Αγαπητέ εξωγήινε, σου γράφω από το καράβι. Από ένα Blue Star Ferries που θυμίζει τεράστιο θαλάσσιο σταθμό ΚΤΕΛ. Ο φίλος του Στέλιου –δεν έχω προσέξει ακόμα το όνομά του– βλέπει κάποιο περίεργο βίντεο στο straight YouTube με τα πόδια να κρέμονται στον αέρα, δίχως παπούτσια ή κάλτσες. Νυστάζω και στριφογυρνάω στον καναπέ που έχουμε καβατζώσει, στρίβω κάθε λίγο δεξιά-αριστερά, φτιάχνω ένα αυτοσχέδιο μαξιλάρι από μια αιώρα που δεν θα χρησιμοποιήσω (ακόμα). Εκείνος αλλάζει στάση σπάνια, βλέπει μπάλα. Οι διπλανοί μου έχουν έναν γιο με τρία μάτια και έξι χέρια. Μιλάνε πολύ: είναι από την Πάρο, έχουν ένα μικρό σπίτι πάνω στη θάλασσα.
Κοιτάω έξω: φώτα, ένα λιμάνι. Ξεχνιέμαι, σκέφτομαι κάποιον άλλο. Με σκουντάνε, «μικρέ, μας ακούς ακόμη;». Ο γιος τους είναι YouTuber – πρέπει να τον ακολουθήσω. Τον ακολουθώ. Να του πάρω και συνέντευξη. Ναι... Τα μάτια μου σκύβουν να συναντήσουν τα μάγουλα. Με παίρνει ο ύπνος.
Πώς είναι τα πράγματα εκεί πάνω; Έπιασε ζέστη; Σας φαντάζομαι στον κόκκινο πλανήτη σας όλη μέρα πέρα δώθε να σκουπίζετε τους κρατήρες και να κάθεστε αραχτοί με τις κεραίες σας ριγμένες σε λευκά πλαστικά έπιπλα κήπου. Δεν έχει ούτε Trump εκεί ούτε ακροδεξιά, δεν υπάρχει Λατινοπούλου, ούτε ο Άδωνις. Δεν έχετε το άγχος του βιοπορισμού, ούτε λογαριασμούς, ούτε την Cosmote να σας ξυπνάει στις 9 το πρωί για να σας ενημερώσει πως έχετε καθυστερήσει 3 μήνες την πληρωμή του λογαριασμού σας. Δεν έχετε βέβαια ούτε βότσαλα, παραλίες, αιώρες, σκηνές, αντηλιακά. Δεν ψάχνετε δικαιολογίες για να την πέσετε στο παιδί πίσω από το μπαρ σε κάποιο νησί. Όσο αφήνουμε πίσω μας το τσιμέντο της πόλης, ο αγώνας μεταξύ των ειδών μας μοιάζει άνισος. Τι έχετε να δείξετε μπροστά στους γάμους, τα ταξίδια, τα φιλιά στις καράφλες και τα διάφορα πεδία μαχών που ακολουθούν παρακάτω;
Γιατί περνώντας με το αμάξι τη μάντρα του λιμανιού του Πειραιά λένε πως το άγχος κυλάει σαν κουτάκι μπίρα έξω από το αυτοκίνητο. Στρίβοντας για να ανέβει το αμάξι στο πλοίο, οι ρόδες σβήνουν πίσω τους τα ονόματα των επιβαινόντων. Το ράδιο παίζει Κόρε.Ύδρο. κι εσύ έχεις πάντα στα πόδια σου ένα αυτοσχέδιο τραπεζάκι από βαλίτσες. Μη με ρωτήσετε πώς μοιάζει κάτι τέτοιο… Κάπως έτσι...
Αυτές είναι οι τελευταίες μας μέρες στην πόλη.
(Διαβάστε εδώ το ημερολόγιο Νοεμβρίου, Ιανουαρίου και Μαρτίου)
Tα υπόλοιπα τα λέμε με την επιστροφή.
