Τον Οκτώβριο του 2017, μια εβδομάδα αφότου οι New York Times δημοσίευσαν τις μαρτυρίες οκτώ γυναικών που κατηγορούσαν τον διάσημο παραγωγό του Χόλιγουντ Χάρβεϊ Γουάινστιν για διάφορα σεξουαλικά αδικήματα, ένας από τους παλιούς φίλους του δημοσίευσε ένα άρθρο που τον υπερασπιζόταν.
«Μυρίζομαι βρωμοδουλειά εις βάρος του», δήλωνε ο αρθρογράφος-κοσμικογράφος Παναγιώτης «Τάκης» (“Taki” όπως είναι διεθνώς γνωστός) Θεοδωρακόπουλος στη στήλη του στο βρετανικό περιοδικό The Spectator. «Ο Χάρβεϊ είναι ένας τυπικός αριστερός, είναι κολλητός της Χίλαρι, και πιστεύει ότι οι Γερμανοί ήταν όλοι κακοί πριν από 70 χρόνια (κάνει απόλυτο και καταστροφικό λάθος και στα τρία αυτά σημεία). Αλλά εγώ τον συμπαθώ πραγματικά». Ήταν μια τυπική στήλη του Taki: προκλητική, αλαζονική και αυτο-ενοχοποιητική. (Ένας πρώην διευθυντής του Spectator είχε πει ότι οι απόψεις του Έλληνα αρθρογράφου και επίλεκτου μέλους του διεθνούς τζετ σετ, είναι «σχεδόν αντάξιες του Γκέμπελς»).
Διαβάζοντας τα λόγια αυτά, η ιστορικός, μυθιστοριογράφος και περιστασιακή συνεργάτιδα του Spectator, Λίζα Χίλτον, τρομοκρατήθηκε και αποφάσισε να αντιδράσει – και όχι μόνο επειδή το 2009, ο «Τάκης» είχε προσπαθήσει να τη βιάσει στο σαλέ του στην Ελβετία. Η Χίλτον ήταν τότε λίγο μετά τα τριάντα, freelance συγγραφέας και ραδιοτηλεοπτικός παραγωγός και σε διαδικασία χωρισμού από τον Ιταλό συνθέτη σύζυγό της, με τον οποίο έχει μια κόρη. Έγραφε κυρίως ιστορικά μυθιστορήματα και βιογραφίες, με επίκεντρο την Αναγέννηση. Ήταν ξανθιά, ελκυστική, αθλητική και με σπουδές στην Οξφόρδη, ένας ισχυρός συνδυασμός που της έφερνε προσκλήσεις σε πάρτι και λογοτεχνικά φεστιβάλ. Γνώριζε κάποιους από τους ανθρώπους του Spectator στο Λονδίνο, οι οποίοι την προσκάλεσαν για ένα Σαββατοκύριακο στο σαλέ του Taki στο Γκστααντ των ελβετικών Άλπεων, το οποίο ο ίδιος είχε δώσει το ελληνικό όνομα «Παλατάκι». Από το πρώτο βράδυ, ο Taki έκανε σαφείς τις διαθέσεις του εμφανιζόμενος ξαφνικά με μια ρόμπα στο δωμάτιό της και επιχειρώντας να την φιλήσει, πριν καταφέρει να τον διώξει.
Το επόμενο βράδυ όμως, το σενάριο επαναλήφθηκε, πιο απειλητικό. Ο Taki μπήκε στο δωμάτιο, έκλεισε την πόρτα και μετά προσπάθησε να σκαρφαλώσει πάνω της. Πάντα καυχιόταν για τις νεανικές αθλητικές του διακρίσεις και προηγουμένως της είχε πει ότι είχε κερδίσει ένα πρωτάθλημα τζούντο για άνω των 70 ετών την προηγούμενη χρονιά. Η Χίλτον προσπάθησε να τον ξεκολλήσει από πάνω της, αλλά η προσέγγισή της δεν λειτούργησε. Ο Taki την κάρφωσε στο κρεβάτι, όπως θα έλεγε η ίδια αργότερα στην κατάθεσή της στην αστυνομία του Λονδίνου, προσπάθησε να της ανοίξει τα πόδια και άρχισε να ξεκουμπώνει το παντελόνι του, λέγοντάς της: «Έλα, θέλω να σε γαμήσω». Η πάλη διήρκεσε αρκετά, όπως είπε η Χίλτον στην αστυνομία, μέχρι που τελικά κατάφερε να τον σπρώξει μακριά και να τον κάνει να φύγει τελικά από το δωμάτιο.
