Από την Audrey στη Sarah
Χειρώνακτας καριέρας και σχεδιάστρια των ατελιέ, η νέα creative director του Givenchy, Sarah Burton, εστίασε στη γυναικεία σιλουέτα, παρουσιάζοντας ρούχα υψηλού tailoring που μιλούν για τη διαδικασία της δημιουργίας τους. Η σχεδιάστρια που στα 25 χρόνια της καριέρας της έχει εργαστεί μόνο για τον Alexander McQueen, πρόσφερε ένα καθαρό πλάνο για το πώς ο Givenchy μπορεί να ξεφύγει από το κλισέ κομψότητας της Audrey Hepburn και να απευθυνθεί σε μια σημερινή γυναίκα που εκτιμά τη μόδα στις λεπτομέρειες.
Η γυναικεία φιγούρα της, εμπνευσμένη από σχέδια της πρώτης συλλογής Hybert de Givenchy, του 1952, δεν είχε τίποτα το νοσταλγικό∙ ένα ναυτικό σταυρωτό ημίπαλτο εμφανίστηκε σαν γλυπτικό μίνι φόρεμα∙ τα πιο μαλακά δέρματα έγιναν ασύμμετρα κοκτέιλ φορεματάκια με γυμνή πλάτη∙ τεράστιοι όγκοι από αχνοκίτρινο τούλι σχημάτισαν ένα στράπλες βραδινό∙ σ’ ένα corset dress καρφιτσώθηκαν πουδριέρες και σφουγγαράκια του μακιγιάζ∙ κουκλίστικοι φιόγκοι έγιναν μαντίλια και ζώνες, στρογγυλά μανίκια και έντονες περιφέρειες σχεδίασαν αγέρωχες σιλουέτες, κοψίματα ακριβείας σχημάτισαν νέες φόρμες σε κλασικά σακάκια…
Δεν αργεί η στιγμή που ο Duran Lantink θα παίζει στην πρώτη εθνική της παγκόσμιας μόδας. Θυμηθείτε το!
Μια μόδα «υπό κατασκευή», σύμφωνα με τα λόγια της ίδιας, που θέλει κανείς να την αποκτήσει και να την κρατήσει. Χάρη στο ψύχραιμο βλέμμα της Sarah Burton, ένα brand που από τις αρχές των ’00s παραπαίει ανάμεσα στο σέξι (επί Riccardo Tisci), το αυστηρό (επί Clare Waight Keller) και το σπορτίφ (με τον Matthew Williamson), μόλις επανασυνδέθηκε με την κληρονομιά της couture.
Η μετά Dries εποχή
Μπορεί κανείς να πει κανείς πως το ντεμπούτο του Βέλγου Julian Klausner στον Dries Van Noten ήταν συγκλονιστικό, και να μην υπερβάλει. Σε μια πολύ ώριμη για τα 33 του χρόνια ερμηνεία της αβανγκάρντ χλιδής που επί σχεδόν σαράντα χρόνια εκπροσωπούσε ο Dries στη μόδα, o Klausner τιθάσευσε τα εμπριμέ και τις υφές, επέμεινε στις ιστορίες με χρώμα και στην ομορφιά των κοστουμιών (όπερας και χορού) και διέπρεψε στην κοπή χυτών μεταξωτών φορεμάτων με ντραπαρίσματα και ψηλούς καπιτονέ λαιμούς.
Ο νεαρός σχεδιαστής, μεγαλωμένος στην Αμβέρσα, σε αστικό, φιλότεχνο περιβάλλον, ενώ τίμησε τους κώδικες του οίκου (την αγάπη για το χειροποίητο και τις τεχνικές, τα κεντήματα, τα υφάσματα και την εσωτερική διακόσμηση), κατάφερε από την πρώτη του κιόλας συλλογή να δείξει χαρακτήρα.