Facebook Twitter 
Facebook Twitter —Yohan
Facebook Twitter 
Facebook Twitter Τις προάλλες ήμουν δύο ώρες στο λεωφορείο (γραμμή 608: Νεκρ. Ζωγράφου - Ακαδημία - Γαλάτσι). Κάθισα πίσω (στριμώχτηκα σε μια γωνία - τουλάχιστον είχα παράθυρο και ακουστικά). Ο ήχος και η θερμοκρασία της μηχανής σε συνδυασμό με τον καύσωνα ήταν αυτό που χρειαζόμουν. Κόσμος. Χαλασμένο ερκοντίσιον. Βασιλίσσης Σοφίας. Δεν κουνιέται τίποτα. Σαράντα λεπτά μετά και είμαστε ακόμα στο ίδιο σημείο (ίσως 10 μέτρα παρακάτω). Στρίβει Σέκερη, κατεβαίνει τη Σόλωνος, περνάει την Κάνιγγος και βγαίνει 3ης Σεπτεμβρίου. Μετά ακολουθεί το κανονικό δρομολόγιο. Ξεστριμώχνομαι, σπρώχνω μερικούς και κατεβαίνω δύο ώρες μετά.
—Στέφανος
Facebook Twitter 
Facebook Twitter Και ξαφνικά όλοι μεγάλωσαν, όλοι φύγανε, η φάση έγινε βαρετή και είμαι μόνος μου. Δεν πειράζει όμως! Καλοκαιρινές διακοπές για ΠΑΝΤΑ <3 Καρβέλας!
—Στράτος
Facebook Twitter 
Facebook Twitter Άλλος ένας καυτός μήνας (και όχι με τον παιχνιδιάρικο τρόπο που το λέει η Πάρις Χίλτον). Ο καύσωνας έρχεται κάθε χρόνο και νωρίτερα, προμηνύοντας άλλο ένα τρίμηνο ακραίων πυρκαγιών και τσίτας στην τσιμεντούπολη. Μετάβαση από μια προεκλογική περίοδο γεμάτη υποσχέσεις για ένα πράσινο-κόκκινο κύμα – γείωση στην απογοήτευση του 60% αποχή και >20% ακροδεξιά. Πίσω στις γειτονιές, στη βάση και στα αυτο-οργανωμένα πράιντ. Και ένα αντίο στο Εμιλάκι που γύρισε στη Λιθουανία – σκρολάρω στις φωτό τι γαμάτα τρία χρόνια περάσαμε μαζί – γιατί όμως η καθημερινότητα πάντα μας πνίγει με το άγχος και τις λίστες – δεν ξέρω αν ήταν τυχαίο ότι είπαμε αντίο στην παρουσίαση του βιβλίου του Τάσου Βρεττού και της Νάντιας Αργυροπούλου για τα καμένα δάση της Βαρυμπόμπης – είναι μόνιμη η ουλή της απώλειας, ή;
—Χρήστος
Facebook Twitter 
Facebook Twitter Μπήκε το καλοκαίρι δυναμικά με τη φιλοξενία της Αμερικάνας. Δύσκολο όταν ο άλλος δεν ξέρει να εκτιμήσει την πολιτιστική κληρονομιά της χώρας σου. Ή μήπως είμαστε εθνικιστές; Άντε να έρθει η Ανάφη με λίγη κουλτούρα. Κούρασε η μπανιέρα στην Αθήνα. Μετά από μία ακόμα χρονιά στα ξένα, επιφορτισμένη με το να μαθαίνω να βάζω όρια και να γκρεμίζω τοίχους, θέλω να συναναστραφώ τους ανθρώπους που αγαπώ. Είναι πιο εύκολο. Τουλάχιστον μου κρατούσε συντροφιά η Sophia Giovannitti, εκπαιδεύοντάς με να πουλάω σεξ και τέχνη, παίζοντας με την ιδέα της αυτοθυσίας. Σε αλλά νέα, το tamagotchi μου πέθανε πάλι.