Εδώ και μισό αιώνα, ο Taki, ο οποίος είναι τώρα 87 ετών, προπαγανδίζει τον ρατσισμό, τον σεξισμό και τον αντισημιτισμό, ενθουσιάζοντας συγχρόνως τους «κοσμικούς» αναγνώστες του με τις αναφορές του στην αριστοκρατία, το τζετ-σετ αλλά και τις επιτυχίες του ως βετεράνου πλεϊμπόι. Οι προκλήσεις του δεν είναι λεπτές ούτε διακριτικές: Μια στήλη του στον Spectator το 2018 έφερε τον τίτλο «In Praise of the Wehrmacht» («Εγκώμιο της Βέρμαχτ»). Σε μια άλλη στήλη του εξυμνούσε το ελληνικό νεοναζιστικό κόμμα της Χρυσή Αυγή, υπό τον τίτλο «Φασιστική κατάληψη της Ελλάδας; Μακάρι να είμαστε τόσο τυχεροί».
Ο Taki εντάχθηκε στο δυναμικό του Spectator το 1977 καταθέτοντας έκτοτε περισσότερες από 2.000 εβδομαδιαίες στήλες. Τα διαπιστευτήριά του ήταν ασυνήθιστα: Ήταν ήδη κληρονόμος μιας περιουσίας – της ελληνικής ναυτιλιακής εταιρείας του πατέρα του – όταν φρόντισε να παντρευτεί και μια δεύτερη, εκείνη της συζύγου του, της πριγκίπισσας Αλεξάνδρας Σένμπουργκ-Χάρτενσταϊν της Αυστρίας. Σύμφωνα με τον ίδιο, όταν ήταν 18 ετών, ο πατέρας του τού πρόσφερε δουλειά στην οικογενειακή επιχείρηση, αντ' αυτού όμως, εκείνος το έσκασε για το Παλμ Μπιτς της Φλόριντα, όπου ερωτεύτηκε τον τρόπο ζωής των αργόσχολων πλουσίων. Στο δελτίο τύπου για το βιβλίο του που αποτελούσε μια ανθολογία από τις στήλες του στον Spectator και είχε τίτλο «Princes, Playboys, & High-Class Tarts» (και πρόλογο από τον συγγραφέα Τομ Γουλφ) καυχιέται ότι έχει «πετάξει τούρτα στα μούτρα του Αγά Χαν και ότι έχει κατουρήσει πάνω στα αυτοκίνητα φοβερών μαφιόζων».
Στον κόσμο του «Τάκη», τίποτα κακό δεν συμβαίνει πραγματικά και ποτέ δεν υπάρχουν σοβαρές συνέπειες. Στη δεκαετία του 1980, είχε συλληφθεί όταν προσπάθησε να περάσει από το τελωνείο του αεροδρομίου Χίθροου με κοκαΐνη στην τσέπη του. Έμεινε τότε για λίγο πίσω από τα σίδερα, όπου και έγραψε τα «απομνημονεύματα της φυλακής». Οι στήλες του όμως γράφονταν κατά κανόνα από το διαμέρισμά του στη Νέα Υόρκη, μια πόλη την οποία αποκαλεί πάντοτε με τον αντισημιτικό προσδιορισμό "the Bagel", από τον παράδεισο του Eurotrash στο Μόντε Κάρλο και από το σαλέ του στο Γκστάαντ. Θα πρέπει να σημειωθεί πάντως ότι οι στήλες του Taki στο Spectator, αποτελούν το πιο ήπιο άκρο της παραγωγής του. Τα πραγματικά «σκληρά» κείμενα τα φυλάει για το The American Conservative, του οποίου υπήρξε συνιδρυτής το 2002, και για την ηλεκτρονική έκδοση Taki's Magazine, την οποία εκδίδει η κόρη του. Στο τελευταίο ήταν που ο Γκάβιν Μακίνες είχε ανακοινώσει τη δημιουργία της περιβόητης ακροδεξιάς πολιτοφυλακής του, των Proud Boys.