Από τα μακριά μαύρα παλτό με το ορατό stitching και τα κοντά μπουφάν σε σχήμα βολβού ως τις διακοσμητικές φούντες στα φορέματα, τα artisanal μπιζού και τις γόβες με τη στρογγυλή μύτη, ο Klausner ανήκει στην παρέα των λαμπρών αποφοίτων της La Cambre των Βρυξελλών, μαζί με τον Blazy, τον Vaccarello και τον Dossena, που μας αφήνουν να ελπίζουμε για το μέλλον της μόδας.
Η μόδα σαν παράσταση
Από τη Rei Kawakubo η μόδα περιμένει πάντα ένα θέαμα, για την ακρίβεια ένα καλλιτεχνικό δρώμενο. Οι όγκοι, οι στρώσεις, οι τεχνικές, οι πειραματισμοί με τη γεωμετρία στις σιλουέτες ποτέ δεν είναι αρκετοί για τη master των Comme des Garçons, με την πιο δραματική της, ίσως, παράσταση αυτήν στο Παρίσι για τον χειμώνα του ’25. Μια παράσταση που δεν είχε σχέση με την παραγωγή του σόου αλλά με τα ίδια τα ρούχα, είκοσι θεατρικά looks σε μια γυμνή, λευκή πασαρέλα, περιστοιχισμένη από απλά ξύλινα καθίσματα.
Ρίγες, λουλούδια, ακανόνιστες φόρμες, υφάσματα δαμασμένα σε ρευστές πτυχώσεις, έτσι ώστε να θυμίζουν νερό που κυλά, πλατύγυρα καπέλα σε αξιοπρόσεκτα μεγέθη, καρό φορέματα με ρομαντικά βολάν σε τρυφερά χρώματα: μια μόδα εκτός πλαισίου, ανεξάρτητη και καλλιτεχνική, που δείχνει ότι υπάρχει ακόμα χώρος για ονειροπόλους.
Ανάλογη προσέγγιση είχαν τα σόου του McQueen και του Maison Alaia. Στον οίκο του Alexander, ο Seán McGirr πρότεινε σιλουέτες-κλεψύδρα, δαντελένια κολάν και κολάρα με φρίζες, συνεχίζοντας την αφήγησή του για μια δανδίστικη μόδα με επιρροές από βικτοριανά κοστούμια και ροκ κουλτούρα, ενώ ο Peter Mulier στον Alaia παρουσίασε το γνωστό του μελάνζ πολυτέλειας, καινοτομίας και εμπορικότητας, με πιο εντυπωσιακές δημιουργίες τις χειροποίητες πλισέ σολέιγ φούστες (συγκλονιστικές οι δίχρωμες!) και τα κοντά γλυπτικά ζακετάκια με τους στρογγυλούς, ενισχυμένους ώμους που πλέχτηκαν στο χέρι με δερμάτινα κορδόνια. Αξεπέραστο κομμάτι το λευκό γούνινο παλτό, μια χιονοστιβάδα από μακριά μαλλιά για κομψές γιέτι των πόλεων.
Focus στα αξεσουάρ
Δυσκολεύομαι να είμαι αντικειμενική με τον Daniel Roseberry. Βρίσκω αξιοθαύμαστο το πώς ένας Αμερικανός μπήκε στο πετσί της βασιλικής πολυτέλειας που ενσαρκώνει το όνομα Schiaparelli. Στη συλλογή του «Lone Star» για το ερχόμενο φθινόπωρο η τεξανική καταγωγή του –τεράστιοι γιακάδες μουτόν σε σακάκια, δερμάτινα κρόσσια, ντένιμ και ζώνες φορεμένες σε layers με καουμπόικα μοτίβα στις μεταλλικές πόρπες τους‒ συνδέθηκε με τη φινέτσα Schiaparelli σε ένα καθημερινό ντύσιμο υψηλού προφίλ.
