«Ποιον θα δούνε τελικά; Τον ανάπηρο ή τον ηθοποιό;» αναρωτιέται ο Πάνος Πολυπαθέλης που γεννήθηκε με εγκεφαλική παράλυση. Πρωταγωνιστεί στην παράσταση «4 Σκιάχτρα στη Μέση του Κόσμου» στο Θέατρο 104 και μιλά στη LiFO για το γεγονός ότι δεν έχει σημειωθεί σημαντική πρόοδος σχετικά με τη συμπερίληψη των ΑμεΑ στην Ελλάδα, κάτι που φάνηκε ιδιαίτερα μετά την πανδημία. «Επέλεξα να δουλεύω με άτομα που δεν εκμεταλλεύονται την αναπηρία μου» επισημαίνει, μεταξύ άλλων.
Υπογραμμίζει το πόσο τον έχουν βοηθήσει υποκριτικά -αλλά και στην υπερτονία (επίπτωση της αναπηρίας)- τεχνικές όπως το μπαλέτο και το ιαπωνικό μπούτο, θυμάται ότι μέχρι τα 15 του -όταν πήγε σε ειδικό γυμνάσιο λόγω ενός χειρουργείου- δεν είχε συναναστραφεί με άλλα ανάπηρα άτομα, επειδή «οι γονείς φοβούνται και δεν τους αφήνουν να βγαίνουν» και θεωρεί fake όταν του λέει κάποιος «είσαι ήρωας» ή «πάμε γερά». Όταν ένα παιδί κοιτάξει με απορία το περπάτημά του, θα του εξηγήσει τι είναι η εγκεφαλική παράλυση, κόντρα στον γονέα του που θα του πει «μην κοιτάς».
Στο μέλλον θα ήθελε να πρωταγωνιστήσει σε ακόμα μια παράσταση του Σάμιουελ Μπέκετ, ιδανικά «Το Τέλος του Παιχνιδιού»
Λίγα λόγια για την παράσταση «4 Σκιάχτρα στη Μέση του Κόσμου»
Τα «Σκιάχτρα» έρχονται στην κεντρική σκηνή του Θεάτρου 104 και αφηγούνται μια ιστορία από το μέλλον. Ποια είναι η καλύτερη στρατηγική επιβίωσης απέναντι στην εξουσία, η ακινησία ή η δράση; Η προσαρμογή ή η αντίσταση;
Σε κάποια μελλοντική κοινωνία, η επικείμενη ψήφιση ενός νομοσχεδίου οδηγεί 4 νέους με κοινό παρελθόν να απομονωθούν για τριάντα ημέρες, σε ένα υπόγειο, ώστε να καταστρώσουν το σχέδιο που θα αλλάξει τα πάντα.
