«Κάνω μουσική από πολύ μικρή, από τα 8 μου χρόνια. Θυμάμαι ότι ήθελα πάρα πολύ να παίζω αρμόνιο – το πιάνο δεν μου άρεσε, το θεωρούσα πολύ κλασικό. Από τότε δεν σταμάτησα ποτέ να σπουδάζω μουσική. Μεγάλωσα στο Ναύπλιο, αλλά αργότερα ήρθα στην Αθήνα, πήρα τα πτυχία μου και για πολλά χρόνια δίδασκα σε σχολεία και ωδεία. Όμως η διδασκαλία δεν μου ταίριαζε, με καταπίεζε. Κάτι μου έλειπε. Ήθελα να γράφω μουσική. Αυτό με γεμίζει, είναι η ζωή μου.
Tο 2007 έφτιαξα το πρώτο μου ηλεκτροπόπ ντουέτο, τις Berlin Brides. Ήταν η εποχή του Myspace, και έτσι γίναμε γνωστές. Κάναμε πολλά live, ζήσαμε αξέχαστες στιγμές. Θυμάμαι στο Τορόντο, μέσα σε τέσσερις μέρες, κάναμε έξι live. Έξω χιόνιζε, είχαμε παγώσει, αλλά η ενέργεια του κόσμου ήταν μαγική – Καναδοί να φωνάζουν και να χορεύουν κάτω από τη σκηνή.
Το 2014 δημιουργήθηκαν οι S.W.I.M. Η αφορμή ήταν μια πρόταση από το Γαλλικό Ινστιτούτο να γράψω μουσική για την ταινία Αστέρω του Γαζιάδη, μια ταινία του 1929. Το όνομα Someone Who Isn’t Me έχει διπλή σημασία. Από τη μία, επειδή στην αρχή έγραφα τραγούδια, χωρίς να τα τραγουδώ εγώ. Από την άλλη, έχουμε περάσει από όλα τα μουσικά είδη μέχρι να καταλήξουμε σε αυτό που είμαστε τώρα: ηλεκτρονική synth-pop με σκοτεινά σημεία, ανάλογα με τη διάθεση.
O λόγος που άφησα τη διδασκαλία ήταν ότι με καταπίεζε. Μου έτρωγε ενέργεια. Ήθελα να είμαι χαρούμενη, και χαρούμενη νιώθω μόνο όταν γράφω μουσική, όταν παίζω, όταν κάνω παραγωγή. Αν δεν τα κάνω όλα αυτά, μάλλον θα πεθάνω. Αυτό, όμως, δεν σημαίνει ότι ήταν εύκολο. Για να μπορώ να ζω αξιοπρεπώς, ξεκίνησα να παίζω μουσική σε μαγαζιά. Το να γράφω μουσική για δύο ταινίες τον χρόνο δεν αρκεί. Το DJing ήταν ο τρόπος μου να εξασφαλίζω τα προς το ζην.
Θέλουμε να δίνουμε φωνή στις θηλυκότητες. Στην Ελλάδα δεν υπάρχουν γυναικείες μπάντες που να εμφανίζονται σε μεγάλα φεστιβάλ. Εμείς μόνες μας βγάζουμε τα τραγούδια μας, εμείς τα χρηματοδοτούμε. Είναι δύσκολο, αλλά το κάνουμε γιατί αγαπάμε τη μουσική και θέλουμε να ακουγόμαστε.
Οι μουσικοί, όμως, στην Ελλάδα είναι οι μεγαλύτεροι τεμπέληδες στα συνδικαλιστικά. Έχεις ακούσει ποτέ μουσικό να διεκδικεί τα δικαιώματά του; Εγώ δεν θυμάμαι ποτέ κάτι τέτοιο. Δεν υπάρχει συλλογικότητα, και αυτό είναι πολύ λυπηρό.
Το AI πιστεύω ότι θα δημιουργήσει προβλήματα σε κάθε μορφή τέχνης. Είναι τρομακτικό, αλλά δεν θα μπορέσει ποτέ να φτάσει τη δημιουργία του ανθρώπου, γιατί δεν έχει ψυχή. Η μουσική δεν είναι μόνο ήχοι. Είναι συναίσθημα, είναι κάτι που δεν μπορείς να αποδώσεις μηχανικά.
Ο οικογενειακός μου περίγυρος με στήριξε, αν και μερικές φορές ακούω σχόλια που με πληγώνουν. Ο πατέρας μου, για παράδειγμα, συχνά λέει: “Δεν φταίω εγώ που έκανες το χόμπι σου επάγγελμα”. Αυτός είναι ο κύριος λόγος των καβγάδων μας.
Παρ’ όλα αυτά, δεν μετανιώνω για τίποτα. Η μουσική είναι αυτό που αγαπώ, αυτό που με κάνει να ξυπνάω κάθε μέρα. Και όσο μπορώ να γράφω, να παίζω, να δημιουργώ, θα συνεχίσω να το κάνω. Γιατί, όπως λέω πάντα, χωρίς τη μουσική, απλά δεν υπάρχω».
Μπορείτε να ακούσετε τις S.W.I.M. της Μαριλένας Ορφανού στο Spotify και στο YouTube και να τσεκάρετε τον λογαριασμό τους στο Instagram.
Δημοσιογραφική επιμέλεια: Σωτήρης Βαλάρης
Κάμερα-Μοντάζ: Ιωάννα Σπανού
Ηχογράφηση: LiFO STUDIOS