Οι τονισμένες φιγούρες κυριάρχησαν, τα βραδινά του και τα κοστούμια ήταν αψεγάδιαστα, οι γούνες βρήκαν θέση παντού, τα δέρματά του ήταν βουτυρένια. Όσο για τα αξεσουάρ, την πιο σημαντική κληρονομιά της Schiaparelli, ιδίως τα trompe l’ oeil χρυσά κοσμήματα, εμφανίστηκαν πιο εξεζητημένα από ποτέ – τεράστια μοτίβα ματιών, πέταλα αλόγων, κλειδαρότρυπες και studs έγιναν κολιέ ή σκουλαρίκια και διακόσμησαν βραδινές τσάντες, στέλνοντας τους κώδικες της Elsa σε ένα riding trip στην Άγρια Δύση.
Still live αποχαιρετισμός
O Josef και η Anni Albers, ένα power couple των μέσων του 20ού αιώνα ‒εκείνος αφηρημένος ζωγράφος, εκείνη textile artist‒, αποτέλεσαν μια ιδανική αναφορά στη διττή φύση της Loewe του Jonathan Anderson: καθαρόαιμος μοντερνισμός και αγάπη για τα crafts. Σε αυτό το πνεύμα, και σε συνεργασία με το Ίδρυμα Josef & Anni Albers, ο πολύφερνος Ιρλανδός σχεδιαστής έστησε στο ιστορικό ξενοδοχείο Pozzo di Borgo (την πρώην κατοικία του Karl Lagerfeld), ένα χάρμα οφθαλμών.
Μια παρουσίαση, αντί επίδειξης, ένα εικαστικό λεύκωμα της σχολής Anderson ή, κατ’ άλλους, ένας αποχαιρετισμός λίγο πριν από τον Dior: ρούχα και αξεσουάρ «εκτέθηκαν» (καθιστά, αιωρούμενα ή απλά σε βάσεις) ανάμεσα σε γλυπτικές κολοκύθες της Anthea Hamilton, ανθρωπόμορφα κεραμικά του Zizipho Poswa και ξυλόγλυπτα υπερρεαλιστικά λουλούδια του Yoshihiro Suda, αλλά και εργαλεία, σημειώσεις, δείγματα και οθόνες με το making of της συλλογής του σχεδιαστή.
Μονοχρωματικές καμπαρντίνες, οβάλ ζέρσεϊ φορέματα που έμοιαζαν υφασμένα από ένα μόνο μασούρι κλωστής και ογκώδη πλεκτά ταίριαξαν με μια τσάντα συναρμολογημένη από ομόκεντρα παραλληλόγραμμα κομμάτια δέρματος, φαρδιές μπότες πάνω από το γόνατο και μπουκλέ παλτό. Την παραμονή αυτής της παρουσίασης-art show ο Anderson ανέβασε στο προσωπικό του account ένα βίντεο δυόμισι λεπτών με στιγμές από τα έντεκα χρόνια του στον ισπανικό οίκο, ρίχνοντας λάδι στη σπέκουλα που τον θέλει να φεύγει ή να έχει φύγει ήδη από τη Loewe. Αν όντως αυτή η συλλογή ήταν η τελευταία του για τη Loewe, ήταν και η πιο αποκαλυπτική, σχολίασαν εύστοχα οι «NY Times».
Πληθωρισμός στα casual
Για όσους ξεχνούν τι σήμαινε για τη μόδα ο Nicolas Ghesquiere πριν θέσει την ιδιοφυΐα του στην υπηρεσία της LVMH, θα πρότεινα να δουν τα looks που έδειξε για τον χειμώνα του ’25 στη Louis Vuitton. Γύρω από την ιδέα του ταξιδιού με τρένο –συναπαντήματα και αποχαιρετισμούς στις πλατφόρμες, πληκτικές διαδρομές, στιγμιότυπα από ταινίες, διαφορετικούς τύπους ταξιδιωτών‒- ο Γάλλος couturier συνέθεσε μια συλλογή λίγο απ’ όλα με το σκεπτικό ότι «σε έναν σταθμό συγκλίνουν κάθε είδους συναισθήματα και χαρακτήρες».
