειρές, ούτε «αύρες» κι ελικόπτερα, ούτε τόνοι δακρυγόνων και ασφυξιογόνων ρίχτηκαν, ούτε πατημένα στην άσφαλτο από αστυνομικές μπότες μέχρι πνιγμού κεφάλια είδαμε (και ευτυχώς γιατί σε κανένα ανθρώπινο πλάσμα δεν αξίζει αυτό, άσχετα αν το ίδιο δεν δικαιολογεί και τόσο αυτόν τον χαρακτηρισμό).
Ο Λιούις Σινκλέρ είχε βέβαια προε
ιδοποιήσει ήδη από τον Μεσοπόλεμο για την πιθανότητα εκτροπής του αμερικανικού πολιτεύματος στο μυθιστόρημα «Δεν γίνονται αυτά εδώ», αλλά ποιος τον άκουγε.
Μεγάλη όμως εντύπωση προκάλεσε και η σχετική ευκολία με την οποία εισήλθαν οι εν λόγω διαδηλωτές στο υποτίθεται καλύτερα φυλασσόμενο κτίριο της αμερικανικής πρωτεύουσας μετά τον Λευκό Οίκο. Υπήρξαν κάποιες μικροσυμπλοκές με τις δυνάμεις ασφαλείας καθώς επίσης τραυματισμοί διαδηλωτών και αστυνομικών, υπήρξαν επίσης δυστυχώς τέσσερις θάνατοι, τρεις που οφείλονταν σε «έκτακτα ιατρικά περιστατικά» (δυο εμφράγματα, μια πτώση από σκάλα), κι ένας ακόμα από σφαίρα αστυνομικού.
Παρά ταύτα, η σύγκριση με το πώς έχουν αντιμετωπιστεί άλλες διαδηλώσεις όπως οι πρόσφατες του κινήματος Black Lives Matter θα ήταν σχεδόν αστεία, αν δεν υπήρχαν κι εδώ νεκροί. Από όσα βλέπαμε και στις οθόνες μας, το «ματς» έμοιαζε εξαρχής συμφωνημένο, άσχετα που τους ξέφυγε σε κάποια σημεία, τύπου «ok, εμείς θα κάνουμε ότι σας εμποδίζουμε αλλά κι εσείς μην το παραχέσετε» (εντέλει βέβαια το παράχεσαν).
Ούτε η περιοχή αποκλείστηκε σοβαρά, ούτε ειδικές δυνάμεις αναπτύχθηκαν σε παράταξη «μάχης», ούτε πάνοπλη εθνοφρουρά σε διπλές και τριπλές σειρές, ούτε «αύρες» κι ελικόπτερα, ούτε τόνοι δακρυγόνων και ασφυξιογόνων ρίχτηκαν, ούτε πατημένα στην άσφαλτο από αστυνομικές μπότες μέχρι πνιγμού κεφάλια είδαμε (και ευτυχώς γιατί σε κανένα ανθρώπινο πλάσμα δεν αξίζει αυτό, άσχετα αν το ίδιο δεν δικαιολογεί και τόσο αυτόν τον χαρακτηρισμό).
Πέρασαν αρκετές ώρες ώσπου να «σοβαρέψει» η καταστολή, να έρθουν ενισχύσεις και να εκδιωχθούν οι ακροδεξιοί καταληψίες από το Καπιτώλιο, αναρωτιέται κανείς, δε, ποιους άλλους διαδηλωτές έχει σεβαστεί τόσο μια αστυνομία που άνετα σε σκοτώνει εν ψυχρώ απλώς και μόνο επειδή στραβομουτσούνιασες ή επειδή έχεις το λάθος χρώμα δέρματος, όπως έχει επανειλημμένα πράξει.
Κι ενώ η κατάσταση φαίνεται προς ώρας να εκτονώνεται, με τον Μπάιντεν να παρεμβαίνει με έναν υποδειγματικά συμφιλιωτικό όσο και πυροσβεστικό λόγο και τον Τραμπ να καλεί απρόθυμα τους οπαδούς του σε «αυτοσυγκράτηση», τρία πράγματα γίνανε νομίζω φανερά μετά τα χτεσινά spooky σκηνικά στην Ουάσινγκτον:
α) Όχι, δεν είναι «όλοι ίδιοι», ούτε στις ΗΠΑ ούτε πουθενά, έστω κι αν υπηρετούν το ίδιο σύστημα μέσες-άκρες. Θα ήταν αδιανόητο ακόμα και για τους φανατικότερους οπαδούς του Μπάιντεν ή του Ομπάμα παλιότερα να προβούν σε ανάλογες εξτρεμιστικές ενέργειες, ενώ δυσκολεύομαι να φανταστώ μέλη των BLM, για παράδειγμα, να βγάζουν χασκογελώντας σέλφι στο βανδαλισμένο γραφείο της προέδρου της Βουλής των Αντιπροσώπων ντυμένοι με προβιές α λα Μπλεκ (για την ιστορία, να πούμε κιόλας ότι ο Jake Angeli, εν λόγω γραφικός Αμερικανός «μπατριώτης», που απαθανατίστηκε σε πολλές φωτογραφίες, είναι μέλος της ακροδεξιάς παραθρησκευτικής οργάνωσης QAnon και φυσικά δηλωμένος αρνητής της πανδημίας).