—Αλκμήνη
Facebook Twitter 
Facebook Twitter Πριν από κάμποσο καιρό βρήκα στον δρόμο μου μια γάτα. Σκεφτόμουν να την πάρω σπίτι, αλλά βιαζόμουν για μια δουλειά. Την ξαναπέτυχα προχθές, λίγο πιο μεγάλη. Κι εγώ, εγωιστικά, λίγο –πολύ λίγο– απομαγευμένος.
—Κωνσταντίνος
Ο πρώτος μήνας του καλοκαιριού έχει τη μαγική ιδιότητα να σε μετατρέψει σε κάτοικο του Γκύζη, δεινή ανθοπώλισσα και 19χρονη εαυτή μέσα σε λιγότερο από 30 μέρες. Aν σκοπεύετε να ανεβείτε σε ψυγειάκι σε οποιαδήποτε συναυλία (και για οποιονδήποτε λόγο), καλύτερα να μην έχετε πιει μισό λίτρο τσίπουρο. Εν ολίγοις, όλα στραβά γινήκανε και όλα είν' ωραία.
—Μελίνα
Facebook Twitter 
Facebook Twitter Με μη ξεθυμασμένα αρώματα Πόλης και πόλεων ζωσμένα πάνω μου να ανακατεύονται με τον ιδρώτα μου, με τα λόγια μου, με τα μάτια μου με βρήκε αυτός ο μήνας. Εκεί αποφάσισα να μη συνέλθω για τριάντα ακόμα ημέρες. Έπρεπε να παίξω σε ταράτσες, σε ισόγεια, σε αποθήκες –παλιατζής με ακριβές βελόνες και ακουστικά–, με γκλίτερ στα μάτια, να ξαναφέρω τα Χριστούγεννα στην Αθήνα, γιατί απλά δεν μου ταίριαξε τότε ο Δεκέμβρης, γιορτή! Κόκκινες τρίχες στο μπάνιο μου, μαύρες μπούκλες σε ξενοδοχεία ημιδιαμονής. Lost like Mary, found like Atlas, γιορτή! Ηχογραφήσεις λαούτου, ναών, χαλασμάτων, παράλληλων γραμμών, ο ίδιος ιδρώτας να ποτίζει τα μικρόφωνα, γιορτή! Έρχεται μετά η Ύδρα με τα πολλά κεφάλια, το ένα να μιλάει για τον παππού μου τον καπετάνιο, το άλλο για τις γενναίες ευκαιρίες, το άλλο για τις χειρότερες σχέσεις. Έκοψα το τελευταίο, γιορτή! Χορός με ράσα, χορός με Ρulp, χορός με τον ίδιο τον Murphy, αλλά χωρίς τους νόμους του, ολοκλήρωση κύκλου, γιορτή! Φωτογραφίες παντού, φιλμ παντού, λιτανείες με έντονα μπάσα, γάμος με ιερέα κορίτσι, ύπνος κυρίως σε κήπους, λαιμοί σε αναμονή για επέμβαση, καμπριολέ για ένα βράδυ, γιορτή! Γιορτή για τις τριάντα ημέρες που αποφάσισα να μη συνέλθω.
—Πάνος
Facebook Twitter 
Facebook Twitter Ο μήνας του γάμου της αδελφής μου. Το πρώτο μπάνιο του καλοκαιριού στην Αγία Μαρίνα. Γιορτάσαμε τα γενέθλια του Γιώργου Τσοκόπουλου με την οικογένειά του, δίχως τον ίδιο, μόνο με την ευλογία του. Η γατούλα Κική ήρθε στη ζωή μας: βρέθηκε σαν γκρίζα αστερόσκονη στην πλατεία της Πεντέλης κάτω από ένα τεράστιο πεύκο δίπλα στο άγαλμα του Κρυστάλλη. Χόρεψα στο Rizes Fest όπου έπαιζαν τα Κιντέρια, το συγκρότημα της ξαδέλφης μου της Μυρσίνης. Πήγα στο Ρride όπου συνάντησα φίλους που είχα γνωρίσει παίζοντας ποδόσφαιρο στην παραλία του κάμπινγκ στην Αντίπαρο. Η Πέμπτη, 27, ήταν η μεγάλη μέρα. Ντύθηκα ιερέας και ως χειροτονημένος αντιπρόσωπος της θεϊκής Φύσης έκανα μια τελετή που περιλάμβανε αρκετούς ομιλητές και κουμπάρους. Η νύφη και ο γαμπρός, η Κατερίνα και ο Γκάβιν, χόρεψαν το βαλς στο Katz Blut από την ταινία της Ghibli, «The cat returns». Πρώτα το ζεύγος έπεσε στην πισίνα. Και με βουτιές και χορό το γλέντι τράβηξε μέχρι το πρωί.