Το συνήθως ψυχρό του ιδίωμα του ’80s φουτουρισμού μαλάκωσε αυτήν τη σεζόν, μιλώντας για μια γυναίκα που «επιβιβάζεται στην απόλαυση και την περιπέτεια»: διάφανες PVC καμπαρντίνες, δερμάτινες βερμούδες με στρογγυλές cargo τσέπες, καρό φουλάρια-κουβέρτες και λευκές κάπες, φούστες με πολλαπλά βολάν και πουκάμισα στολισμένα με κρύσταλλα ή φιόγκους… Τα καπέλα, σε αφθονία –από μπερέδες και πλατύγυρα ως baseball caps ή σε σχήμα κουβά–, υπήρξαν η πιο έντονη δήλωση της συλλογής.
Πλάι στην πληθωρική μόδα του Nicolas για την εποχή μετά την πολυτέλεια, ο Gvasalia στον οίκο Balenciaga ασχολήθηκε με τους βασικούς ενδυματολογικούς κώδικες (σπορ, πρωινά, βραδινά και business look) για να προτείνει ρούχα που φοριούνται. Αγαπημένες «στολές», όπως ένα απλό μαύρο κοστούμι με γραβάτα ή ένα εφαρμοστό λευκό πουκάμισο, επανέρχονταν στο σόου με διαφορετικό styling, υπογραμμίζοντας την άποψη ότι το ρούχο αποκτά προσωπικότητα από αυτόν που το φορά.
Το μεγαλύτερο μέρος της επίδειξης ήταν αφιερωμένο στο outerwear, με τα μακριά κασμιρένια παλτό και τα μεσάτα νάιλον μπουφάν με κουκούλα να ξεχωρίζουν. Στα looks γυμναστηρίου, εκτός από τα ξεσκισμένα φανελάκια σε υπερ-γυμνασμένα αντρικά κορμιά, έβγαζε μάτι και η νέα συνεργασία Balenciaga με την Puma. Κι αν η μόδα του Demna φάνηκε επαναλαμβανόμενη ή μπανάλ, είναι γιατί αυτό ακριβώς επιδιώκει.
Vaccarello my love
Απτόητος μέσα στη γενική ανακατωσούρα, προσηλωμένος στον θαυμασμό του για τον Yves Saint Laurent, ο Antony Vaccarello έβαψε το Παρίσι με τα πιο σοφιστικέ χρώματα του τόξου, προτείνοντας μια παύση στο μαύρο, σήμα-κατατεθέν χρώμα του οίκου. Οι σιλουέτες διατήρησαν την υπογραφή του, αφού οι δυναμικοί τετράγωνοι ώμοι εφαρμόστηκαν σχεδόν σε όλα τα looks σε συνδυασμό με στενές pencil skirts. To αγαπημένο του δέρμα ήταν επίσης παρόν σε oversized μπουφάν αεροπορίας, όπως και οι τόσο κολακευτικοί ψηλοί λαιμοί (σε σχήμα χωνιού), ένα στοιχείο που είδαμε παντού φέτος στο Παρίσι, μαζί με τις faux γούνες.
Την κυρίαρχη αίσθηση της συλλογής, όμως, έδωσε το χρώμα: πλούσια πορτοκαλιά και κίτρινα του κρόκου κόντραραν με τη σκοτεινή πασαρέλα, μαζί με ζωηρά φούξια και πράσινα που ξεπετάγονταν ανάμεσα σε σποραδικά φλοράλ ή μοτίβα γατόπαρδου. Τα σκούρα χρώματα (μελιτζανί, βαθύ γκρι, μαύρο) εμφανίστηκαν μόνο στα τελευταία looks, σε συγκλονιστικές ογκώδεις φούστες, φορεμένες με δερμάτινα αγορίστικα τζάκετ.
