-Τον καιρό που άνθρωποι δεν έχουν να φάνε εμείς κάνουμε ότι και οι πατεράδες μας, τις κότες στην ζούγκλα, τους μάγκες στα καφενεία.
- Και τι να κάνουμε;
Ζούμε σε ένα κόσμο τόσο αντιφατικό και ακατανόητο. Για να σου δώσω να καταλάβεις, θα σου περιγράψω κάτι που έχεις ζήσει. Λοιπόν, είσαι σε «ρεμπετάδικο» (από τις λίγες φορές που τα εισαγωγικά είναι τόσο χρήσιμα) και βλέπεις κοιλαράδες με ιδρωμένα, ροζ, κοντομάνικα πουκάμισα να χορεύουν το «θα ζήσω ελεύθερο πουλί», ενώ οι αρραβωνιαστικιές τους, των επταετών σχέσεων και βάλε, με τις φρέσκιες ανταύγειες και με φο μπιζού που και η Joan Collins θα έβρισκε υπερβολικά, χτυπάνε παλαμάκια φορώντας σωμόν σατέν και σεμνά χαμόγελα.
Διακρίνεις την αντίφαση έτσι δεν είναι;
Αν και τώρα που το σκέφτομαι νομίζω πως υποστηρίζω τον άγιο Κανένα (όλους αυτούς που θέλουν να δείχνουν κάτι άλλο από αυτό που είναι) για φαντάσου πόσο δύσκολο είναι να γνωρίζουν πως κάνουν λάθος ζωή!
Όταν συμβιβαστείς με την ιδέα πως θα ζήσεις σαν Κανένας (όπως όλοι), είναι λογικό να βιώνεις δραματικά το οτιδήποτε, από τις όπερες της Βίσση και τις τεσσάρες της ομάδας σου, μέχρι τα ζεϊμπέκικα της αντίφασης και την γρατσουνιά στην πόρτα της Alfa Romeo σου.
Βέβαια, θα μου πεις πως γύρω μας πράγματι λαμβάνουν χώρα ιστορικά συμβάντα: ο Κορυδαλλός έγινε Βερσαλλίες, η ΑΕΚ υποβιβάστηκε, η Θάτσερ δεν είναι πια μαζί μας, η Αλέκα κρέμασε το ταγέρ της μετά από χρόνια καριέρας.
Αν μια γκόμενα μου παρέθετε τα παραπάνω, σαν προσχηματικά άλλοθι, για να μην κάνουμε σεξ, θα μου φαίνονταν πιστευτή. Φτάνει πια με όλες εσάς που δεν μου κάθεστε γιατί ξύνω την μύτη μου όταν μου κάνετε στοματικό έρωτα. Είναι λόγος αυτός;
Αλλά τι κάθομαι και σας λέω; Εσάς δεν σας συμβαίνουν τέτοια πράγματα, πόσο μάλλον χειρότερα.
Κανείς σας δεν έχει κατουρήσει ποτέ στο νεροχύτη, καμιά σας δεν έχει κάνει ποτέ της έκτρωση, δεν έχει πάρει το χάπι της επόμενης μέρας, κανέναν δεν τον έχουν απατήσει, κανείς δεν έχει αδικήσει, ούτε μπήκε ποτέ στον πειρασμό να καθαρίσει το αυτί του με αυτοσχέδια μπαντονέτα-Mac Gyver (στυλό Bic, βρεγμένη χαρτοπετσέτα, έκρηξη προαιρετική).
Αντιθέτως, έχετε κάνει το Αθήνα-Θεσσαλονίκη με 200 χλμ μέση ωριαία ταχύτητα, χωρίς στάση για κατούρημα, έχετε κάνει σεξ με δίδυμες ολλανδέζες τουρίστριες, ήσασταν όλοι πρόεδροι στο δεκαπενταμελές, δεν ακούγατε ποτέ Πυξ Λαξ και Χατζηγιάννη, φουσκώνεται χωρίς να παίρνετε κρεατίνες και σουπερμαντολίνες...και κάθομαι ακόμα και σας μιλάω; Έχετε εφεύρει έναν εαυτό που έτσι πρέπει να πλασάρεται.
Είστε τέλειοι;
Ε, και;
Τώρα που το θυμήθηκα.
Μια φορά, που ένιωθα και εγώ τέλειος, καθόμουν σε ένα in μαγαζί της παραλίας, από αυτά που ποζάρουν επίδοξοι τηλεστάρ και μάνατζερ που διαχειρίζονται το τίποτα, όταν με ύφος εναρμονισμένο με το πνεύμα του περίγυρου, εκφέρω την ακόλουθη απορία:
«Αν τα αναβολικά είναι παράνομα για τους αθλητές, δεν θα έπρεπε το photoshop να είναι παράνομο για τα μοντέλα;» Μην πάει ο νους σου στο κακό, καφέ έπινα.
