Ο TYNAN PHELAN ζύγιζε 120 κιλά. Όντας δυσαρεστημένος με την εμφάνισή του, αποφάσισε να γυμναστεί. Ξεκίνησε να κάνει μεγάλες βόλτες με τον σκύλο του, έπειτα δοκίμασε το τζόκινγκ και το κωπηλατοεργόμετρο και κατάφερε να πέσει στα 90 κιλά. Ωστόσο, εδώ η απώλεια βάρους δεν ήταν το μόνο που είχε να παρατηρήσει.
Ο Phelan θεώρησε αναμενόμενη την αύξηση της αυτοπεποίθησης του με τη νέα του εμφάνιση. Αυτό που δεν περίμενε ήταν ότι, ξαφνικά, τον παρατηρούσαν περισσότερο στον χώρο εργασίας του. Σύμφωνα με τον ίδιο, στο παρελθόν ήταν ο «θλιμμένος τύπος στην γωνία» με τον οποίο κανείς δεν αλληλεπιδρούσε.
Πλέον, οι συνάδελφοι του τον πλησιάζουν με ζεστασιά και, παρόλο που δεν μπορεί να το αποδείξει, πιστεύει ότι ο λόγος πίσω από αυτήν την ραγδαία αλλαγή είναι η νέα, αδυνατισμένη του εμφάνιση. «Είναι κάπως λυπηρό, αλλά οι άνθρωποι σου συμπεριφέρονται διαφορετικά» δηλώνει ο ίδιος. Κάπου εδώ ας σημειωθεί ότι στο σχετικό δημοσίευμα στο οποίο μιλά ο Phelan, πουθενά δεν εμφανίζεται ο όρος «χονδροφοβία».
Η προκατάληψη του βάρους στον εργασιακό χώρο αποτελεί ένα ζήτημα καλά τεκμηριωμένο, με μελέτες που δείχνουν ότι τα άτομα με παχυσαρκία αμείβονται και προάγονται λιγότερο κατά μέσο όρο από τους καλλίγραμμους συναδέλφους τους.
Ο Phelan δεν είναι ο μοναδικός που έχει αυτή την άποψη. Αν και οι ίδιοι δεν είναι σίγουροι πως έχουν δίκιο, πολλοί άνθρωποι που έχουν χάσει βάρος δηλώνουν πως η απώλεια αυτή και η βελτίωση της φόρμας τους βοήθησε στην εργασιακή τους ανέλιξη.
Στην εποχή των φαρμάκων που σχετίζονται με την απώλεια βάρους, ασχέτως αν διατίθενται για άλλες σοβαρές ασθένειες, το να χάσει κανείς κιλά μοιάζει πιο εφικτή από ποτέ για πολλούς και τα οφέλη μπορεί να μην περιορίζονται μόνο στην βελτίωση της υγείας. Η προκατάληψη του βάρους στον εργασιακό χώρο αποτελεί ένα ζήτημα καλά τεκμηριωμένο, με μελέτες που δείχνουν ότι τα άτομα με παχυσαρκία αμείβονται και προάγονται λιγότερο κατά μέσο όρο από τους καλλίγραμμους συναδέλφους τους.
Ορισμένοι δηλώνουν ότι η απώλεια βάρους και η αύξηση της ενέργειας τους έκανε καλύτερους στη δουλειά τους. Οι περισσότεροι όμως αποδίδουν τη νέα τους επιτυχία στον τρόπο με τον οποίο τους αντιλαμβάνονται οι γύρω τους.
Μια εσφαλμένη λογική που τρέφει το περιθώριο
Οι άνθρωποι που είναι -και φαίνονται- σωματικά γυμνασμένοι είναι προφανές ότι απολαμβάνουν ένα «φωτοστέφανο» υγείας καθώς συχνά και εντελώς εσφαλμένα υποθέτουμε ότι είναι σκληρά εργαζόμενοι και προσανατολισμένοι στους στόχους τους, δηλώνει η Susan Albers, ψυχολόγος στην Cleveland Clinic και συγγραφέας αρκετών βιβλίων σχετικά με τη συνειδητή διατροφή.
Σύμφωνα με την Albers, αυτή η επιχειρηματολογία ήταν πάντα επισφαλής, και η υπόθεση ότι ένας υπάλληλος που έχει την πειθαρχία να παραμείνει αδύνατος έχει και την κατάλληλη πειθαρχία στην εργασία του μπορεί να είναι εντελώς λανθασμένη. Το μέγεθος από μόνο του είναι αναξιόπιστος δείκτης της ικανότητας ή της εργασιακής ηθικής κάποιου.
Παρόλα αυτά, κάποιοι λένε ότι η τήρηση μιας ρουτίνας ευεξίας υποδεικνύει την ικανότητα κάποιου να είναι επιμελής, καθώς και ότι κατέχει δεξιότητες διαχείρισης χρόνου που μπορούν να μεταφραστούν στον εργασιακό τομέα.
Η πρώτη εντύπωση
Σύμφωνα με την Melanie Borden, η οποία ξεκίνησε μια εταιρεία μάρκετινγκ το 2021, το υπερβολικό βάρος ήταν σημάδι συνηθειών που, όπως λέει, ήταν ανθυγιεινές και μερικές φορές την έκαναν νωθρή στη δουλειά της.
Η Melanie βασιζόταν στην καφεΐνη και τη ζάχαρη για να αντέξει πολλά απογεύματα στην δουλειά. Σε επαγγελματικά ταξίδια, έτρωγε δείπνο σε μπαρ και έμενε έξω μέχρι αργά. Οι αυξημένες εργασιακές απαιτήσεις της άφηναν ελάχιστο χρόνο για την γυμναστική που κάποτε απολάμβανε.
Ως αποτέλεσμα, η ίδια δηλώνει πως αισθάνεται πιο πνευματικά έτοιμη από ποτέ άλλοτε, γεγονός που αντικατοπτρίζεται και στην επαγγελματική της πρόοδο όλο αυτό το διάστημα. Προσθέτει ότι προβάλλει μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση στους υποψήφιους πελάτες της εξαιτίας της νέας της εμφάνισης.
Και εννοείται ότι είναι εξαιρετικά ελπιδοφόρο για έναν άνθρωπο να ξεκινά νέα σελίδα στη ζωή του και να κάνει πράγματα που του χαρίζουν περισσότερη αυτοπεποίθηση και ενέργεια, ωστόσο η ένταση με την οποία προωθούνται λογικές και ιστορίες ανθρώπων που πάταξαν την παχυσαρκία σα να επρόκειτο για κάποιον δαίμονα, αποκτούν τελείως διαφορετικές διαστάσεις στις μέρες μας.
Πρακτικά, συντηρούν και επιβραβεύουν την κουλτούρα της χονδροφοβίας που για χρόνια κράτησε και εξακολουθεί να κρατά ανθρώπους στο περιθώριο, αποκλεισμένους από ευκαιρίες (επαγγελματικές, κοινωνικές, προσωπικές) λόγω του σωματικού τους βάρους και επιτρέποντας συμπεράσματα για το ήθος, την ικανότητα και τα χαρίσματα τους με κριτήρια το νούμερο στη ζυγαριά και το μέγεθος των ρούχων τους...
Με στοιχεία από το The Wall Street Journal.