Η απλότητα ήταν η απάντηση του οίκου Saint Laurent στις γεωπολιτικές ανησυχίες και στην κρίση ταυτότητας στη μόδα. Χωρίς αχρείαστες λεπτομέρειες, μόνο με ελάχιστα μοτίβα να παρεισφρέουν «σαν στιγμιότυπα της ανθρώπινης περιπλοκότητας», ο Vaccarello τα είπε όλα και καταχειροκροτήθηκε από το celebrity crowd των πρώτων σειρών – από την Deneuve και τη Μοss ως τη Zoe Saldana και τη Rose.
A star is born
Σχεδόν για μια δεκαετία οι όμιλοι της πολυτέλειας συνθλίβουν κάθε διαφορετική φωνή. Με ανακούφιση παρατηρούμε ότι η κρίση δημιούργησε χώρο για αυθεντικές ιδέες στη μόδα. Έτσι, η επωνυμία Zomer (καλοκαίρι στα ολλανδικά) στάθηκε μια ευχάριστη έκπληξη στο Παρίσι, συνδυάζοντας μια παιδική φρεσκάδα με sophistication και art αναφορές. Ο Ludovic de Saint Sernin δεν πέρασε απαρατήρητος χάρη στο θράσος και την τεχνική του. Η Βελγίδα Marie Adam-Leenaerdt βάδισε με συνέπεια πάνω στην παράδοση της αντι-μόδας που έχτισαν στα late ’90s οι συμπατριώτες της.
Το πρόσωπο, όμως, που αναδείχθηκε σε σταρ της σεζόν ήταν ο Ολλανδός Duran Lantink. «Ο Duran έδειξε το σόου που θα του αλλάξει τη ζωή, αυτό που θα τον βάλει στον κύκλο των μεγάλων», σχολίασε ο Lucien Pages, αποδίδοντας και εύσημα στη θρυλική ομάδα παραγωγής Bureau Betak για τον σχεδιασμό της επίδειξης. «Η επιρροή του διαφαίνεται ήδη στη μόδα, με άλλους σχεδιαστές να υιοθετούν την τεχνική foam-padding που εκείνος επινόησε», έγραψε η Nicole Phelps στη «Vogue Runway».
Ο Lantink, πρωτοπόρος στο upcycling και στη συμπεριληπτική ηθική, θεωρείται ήδη ένας μάγος της προσθετικής: στα σχέδιά του οι ώμοι ανασηκώνονται πολύ πάνω από τα αυτιά και οι γοφοί προεκτείνονται προς πάσα κατεύθυνση, σχηματίζοντας μια νέα εικόνα ομορφιάς, ακραία και αστεία, που περιφρονεί τα στερεότυπα. Πολλά μέσα αναπαρήγαγαν τα δύο προβοκατόρικα looks του ντεφιλέ του, το εναρκτήριο και του φινάλε, όπου μια γυναίκα φορούσε ένα τοπ με ανδρικό torso κι ένας άντρας ένα γυναικείο μπούστο, αντίστοιχα.
Κι όμως, η μόδα του ήταν πολύ παραπάνω από δυσμορφικά «πυροτεχνήματα». Στα χέρια του, τα πλεκτά ανανεώθηκαν με ενσωματωμένες κάπες, τα σώματα απελευθερώθηκαν από το περίγραμμά τους με τη χρήση λαστιχένιων δακτυλίων, μάλλινα ριγέ παντελόνια ξεκόλλησαν από τους γοφούς και στάθηκαν στον αέρα, τα καρό και τα animal printς κόπηκαν σε φουστίτσες και λοξά παντελόνια. Δεν αργεί η στιγμή που ο Lantink θα παίζει στην πρώτη εθνική της παγκόσμιας μόδας. Θυμηθείτε το!
