(UPDATE: Όχι ακριβώς καλά μαντάτα: η 1η του Νοέμβρη ήρθε και η Ελλάδα -δυστυχώς- δεν ήταν μέσα στη λίστα χωρών της πλατφόρμας, οι οποίες θα είχαν τη δυνατότητα να απολαύσουν τη σειρά. Αν και η αρχική ενημέρωση ανέφερε ότι η σειρά θα ήταν διαθέσιμη στις περισσότερες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, δυστυχώς, μείναμε απ' έξω)
Σπανίως συζητάμε για τον θάνατο. Σπανίως συζητάμε για τον θάνατο στην τηλεόραση. Τα γραφεία τελετών δεν είναι ο ιδανικός χώρος για να ανθίσουν τηλεοπτικές ιστορίες. Ή τουλάχιστον έτσι νομίζαμε μέχρι τις αρχές του 2000, όταν χώθηκε στη ζωή μας η οικογένεια Φίσερ και τα μακάβρια, υπαρξιακά παρατράγουδά της.
Γιατί το Six Feet Under (το «δυο μέτρα γης θα πάρουμε όλοι» που λέει και ο λαός), για όποιον σήμερα είναι γύρω στα 40+ ήταν η πρώτη υπαρξιακή αναζήτηση μέσω τηλεοπτικής σειράς. Και χιούμορ είχε, και οικογενειακές κρίσεις και προβλήματα, και τοξικότητες before it was cool, και αρκετά μακάβριο χιούμορ, όμως, ήταν μια σειρά που έβλεπες «νεράκι», πριν γίνει cool ο όρος του binge watching. Στο εξωτερικό, η σειρά έκανε το ΗΒΟ αυτό που είναι σήμερα: αυτοκρατορία streaming.
Στην Ελλάδα, οι φανατικοί του «Γραφείου Κηδειών Φίσερ» (ναι, έτσι αποδόθηκε στα ελληνικά το Six Feet Under, ας μην κολλήσουμε στην απόδοση), το κυνηγούσαμε αξημέρωτα μεταξύ 3 και 4 το πρωί στο Star (και το πρωί σερνόμασταν μεταξύ μαθημάτων στις σχολές μας και δουλειών του ποδαριού για το χαρτζηλίκι.
Ήταν, ωστόσο, μια σειρά που η αρτιότητα, η σκληρότητα και κυρίως το υπέροχο τέλος της έγινε παράδειγμα για όλα τα dramas που σέβονταν τον εαυτό τους και ήθελαν να μη μοιάσουν σε σαπουνόπερες του κιλού. Επίσης, ας μη μιλήσουμε για το OST της σειράς και το μουσικό intro (κάντε έναν κόπο να το ακούσετε εδώ, μια αράδα πιο κάτω), αναγνωρίσιμο από την πρώτη νότα, υποβλητικό, απολύτως περιγραφικό των επεισοδίων που θα ακολουθούσαν.
Αυτή η τηλεοπτική σειρά, λοιπόν, (επιτέλους!) έρχεται στο Netflix, όπως ανακοινώθηκε και στο Twitter, από 1η Νοεμβρίου.
«Γιατί να κάτσω να δω 23 χρόνια μετά μία τέτοια σειρά;», θα αναρωτηθεί κάποιος, ειδικά αν δεν έχει φτάσει καν τα πρώτα –άντα και ενώ έχει να διαλέξει ανάμεσα στις πιο πολυσυζητημένες σειρές του καιρού του. Παίζει κάποιος διάσημος; Θα έχει κάποιο νόημα αυτό το ξόδεμα χρόνου;
Διάσημος με την ευρεία έννοια των αναγνωρίσιμων των τηλεοπτικών σειρών, όχι ακριβώς, με μία εξαίρεση τον Michael C. Hall που μετά είδαμε (και ανατριχιάσαμε) στον Dexter και την εξαιρετική Frances Conroy (το American Horror Story της χρωστά το κλίμα αγνού τρόμου των πρώτων του σεζόν και πριν λαστιχάρει απελπιστικά).
Ναι, παίζει και η κεφαλή της προβληματικής οικογένειας Φίσερ, o πολύς Richard Jenkins και για περίπου ενάμιση επεισόδιο (μετά διατρέχει την πλοκή ως φάσμα, σκιά, πνεύμα, όπως θέλετε πείτε το).
Ο άλλος λόγος που αξίζει η σειρά είναι η υπογραφή του δημιουργού της, Alan Ball που μας έχει δώσει επίσης το True Blood και άλλες εμπορικές τηλεοπτικές επιτυχίες. Ωστόσο, εδώ, αυτές οι πέντε σεζόν και τα περισσότερα από 60 επεισόδια αποτελούν το magnum opus ενός αληθινά ικανού και ευρηματικού σεναριογράφου, ίσως του πιο ευαίσθητου σε τέτοια ζητήματα που υπήρξαν στις ΗΠΑ.
Ως τρίτος λόγος θα μπορούσαν να αναφερθούν οι υποψηφιότητες και οι νίκες Emmy τόσο του πρωταγωνιστή Peter Krause, η Conroy, όσο και ο ίδιος ο Ball για το σενάριο και τη σκηνοθεσία, αλλά εντάξει, αυτά είναι για τους κριτικούς και τους μανιώδεις με τη μέτρηση βραβείων και τροπαίων - εδώ μιλάμε για την καθαρή απόλαυση της υπόθεσης.
Επειδή, όμως, τα τελευταία χρόνια ως τηλεθεατές έχουμε κακοπαθεί σε ό,τι αφορά τα φινάλε αγαπημένων σειρών (ποιος ξεχνά το ανυπέρβλητο φιάσκο του φινάλε του Game Of Thrones ή τον πιο πρόσφατο διχασμό που προέκυψε με το τέλος του Sex Education; Η λίστα από «πατάτες» ή έστω κατώτερoυς των προσδοκιών επιλόγους είναι μεγάλη), ο λόγος που καθιστά τη σειρά αξεπέραστη ήταν το τέλος της. Τέτοιο «χτίσιμο» χαρακτήρων και ταιριαστό τέλος σε καθέναν από αυτούς και μάλιστα υπό τη μορφή time lapse, συγνώμη αλλά δεν ξανάδαμε.
Βάσει των όσων αναφέρει το Whats On Netflix, η σειρά προγραμματίζεται να προστεθεί στην πλατφόρμα και να είναι διαθέσιμη σε χώρες όπως η Βραζιλία, η Αργεντινή, οι περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες και κάποιες ασιατικές. Το μόνο απολύτως σίγουρο –και με βαθμολογία 8,7-10 στο imdb σχεδόν 20 χρόνια μετά– είναι ότι μιλάμε για μία άρτια από κάθε άποψη τηλεοπτική σειρά που τη βλέπει κανείς και ως τηλεοπτικό case study.