β) Το λεγόμενο «βαθύ κράτος» που έχει δυστυχώς παρουσία και σε πολλές δυτικές δημοκρατίες μπορεί να μη σηκώνει μύγα στο σπαθί του όταν νιώθει ότι απειλείται από κάποια πολιτική κινητοποίηση, δυσκολεύεται φανερά, εντούτοις, να τα βάλει με εκείνους που θεωρεί a priori «δικούς του». Το είδαμε χτες στην Ουάσινγκτον, το βλέπουμε σε αντίστοιχες ένθεν και ένθεν κινητοποιήσεις στην Ευρώπη, το ζούμε και στην Ελλάδα όπου η καταστολή έχει κατά κανόνα δύο μέτρα και σταθμά, άλλα για τους εργαζόμενους που διεκδικούν, τα κοινωνικά κινήματα, τους αριστερούς και τους λοιπούς «αναρχοάπλυτους», άλλα για τους «Μακεδονομάχους», τους «προσφυγομάχους», που δεν διστάζουν να χτυπούν ακόμα και ανήλικα παιδιά, τους «αντάρτες» παπάδες που εγκληματούν και τους θεούσους ακολούθους τους.
γ) Όχι, ούτε τα δύο υποτιθέμενα «άκρα» είναι ίδια, όπως υπονόησαν ορισμένοι που σπεύσανε να κάνουνε τραβηγμένες από τα μαλλιά συγκρίσεις, αναφερόμενοι σε εντελώς διαφορετικές συνθήκες και καταστάσεις, όπως τα κινήματα των πλατειών της προηγούμενης δεκαετίας. Δεν στέκει καμία σύγκριση των κινημάτων αυτών με τη χτεσινή εισβολή στο Καπιτώλιο, την απόπειρα εισβολής στο γερμανικό κοινοβούλιο τον Σεπτέμβριο, πάλι από ακροδεξιούς και αρνητές της πανδημίας, ούτε με τα πραξικοπήματα και τις «πορτοκαλί» επαναστάσεις τις οποίες οι ίδιες οι ΗΠΑ ενορχήστρωσαν σε άλλες χώρες, όπως πιο πρόσφατα η Βενεζουέλα και η Βολιβία (δεν εξετάζουμε εδώ πόσο καλές ή κακές ήταν οι νόμιμες κυβερνήσεις των χωρών αυτών) και που τώρα τις «λούζονται». Ακόμα και οι εξεγερμένοι του Μάη του '68 στη Γαλλία δεν απείλησαν στο προεδρικό Μέγαρο, παρά τους φόβους του Ντε Γκολ που το εγκατέλειψε - σιγά μην τους άφηναν κιόλας.
Κοντά σε αυτά, ας θυμηθούμε τη μάλλον άνετη εισβολή στο ελληνικό κοινοβούλιο, τις καταστροφές και τους προπηλακισμούς αριστερών βουλευτών στις 3/6/1964 από ακροδεξιούς της ΕΚΟΦ αλλά και τις αθλιότητες των επιγόνων τους Χρυσαυγιτών βουλευτών στο ίδιο κτίριο, προτού πάρουν πόδι. Ναι, υπήρξαν κάποιες απόπειρες «εισβολής» κατά τις αντιμνημονιακές κινητοποιήσεις, δυναμικές διαμαρτυρίες έξω από κοινοβούλια είχαμε τότε και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες, δεν επρόκειτο όμως για κάτι οργανωμένο όπως η απόπειρα του Ιανουαρίου του '19 από έξαλλους «Μακεδονομάχους», στους οποίους κιόλας οι αστυνομικές δυνάμεις έδειξαν πολύ μεγαλύτερη ανοχή από ό,τι σε εκείνους τους διαδηλωτές.
Κοντολογίς, δεν υπάρχει, κατά κανόνα, καμία σύγκριση στο πώς αντιμετωπίζονται από πλευράς εξουσίας τέτοιες ενέργειες εξτρεμιστών μεν, που όμως είναι «σαρξ εκ σαρκός» με τη μεταχείριση που επιφυλάσσει στους φύσει και θέσει απέναντί της. Αν κάποιο «άκρο» έχει απειλήσει με κατάλυση την κοινοβουλευτική δημοκρατία, στον δυτικό τουλάχιστον κόσμο, τις τελευταίες πολλές δεκαετίες, αυτό είναι ένα και έχει πολύ συγκεκριμένο όνομα και ιδεολογία.
σχόλια