ΑΠΟ ΕΝΑ ΒΟΥΝΟ ΚΑΤΕΒΗΚΑ κι άλλο ετοιμάζομαι ν’ ανέβω. Έτσι αισθάνομαι, στις παρυφές του 2021. Αν και είμαι από τους τυχερούς. Δεν έθαψα δικό μου άνθρωπο, δεν αρρώστησα, δεν καταστράφηκε η δουλειά μου, έχω ένα σπίτι να πάω το βράδυ.
Οπότε, τι βουνό;
Επίσης, ντρέπομαι πια να μιλώ για μένα. Είναι της μόδας, βέβαια, μέσα από τα ιδιωτικά δράματα να φαντάζεσαι τα μεγάλα, ακόμη και να καταλαβαίνεις τον μηχανισμό της κοινωνίας ‒ και ισχύει σε έναν βαθμό. Πολιτικές χειρονομίες που κόστισαν ζωές συχνά οφείλονται σε μια ακίδα φθόνου παιδικού ή μια ανυπόφορη κρεβατομουρμούρα. Οι άνθρωποι είναι μαλακοί σαν χόρτο, παιδιά της τύχης ‒ όχι ακριβώς το συμπαθητικό απείκασμα ενός στρατηγού θεού.
Μετά από τόσες απομαγεύσεις, τόσα πολιτικά ψεύδη, τόσα fake news, τόσα ανακριβή δράματα στα εκ φύσεως σκατόψυχα social media, μήπως ήρθε η ώρα να σοβαρευτούμε λίγο;
Ίσως, λοιπόν, να έχουν πέραση οι «ανθρώπινες ιστορίες». Δείτε το Νetflix. Οι νέες αφηγήσεις σχεδόν πάντα ψάχνουν το απτό σπέρμα τους στην πραγματικότητα ‒ ανθίσανε τελικά τα κρυπτόγαμα του νεορεαλισμού. Νιώθω όμως ότι μπάφιασα από αυτή την άνθηση, το ατέρμονο, ντιζαϊνάτο ψευδοριάλιτι του Νetflix ‒το σινεφίλ του διαφημιστή, με ευρυγώνιους και σκουροπράσινες ατμόσφαιρες, κοντινά μούρης περισπούδαστης, πικρής, που τα είδε όλα, τα σίνθι να χτίζουν δράμα καλπασμού από τράπεζα ήχου, μια καλλιέπεια καλούλα, αλλά ετοιματζίδικη, όλα ίδια, όλα ντεμέκ κατάθλιψη, ένας κάποιος κοινωνικός κεραυνός στην άκρη της γλώσσας, στην άκρη της συνδρομής, εννοείται όλο το νταϊβέρσιτι του κόσμου, μια εγκολπωμένη εκκεντρικότητα, τόσο όσο, φτωχοί άνθρωποι που βιντεοσκοπούνται ως μοντέλα στο δείλι, πλούσιοι άνθρωποι που συνήθως κλαίνε‒, ένας ρεαλισμός που λάμπει σαν καταθλιπτική κατσαρόλα, τα μεσάνυχτα, την οποία πρέπει οπωσδήποτε να αγοράσεις.
Δεν αγοράζω. Δεν έχω καν συνδρομή. Πια. Αλλά, στο καθαρό, πλάγιο φως που πέφτει απ’ το κλειστό παντζούρι του λοκντάουν διακρίνω μια νέα ανάγκη και ίσως έναν νέο ρόλο. Μετά από τόσες απομαγεύσεις, τόσα πολιτικά ψεύδη, τόσα fake news, τόσα ανακριβή δράματα στα εκ φύσεως σκατόψυχα social media, μήπως ήρθε η ώρα να σοβαρευτούμε λίγο; Χάθηκε πολύς καιρός ψηλαρμενίζοντας ανάμεσα στα τρολ, στους ανίδεους με την ισχυρή γνώμη, στις στήλες των «σοβαρών» εφημερίδων με εκβιαστικά υπονοούμενα για επιχειρηματίες και πολιτικούς. Ποιον κοροϊδεύουν πια;! Το παιχνίδι είναι διάφανο ‒ σαν φλέβες στον καρπό αναιμικής πόρνης. Όλοι πια ξέρουμε τα μυστικά ολωνών ‒ είτε μιλάμε σε κλειστά είτε σε ανοιχτά τσατ.
Χωρίς ψευδαισθήσεις, έχουμε όλοι ανάγκη από μια καθαρή φωνή. Αληθινούς, γνήσιους καλλιτέχνες που είδαν πριν από εμάς τη μαύρη άβυσσο και την έκαναν τραγούδι· επιστήμονες που έκαναν πιο διαχειρίσιμο τον πόνο· δημοσιογράφους που προσπαθούν να πλοηγηθούν σε έναν ωκεανό από ψέματα και παρενδυσίες ‒ όπου όλοι πια τους αντιμάχονται, τους εκβιάζουν και τους συκοφαντούν. Από πολιτικούς αρχηγούς μέχρι τρολ.
Το 2021 ήρθε η ώρα να τελειώνουμε με την ανοησία και τη διαβολή που μούσκεψε τον δημόσιο διάλογο. Να στραφούμε στους σοβαρούς ανθρώπους και στις δοκιμασμένες αξίες. Μέχρι να δημιουργήσουμε τις δικές μας.
σχόλια