—Κιμώνα
Σταματήστε ό,τι κάνετε, είμαι Λονδίνο ακόμα! Όταν όλοι είναι στην Ελλάδα, το καλοκαίρι δεν εχει και πολύ νόημα. Γιατί τελικά το καλοκαίρι δεν είναι η εποχή αλλά οι άνθρωποι με τους οποίους το έχουμε συνδέσει. Κάπως ελπίζω οτι η απουσία μου σημαίνει κάτι και γι' αυτους και ότι το καλοκαίρι τους έχει μπει σε ένα standby μέχρι να έρθουμε όλοι (ναι, είναι απειλή αυτό). Σε όσους ανεβάζουν τις διακοπές τους σε όποια πλατφόρμα, είστε προκλητικοί.
—Άλεξ
Facebook Twitter 
Facebook Twitter I don't want to write about summer. To confine it to words. It is only July. I still think about last summer. Last summer's lovers. When we stayed up to watch the sunrise. And when the sun eventually came, a red explosion became its own kind of hell. Island life swims in poetry. But we must leave some questions unanswered, maybe until next summer, then we might have more words.
—Ed
Facebook Twitter 
Facebook Twitter 
Facebook Twitter 
Facebook Twitter 11:05: Breakfast for champions, έτσι ξεκινάει τη μέρα της μια χειραφετημένη κοπέλα. Μετά η χειραφετημένη κοπέλα πάει για παγωτό και ρίχνει έναν υπνάκο λίγο αγχωμένη. 17:10 Καραφάκια με τζελ, αλλά το τζελ κολλάει και είναι λίγο αηδιαστικό να ξέρεις. Με τον φίλο μου τον Εμρέ ακούσαμε λίγο Velvet Underground και παίξαμε χαρτιά γιατί αυτό κάνει ο κόσμος τις Κυριακές μετά από χανγκόβερ. 23:48 Γαύρος μαρινάτος, καλαμαράκια, τζατζικάκι, μελιτζανοκεφτέδες, παϊδάκια, μελιτζανοσαλάτα, μια κολοχτύπα γιατί έχει αστείο όνομα, χωριάτικη, βλίτα με λεμόνι, μια μπίρα Μάμος και τρία ποτήρια κόκκινο κρασάκι χύμα. Ο αδελφός μου λέει: «Δεν πιστεύω ότι το νόημα της ζωής είναι το φαγητό και το ποτό, αλλά, αν κάποιος πει ότι δεν είναι, έχω άπειρα επιχειρήματα για να τον πείσω για το αντιθετο».
—Χριστίνη
Facebook Twitter 
Facebook Twitter 
Τελευταίο Σάββατο του μήνα – είμαι λεσβία; Φταίει το ούζο, μα μου αρέσει, πάμε μπι σάιντ, σιγά μην έχει κόσμο, εκείνη γιατί δεν ήρθε; Το προηγούμενο Σάββατο καθόμουν μαζί με εκείνον στο ίδιο δέντρο, μου κράταγε το χέρι, κράτα μου το χέρι, ήρθε, η Κιτσοπούλου τραγουδάει ρεμπέτικα στον Άγγελο, είναι η αγάπη βατός, λέξεις, φτηνή βεντάλια με την ελληνική σημαία, μαύρο φόρεμα μέχρι το γόνατο, ένδοξη η Φίνος Φιλμς, ρε δεν είμαι λεσβία.