«Μην μας πιάνεις στο στόμα σου», απάντησε από το διπλανό τραπέζι μια επίδοξη νανομοντέλα που δεν ξεπερνούσε το 1,55 και είχε αλευρώσει τη φάτσα της με μουσταλευριά. Έπινε ανθρακούχο νερό, γιατί έτσι κάνουν τα μοντέλα!
«Είστε αθλήτρια;», τη ρωτώ με υποφώσκουσα ειρωνεία.
«Μοντέλο», απαντά εμφανώς προσβεβλημένη.
«Της Volvo», ξαναρωτώ.
«Κάνω διαφημιστικούς καταλόγους για σούπερ μάρκετ», μου λέει κατεβάζοντας λίγο τα μεγάλα κόκκινα γυαλιά της και βγάζοντας από την λουστραρισμένη, imitation τσάντα της έναν κατάλογο. «Δεν έχω διαφημίσει αυτοκίνητα ακόμη αλλά είναι μέσα στους στόχους μου», προσέθεσε δίνοντας μου το φυλλάδιο.
Στο φυλλάδιο, που λες, έμοιαζε 20 πόντους ψηλότερη και δυο επίπεδα πιο κλασσάτη. Αντίστοιχη φωτογραφική επεξεργασία είχαν υποστεί και τα αγαθά. Τη θυμάμαι, σαν τώρα, να κρατά ένα υπέροχο λουκάνικο, πιο μακρύ και από τον βόα του Ντρογμπά, και να κάθεται πάνω σε ένα καφάσι τσέχικες μπύρες.
Τη στιγμή που πήγα, σαν άλλος πανελίστας να την κράξω, έπεσε το βλέμμα μου στον καθρέφτη που βρισκόταν απέναντί μου. Ήθελα να την κοιτάξω με το πιο μοιραίο μου ύφος, για αυτό και άδραξα την ευκαιρία να με τσεκάρω.
«Αυτό το τέρας είμαι εγώ;», πρόλαβα και αναρωτήθηκα σιωπηλά βλέποντας το είδωλό μου και στρίβοντας το μουστάκι μου σε super slow motion.
Προσγειώθηκα!
Μήπως όλοι ζούμε σε μια εικονική πραγματικότητα εντός της οποίας είμαστε αφόρητα γαμάτοι ωσάν τον Σώτη τον Βολάνη, όλες οι γυναίκες είναι σαν αυτές της Madame Figaro, πρόθυμές, όμορφες και νέες, όλες οι οικογένειες είναι πλούσιες και χαρούμενες όπως στις διαφημίσεις βουτύρων, πάντοτε είναι Σάββατο και έχει ήλιο;
Όχι, η ζωή δεν είναι έτσι. Η εθελούσια και βολική έκθεση σε αυτόν τον περφεξιονισμό της παρελθούσας εποχής μας κάνει τώρα θλιμμένους. Είχαμε μπερδέψει το έχω και το θέλω, με το είμαι.
Όχι, αυτό το σοκ, της απομυθοποίησης, δεν συμβαίνει όσο συχνά νομίζετε, αφήστε δε που αυτές οι ψευδαισθήσεις είναι από μόνες τους χρήσιμες. Είναι χίλιες φορές προτιμότερη η θλίψη του ανικανοποίητου, από τον τρόμο του κενού.
Οι άνθρωποι επιλέγουν μια πλάνη και την ακολουθούν πιστά.
Ξέρεις γιατί το κάνουν;
Για να μην τρελαθούν θα απαντούσε ο Μπέκετ.
Κάποιος επιλέγει να περιμένει τον Γκοντό, που δεν θα έρθει, άλλος το πρωτάθλημα στην Τούμπα, άλλος την Σοφία την Βεργκάρα, να παίξουν ξυλορακέτες στου Σχοινιά και μετά να του αλείψει λάδι στα ιδρωμένα του μπούτια.
Άπαντες, από τους μεγαλύτερους διανοητές ως και τη γιαγιά μου και το βελονάκι της, έχουμε εφεύρει μια πλάνη, για να περνάει η ώρα, η μέρα, η ζωή!
Μπορεί οι πατεράδες μας να ήταν κότες στην ζούγκλα αλλά είχαν την ανάγκη να ζουν σαν μάγκες στα καφενεία. Πώς να αποδεχθείς ότι θα είσαι πάντα με τους χαμένους, με τους παντρεμένους, το κόμμα του 2,987867 τοις εκατό;
Ο άνθρωπος ζει όσο έχει κάτι να περιμένει ή αλλιώς ο άνθρωπος ζει, συνεπώς, θέλει δεν θέλει, κάτι θα περιμένει. Αυτό μπορεί να είναι η αναγνώριση που δεν ήρθε, ένα γκολ με ψαλιδάκι στις καθυστερήσεις ενός τελικού, ένα ακόμη σπίτι, μια ακόμη ανάσα. Και άλλη μια ανάσα. Και άλλη μια.
