Ποιος είναι αυτός στην πρώτη σειρά με τις σαγιονάρες; αστειεύτηκε ο αναμαλλιασμένος σκηνοθέτης Γ. Φουρτούνης μόλις παρέλαβε το βραβείο για την ταινία «Το Πίστομα» στο Διεθνές Φεστιβάλ Δράμας. Ο σαγιοναροφόρος ήταν ο Τέρι Γκίλιαμ, φυσικός και άνετος στην καλοκαιρινή θερμοκρασία της βόρειας Ελλάδας. Κατέφθασε ινκόγκνιτο ξαφνιάζοντας μέχρι και τις μπουγάτσες.
Μετά ανέβηκε να παραλάβει το Α’ βραβείο για την ταινία του “The Wholly family”, την ονειρική περιπλάνηση ενός πιτσιρικά στα απόκρυφα της Νάπολης, για την οποία οι Ναπολιτάνοι του είπαν, «Πάρε τα χρήματα… Αρκεί να γίνει στη Νάπολη και να μην πεθαίνει κανείς στην ταινία…» Θα μπορούσε να είχε προβληθεί εκτός συναγωνισμού, αλλά ο παραγωγός του την ένταξε στο διαγωνιστικό για τα λεφτά. Ίσως και για το βραβείο: είναι ειρωνικό, αλλά το πρώτο βραβείο της ζωής του, ο δημιουργός των Mondy Pythons, του Brazil και του Imaginarium of doctor Parnassus, το τσίμπησε με τις σαγιονάρες σ’ ένα αμφιθέατρο με κακό ήχο σε επαρχιακή πόλη Βαλκανικής χώρας. Ο αμερικανογεννημένος Μόντι Πάιθον που έγινε αυτοβούλως Βρετανός το ‘68, δήλωσε: «Εδώ είναι γεμάτο νέους σκηνοθέτες που βρίσκονται στην αρχή της καριέρας τους. Η δικιά μου πάει στην αντίθετη κατεύθυνση.» Έκλεισε με λογοπαίγνιο: «Πάντα ήθελα λίγο Δράμα στη ζωή μου.»
Αργότερα ανακάλυψα ότι χοροπηδούσαμε δίπλα δίπλα στον δρόμο με Μπακιρτζή και Χάλκινα. Στο μπαρ, το επίκεντρο ήταν πάλι ο Γκίλιαμ.
Με σύστησαν ως ‘κριτικό’.
- Δεν είμαι κριτικός. Γράφω βιβλία, διορθώνω ενστικτωδώς∙ υποθέτω ότι ο Τέρι δεν τρελαίνεται για κριτικούς.
- Πάλι καλά. Τι βιβλία; Μικρές ιστορίες ή μεγάλες;
- Μεγάλες. Πολλές σελίδες. Τρία χρόνια το καθένα μου παίρνει.
- Ωραία. Αυτός είναι ο τρόπος, λέει. Να σκίζεις, να γράφεις, να διορθώνεις, να βρίσκεις τα λάθη, να αλλάζεις, να παρατάς, να πετάς.
- Να απελπίζεσαι;
- Εννοείται. Και να ξεχνάς. Και ξανά. Για πες κανένα βιβλίο σου.
- Εμ, η Λου παίρνει χάπια και θέλει να γίνει ευτυχισμένη αλλά δεν καταφέρνει να κοιμηθεί σε καμία πόλη της Ευρώπης, παπαγαλίζω από το οπισθόφυλλο συνειδητοποιώντας ότι δε θα γίνω ποτέ δημοσιογράφος. Θέλω να πω: ο Τέρι Γκίλιαμ μου κάνει ερωτήσεις ΑΥΤΟΣ! Οι ταλαντούχοι άνθρωποι, έχω προσέξει, είναι απλοί, χορευταράδες, πότες. Προσιτοί. Ο εγωκεντρισμός τους επιτρέπει τον εγωκεντρισμό των άλλων.
- Και τι γράφεις τώρα; συνεχίζει.
- Μόλις τέλειωσα κάτι κίνκι διηγήματα που έγραφα τον χειμώνα, μάλλον επειδή δεν μπορούσα να συγκεντρωθώ σε κάτι μεγάλο.
- Ακριβώς! Κι εγώ γι’ αυτό έκανα την μικρού μήκους. Σκοτώνω τον χρόνο μου με τα μικρά, με κρατάνε μέχρι να κάνω την μεγάλη. Είναι για να μην σαλτάρω στο ενδιάμεσο. Χρειάζομαι να κάνω μεγάλη ταινία, αναστενάζει.
Σ’ αυτό το σημείο μπουκάρουν θαυμαστές για να φωτογραφηθούν μαζί του. «Μπα, αποκλείεται», διαμαρτύρεται αλλά φωτογραφίζεται με όλους.
- Δες εκεί, τι μπορεί να είναι αυτό; απορεί για ένα γραφείο απέναντι από το μπαρ, που λέγεται ‘AGF COSMOS’.