—Κων
Facebook Twitter 
Facebook Twitter 25 μισομουχλιασμένα, μισοτρυφερά λεμονάκια κείτονται στο μωσαϊκό της κουζίνας του Νίκου. Μοιάζουν με το σώμα μου. Ιδρωμένο από τον καύσωνα να σκέφτεται αν αυτό είναι ερημοποίηση ή μια ακόμη φάση του ήλιου. Αναρωτιούνται γιατί οι μύγες προτιμούν τα σκατά από τα χλωρά. Τα ξερά από τα νόστιμα και φρέσκα. Μα και τα φρέσκα λεμόνια ξινά είναι όταν τα ρουφήξεις. Και οι τοξίνες όταν τις συνηθίζεις γίνονται φάρμακο. Προσπαθώ να με γευτώ αλλά το μόνο που μυρίζω είναι ιδρώτας, μούχλα και γάτες. Απομένουν ίνες, κοτσάνια, φλούδες. Κείτονται και αυτές στο γλιστερό, κιτρινιασμένο από τις δεκαετίες, μωσαϊκό του Νίκου. Τα λεμόνια ήταν θερμοκηπίου, χωρίς κουκούτσια.
—Iώ
Facebook Twitter 
Facebook Twitter —Φίλιππος
Και για το τέλος μια ιστορία του James για πετροσωλήνες, δοχεία με μελάνια και κουπιά πεντάμετρα. Από αυτές τις ιστορίες που ελπίζεις πάντα κάποιος να γράψει για σένα.
Σαν μπαρούτι η οξεία οσμή της πιτυρίδας μεσ' στην άπειρη μπούκλα του. Με μαυρισμένα τα πόδια από ξυπόλυτους χορούς στην πλατεία Πρωτομαγιάς, κοιμώμενος με το κεφάλι πάνω στο στέρνο μου, σχεδίαζα πώς θα τον κάνω να με ερωτευτεί μια μέρα αφότου γνωριστήκαμε.
Μ’ ακούς; Ωραία.
Εκτίμησα το ρόδι που έκλεψες για να φάω στον δρόμο όσο σε συνόδευα στη σχολή. Από τότε φροντίζω να έχω ένα ρόδι κάπου κρυμμένο μέσα στο σπίτι μου και να το τρώω όταν θέλω να σε θυμηθώ. Εκτίμησα το ότι δεν ανταλλάξαμε κουβέντα για την παρέα από Αρνέτ που μας φώναξαν πούστρες όσο περνούσαν στο σμαρτάκι τους.
Μου είχες πει πως μοιάζουμε σε μία από τις βόλτες μας στο Γκάζι. Νόμιζα αρχικά ότι εννοούσες εξωτερικά, επειδή είμαστε δυο καυλιά με μονόφρυδα, και σου είπα αποφασιστικά πως έχεις άδικο. Τώρα που κατάλαβα τι εννοούσες πραγματικά, ακόμα πιστεύω ότι έχεις άδικο, αλλά ίσως λιγότερο.
Η τελευταία φορά που κάναμε σεξ ήταν άβολα. Μπορούσαμε να είχαμε τριφτεί στα πιο αθώα μέρη του σώματός μας και να παραλείψουμε την περιττή διείσδυση ο ένας στον άλλον. Όσο με τραβάω έξω σου, μου λες: «Δεν τελείωσες, ε;» «Όχι». «Θες να φέρω το ντίλντο;» «Μη, καλύτερα. Μήπως θες να μου πάρεις πίπα;» «Όχι τόσο». Στη κουβέντα που ακολούθησε αποσυναρμολόγησες τον εαυτό σου. Πως τη χροιά της φωνής σου τη δανείστηκες από έναν φίλο σου που κάποτε είχες θαυμάσει, πως όταν σου λείπει αυτοδιάθεση κόβεις βόλτες και αφήνεις τους περαστικούς να σε θαυμάζουν κι αυτοί με τη σειρά τους. Λες θα με κρατήσεις κοντά, αφού σε ξυπνάω. Εγώ σε κρατώ ακόμη κοντά ως μέντορα και ως μενταγιόν.
—James