Στα πλαίσια αυτά, της πλάνης, στηρίζεται και το παιχνίδι της κατανάλωσης, του πλουτισμού, της εργασίας. Το σύστημα αυτό, έχει πάρει γιγάντιες διαστάσεις γιατί εκμεταλλεύεται με τρόπο «χρήσιμο» αυτή την απουσία νοήματος. Κ-Α-Τ-Α-Ν-Α-Λ-Ω-Σ-Ε.
- Γιατί; αναρωτιέσαι
-Για να ευτυχήσεις, σου απαντά το σύστημα
- Μα τα έχω όλα, απαντάς εσύ
-Ηλεκτρική βούρτσα έχεις, σε ρωτά με ύφος.
- Όχι, δεν έχω, απαντάς.
Τώρα κυνηγάς μια ηλεκτρική βούρτσα και μετά έναν αποφλοιωτή ροδάκινου, αλλά και τι άλλο να κάνεις; Καλύτερα να νιώθεις θλίψη που δεν έχεις κότερο, λιμουζίνα, κήπο με πισίνα, παρά να αναρωτηθείς για την απουσία νοήματος. Η γιαγιά μου έχει αντικαταστήσει το shopping με το βελονάκι , ο γκουρού της πόλης Manju ka tilla, από την άλλη, έχει επιλέξει να κοιτάει το ποτάμι.
Εσύ πάλι, έχεις μεταθέσει το ανικανοποίητο, στις γυναίκες που δεν είναι όσο τέλειες πρέπει και αν είναι ανήκουν σε άλλους. Και τώρα κυνηγάς τις γυναίκες των περιοδικών, στις οποίες προσπαθούν να μοιάσουν και οι γυναίκες της καθημερινότητας και ομολογείς σαν άλλος Προμηθέας Δεσμώτης, «θα ζήσω ελεύθερο πουλί».
Μην υποτιμάς αυτή την άπιαστη υπόσχεση. Αυτή σε γεμίζει απωθημένα αλλά σου γεννά νέες προσμονές. Όσο πιο άπιαστο αυτό που διεκδικείς τόσο λιγότερο χώρο αφήνεις στην τρέλα να σε επισκεφτεί.
Περιμένοντας θα έχεις κάτι να σε απασχολεί, για να σπαταλήσεις τον χρόνο που σου δόθηκε. Προσοχή, μην αναρωτηθείς γιατί σου δόθηκε, θα είναι σαν να γκρεμίζεις όλα όσα προσπαθώ να σου εξηγήσω και θα σοκαριστείς από το μέγεθος των αντιφάσεων της ζωής που υπηρετείς.
Κοίταξα, που λέτε, τη νανομοντέλα απευθείας στα μάτια και ένιωσα θαλπωρή. Το βλέμμα μου παραλίγο να πέσει στα στήθη της και να χαλάσω τη στιγμή. Συγκρατήθηκα. «Τέτοια μπορώ να βρω και στα Jumbo», σκέφτηκα.
Εμμέσως, ήμουν συνυπεύθυνος για αυτό το κορίτσι, που ήθελε να δείχνει ότι εμπίπτει εντός των ορίων της βιομηχανοποιημένης μου αισθητικής. Χαλάρωσα και αποφάσισα να το παίξω καλός, έτσι νόμιζα θα με συμπαθούσε περισσότερο. Μπορεί να μην ήταν η Ιζόλδη αλλά εγώ θα παρίστανα τον Τριστάνο της.
Βέβαια, θεώρησα δεδομένο πως είχε κάνει και αυτή αντίστοιχες σκέψεις, στα δευτερόλεπτα που προηγήθηκαν. Τέτοιες σκέψεις, περί συμπαντικής αμοιβαιότητας , κάνουν και οι ερωτευμένοι.
Ξεκίνησα να της αναλύω παροξυσμικά, πόσο μάταια είναι όλα.
Δεν έδειξε να καταλαβαίνει το ντελίριο μου. Είδα στα άδεια μάτια της ότι δεν είχε προβεί σε αντίστοιχες σκέψεις, αν και αυτό, εδώ που τα λέμε, θα παραήταν αισιόδοξο, ακριβώς όπως ο διαφημιστικός της κατάλογος, ο οποίος, εμμέσως, είναι ο λόγος που μας διοικεί η τρόικα, που το έλλειμμα της Ισπανίας είναι στο 9% του Α.Ε.Π της, η ακροδεξιά σαρώνει, ο Μπέκαμ παίρνει 10 εκατομμύρια τον χρόνο, οι παίκτες της Δόξας Κρανούλας χαπακώνονται για να του μοιάσουν, εγώ κάθομαι και γράφω, εσύ με διαβάζεις...
Αλλά και τι άλλο να κάναμε;
Καθείς εφ' ω ετάχθη!