Οι τροχοί της δικαιοσύνης κινούνται αργά, ιδίως όταν εμπλέκονται ελβετικά δικαστήρια και ένας διεθνής playboy με σπίτια σε πολλές χώρες. Η Λίζα Χίλτον προσπάθησε αρχικά να κάνει την Daily Mail να ενδιαφερθεί για την ιστορία της, αλλά δεν βρήκε άκρη και τον Ιανουάριο του 2019, πήγε στην αστυνομία του Λονδίνου, η οποία πήρε μια περιεκτική κατάθεση και της είπε ότι θα πρέπει να συνεχίσει την υπόθεσή της στην Ελβετία. Έτσι και έπραξε, πληρώνοντας πολλά χρήματα για τη νομική της εκπροσώπηση. Παρά την επικείμενη δίκη του όμως για σεξουαλικό αδίκημα, η στήλη του Taki συνέχισε να δημοσιεύεται, με τον αρθρογράφο της να στέλνει τα κείμενά του από το Γκστάαντ, τη Νέα Υόρκη, την Αθήνα, τη Μύκονο και τα Χάμπτονς.
Το περασμένο φθινόπωρο όμως, 50 χρόνια καυχησιολογίας χωρίς συνέπειες συγκρούστηκαν με την στεγνή ακρίβεια του ελβετικού νομικού συστήματος. Στις 5 Οκτωβρίου, ο Ελβετός δικαστής έκρινε τον Taki ένοχο για απόπειρα βιασμού της Λίζα Χίλτον επιβάλλοντάς του ποινή φυλάκισης 12 μηνών με αναστολή και υποχρεώνοντάς τον να της καταβάλλει πρόστιμο 5.000 ελβετικών φράγκων, συν τα δικαστικά της έξοδα ύψους 18.000 φράγκων. Ο ίδιος αρνήθηκε να αποδεχτεί την εις βάρος του απόφαση και επέμενε καθ' όλη τη διάρκεια της δίκης, με τραμπική αγανάκτηση, ότι ήταν θύμα πολιτικής συνωμοσίας. Η καταδικαστική απόφαση ώθησε τελικά το The Spectator να αντιδράσει. Η στήλη του εξαφανίστηκε από το επόμενο τεύχος του περιοδικού και αργότερα αντικαταστάθηκε με ένα σύντομο σημείωμα που εξηγούσε την απουσία του: «Η στήλη High Life του Taki κάνει ένα διάλειμμα όσο ο ίδιος ασκεί έφεση για μια πρόσφατη καταδίκη του» (η έφεση κατατέθηκε τελικά τον Φεβρουάριο).
Στη χριστουγεννιάτικη έκδοση του Spectator όμως, η στήλη του επέστρεψε. «Αυτή είναι η 47η συνεχής χρονιά που γράφω για το χριστουγεννιάτικο τεύχος του Spectator», έγραφε ο Taki. «Πρόσφατα, όμως, μου συνέβη κάτι κακό στο δικαστήριο ενός ελβετικού χωριού, το οποίο με οδήγησε να αναστείλω τη συγγραφή της τακτικής στήλης μου». Στο κείμενό του, ο Τάκης Θεοδωρακόπουλος συνέκρινε τον εαυτό του με τον Ιώβ, τον βιβλικό ήρωα που τον τιμώρησε ο Θεός για να δοκιμάσει την αφοσίωσή του, πριν προσθέσει: «Και τώρα έφτασε η ώρα, μετά από 47 χρόνια, να κάνω κι εγώ ένα διάλειμμα».
Η Λίζα Χίλτον αμφιβάλλει ότι θα μπορέσει ποτέ να πάρει όσα της οφείλονται από τον Taki, ακόμη και αν η έφεσή του απορριφθεί. Η υπόθεση έχει ήδη καταβροχθίσει τρία χρόνια από τη ζωή της. Δεν έχει μιλήσει ποτέ δημοσίως γι' αυτήν εκτός δικαστηρίου, ενώ ο Taki χρησιμοποίησε τη στήλη του για να την παρουσιάσει ως μοχθηρή ψεύτρα. Η ίδια εξακολουθεί να εργάζεται ως freelance συγγραφέας, ζει από μισθό σε μισθό και αναρωτιέται αν, παρ' όλα αυτά, κάποιοι από τους πρώην συναδέλφους της τον πιστεύουν περισσότερο από εκείνη. Στο μεταξύ, ο Spectator συνεχίζει να επηρεάζει τη πολιτική των Συντηρητικών όσο ποτέ άλλοτε ενώ ο «Τάκης» εξακολουθεί να γράφει με την παλιά του ορμή, απλώς σε λιγότερα μέσα από ό,τι πριν.
Με στοιχεία από The Atlantic