ANTARCTIC GIGANTIC FISHES? ANTI GERIATRIC FORNICATION? ALFA GENTAUR’S FLIGHTS? Αυτοσχεδιάζουμε.
- Ένα γραφείο για να ταξιδέψεις στο Σύμπαν! ενθουσιάζεται.
- Και βρίσκεται στη Δράμα!
- Δράμα, το κέντρο του σύμπαντος.
- Καταπληκτικό, γελάει. Λοιπόν, θα ‘θελα να κάνω ταινία στην Ελλάδα. Ίσως εδώ γύρω.
Τον φαντάζομαι σε παραθαλάσσια γυρίσματα στην Καβάλα με σουτζουκάκια, σαραγλί από Ξάνθη και ελώδεις σκηνές στα εξωτικά Νερά της Δράμας. Ένα επαμφοτερίζον γραφείο που λέγεται COSMOS θα διακτινίζει τους μπούμαν σε διαστημικές συχνότητες.
O Γκίλιαμ, φυσιογνωμικά και ενεργειακά, μου θυμίζει τον πατέρα μου. Πράγμα που, σύμφωνα με τον Φρόιντ, θα με έκανε να τον ερωτευτώ. Έχουν και την ίδια ηλικία (71). Αλλά δε χρειάζεται ένα ισχυρό οιδιπόδειο για να τον ερωτευτείς. Η αναβράζουσα ενέργειά του ελκύει τον κόσμο. Όλα πάνω του είναι πολύ. Ο χορός, το τσίπουρο, το γέλιο του.
Αγκαλιάζει την όμορφη σκηνοθέτιδα του «Κύκλωπα». Φωτογραφίζεται πάλι.
- Δεν θα χορέψουμε άλλο; λέω.
- Είμαι γέρος και δεν είμαι καλά. Καταρρέω.
- Δε σου φαίνεται. Μοιάζεις να έχεις τόνους ενέργειας.
- Ήπια πολύ τσίπουρο όμως και χόρευα Βαλκανικά για ώρα.
- Εγώ δεν το παλεύω το τσίπουρο.
- Μέχρι στιγμής μια χαρά με πάει: αύριο δεν ξέρω πώς θα είμαι. Λέω να κοιμηθώ ώστε να πάω πρωί στους Φιλίππους.
- Στο χωριό της μαμάς μου δηλαδή.
- Σοβαρά;
- Ναι, αλλά οι αρχαιότητες βρίσκονται κοντύτερα στο χωριό που ονομάζεται Κρηνίδες. Υποψιάζομαι ότι οι Φίλιπποι πήραν το όνομα με μέσον.
- Έτσι γίνεται. Θα πάω λοιπόν εκεί που περπάτησε ο Παύλος, και όλα αυτά είναι τόσο σημαντικά, η αρχή του κόσμου κλπ. Αυτός είναι ο χριστιανισμός βασικά: ο Παύλος.
- Είναι αυτός που είναι στη ρεσεψιόν στον παράδεισο;
- Όχι, εκείνος είναι ο Πέτρος. Ο Παύλος περπάτησε τη γη για να διαδώσει τη θρησκεία. Αυτός έκανε όλη τη δουλειά, αυτός πούλησε το όλο πράγμα. Ο Χριστός απλά πήγε και πέθανε. Ο Παύλος είναι ο άνθρωπος. Είναι θέμα μάρκετινγκ.
- Μακάρι να είχα τον Παύλο στις δημόσιες σχέσεις για το βιβλίο μου.
- Κι εγώ.
- Εσύ δεν το χρειάζεσαι!
- Χρειάζομαι λεφτά για την ταινία μου.
- Αν είχα θα σου έδινα!
- Το ξέρω! λέει όλο καλή πίστη. Ο Παύλος θα τα έβρισκε.
- Προσευχήσου τότε! Αλλά μπορεί να σου κρατάει κακία από «Τη Ζωή του Μπράιαν».
- Κατά πάσα πιθανότητα! γελάει.
- Τέρι, να πας για μπάνιο. Έχει φοβερές θάλασσες η Καβάλα.
- Θα τον πάμε παντού, παρεισφρέει τελεσίδικα η ελληνίδα συνοδός του.
[Αγκαλιά, σταυρωτό φιλί.]
- Γράψε κάτι μακρύ! φωνάζει φεύγοντας.
Χώνεται στο μαύρο αυτοκίνητο μέσα σε αναθυμιάσεις δέους. Δεν πρόλαβα να του πω ότι έχω την αγγλική κασετίνα με τα άπαντα των Μόντι Πάιθονς. Και αντιγραμμένο το Brazil. Ότι έπαθα πλάκα με το Tideland, που δεν αναφέρεται καν στις βασικές του ταινίες. Και ότι οι Αμμόλοφοι αυτήν την εποχή είναι ιδανικά έρημοι.
Η Εύη Λαμπροπούλου έχει γράψει τα μυθιστορήματα «χάπι Λου», «Σχεδόν σούπερ» και «Όλα τα μήλα».
σχόλια