Ο Χριστόφορος αγαπάει τους Έλληνες του εξωτερικού. «Είναι καλοί, είναι πολύ καλοί», όπως λέει στο σχετικό βίντεο. Δεν είμαστε και κακοί, αυτό είναι αλήθεια. Εδώ στο Λος Άντζελες όχι μόνο είμαστε καλοί, αλλά διοργανώνουμε και βραβεία Gabby: Βραβεία για επιτυχημένους Ελληνοαμερικάνους, μια τελετή που συνδυάζει κόκκινο χαλί με τσιφτετέλι, μια πρέζα Όσκαρ που ξεθάβει πάσης φύσης «Έλληνες» μέχρι δεκαπέντε γενιές πίσω, εφόσον είναι πρόθυμοι να παραμείνουν στη θέση τους μέχρι η Έλενα Παπαρίζου πει και το τελευταίο της τραγούδι. Το «Αν» παρουσιάστηκε στα πλαίσια αυτού του ελληνοχολιγουντιανού Σαββατοκύριακου σε αίθουσα του Chinese Theatre 6, στις 12 το μεσημέρι. Χριστόφορε, μόνο για σένα θα θυσιάζαμε τον πρωινό ύπνο του Σαββάτου, να το ξέρεις.
Στη διαδρομή σκεφτόμουν αν ο Χριστόφορος απογοητεύτηκε όταν έφτασε στο Chinese Theatre 6. Άραγε να είχε στο μυαλό του την παλιά αίθουσε, εκεί όπου έχουν αφήσει τα αποτυπώματά τους η Μέριλιν Μονρόε και ο Γκράουτσο Μαρξ, γονατίζοντας στο νωπό τσιμέντο; Να αναστατώθηκε όταν τον πήγανε στο διπλανό συγκρότημα; Αλλά μήπως και το αυθεντικό του φάνηκε απογοητευτικό; Να σάστισε όταν είδε ότι το δήθεν εμβληματικό κτίριο είναι λίγο ταλαιπωρημένο, στριμωγμένο ανάμεσα φτηνομάγαζα και φαστφουντάδικα, και ότι στην μικρή του αυλή συνωστίζονται ιδρωμένοι, ζαλισμένοι και απογοητευμένοι τουρίστες από το Οχάιο με σανδάλια και φωτογραφικές μηχανές που αναρωτιούνται σιωπηλά «αυτό είναι το Χόλιγουντ; Αυτό το βρώμικο πεζοδρόμιο;» Άραγε ο Χριστόφορος να σκέφτηκε με τη σειρά του «μα το Golden Hall είναι καλύτερο;»
Στην είσοδο μας ρώτησαν αν είμαστε για το ελληνικό φεστιβάλ. Ίσως η λέξη «φεστιβάλ» να ήταν κάπως υπερβολική για υπόθεση μιας ταινίας. Μολαταύτα είπαμε ναι, χωρίς να παρεξηγηθούμε που μας κατάλαβε. Μπήκαμε τελευταίοι. Η ταινία είχε αρχίσει.
Ο κόσμος γέλασε, έκλαψε, σιώπησε, προβληματίστηκε, όλες οι αντιδράσεις έγιναν στα κατάλληλα σημεία. Αυτό είναι το μεγάλο ατού του Χριστόφορου, δε χρειάζεται να προβληματιστείς για το πότε πρέπει να νιώσεις τι. Ο τυφλοσούρτης σου το λέει ξεκάθαρα – στα διαλείμματα, παρακολουθείς μύρια πλάνα της Ακρόπολης. Η κοπέλα που καθόταν δίπλα μου σε μια κορυφαία δραματική σκηνή σκούπισε διακριτικά τα δάκρυά της. Μόνο μια παρατήρηση έχω να κάνω. Στο χριστοφοριακό σύμπαν δεν υπάρχει σπίτι χωρίς θέα της Ακρόπολης. Οι τουρίστες που ελπίζω ότι μας έφερε φοβάμαι ότι θα απογοητευτούν πολύ από την πραγματικότητα.
Όταν άναψαν τα φώτα είδα ότι ήμασταν 150 άνθρωποι. Λίγοι, αλλά πρόθυμοι να μάθουμε περισσότερα γι' αυτόν τον εμφανίσιμο νέο που ευχαρίστησε σεμνά για το σεμνό χειροκρότημα. Πώς θα γίνει να δούμε την ταινία και σε άλλες πόλεις της Αμερικής, ρώτησε κάποιος. «Στην Ελλάδα δεν έχουμε τον... πώς το λένε... τον μηχανισμό». "Mechanism" απάντησαν δέκα φωνές ταυτόχρονα, κάτι που μας κάνει να υποψιαστούμε ότι τελικά υπήρχαν πολλοί συμπατριώτες στο κοινό. «Η περφόρμανς σου ήταν καταπληκτική», του είπε μια άλλη κοπέλα. «Είναι δύσκολο να είμαι σκηνοθέτης και ηθοποιός ταυτόχρονα, αυτό το μπρος-πίσω σε τρελαίνει», μας αποκάλυψε χαμογελώντας γοητευτικά. Αναρωτήθηκα αν είναι σα να παίζεις σκάκι με τον εαυτό σου, αλλά δεν ρώτησα.
Ο Χριστόφορος μας ευχαρίστησε και ανέβηκε σβέλτα τα δέκα σκαλιά, έτοιμος να εξαφανιστεί, για να αποκλειστεί από ένα πλήθος βραδυκίνητων ηλικιωμένων κυριών που ήθελαν να του πουν πόσο πολύ γέλασαν και έκλαψαν, προβληματίστηκαν αλλά και χαλάρωσαν, όλα στις ενδεδειγμένες ποσότητες, ώστε στο τέλος η σούμα να είναι το μηδέν. Μια κυρία μάλιστα, δεν μπορούσε να μιλήσει, γιατί την εμπόδιζαν τα δάκρυά της. 'Είναι λίγο συναισθηματική', σχολίασε η συνομήλικη φίλη της.
Μεταξύ των θεατών βρισκόταν και μια διασημότητα: η Ολυμπία Δουκάκις, η οποία πρόκειται μάλιστα να λάβει και ένα αστέρι μπροστά από το θέατρο Pantages, πάνω στη λεωφόρο Χόλιγουντ, χτισμένο από τον συμπατριώτη μας, κάποιον Πανταζή. Αυτή ήταν και η μόνη που είχε την τιμή να συνομιλήσει με τον Χριστόφορο κατ' ιδίαν μετά το τέλος της ταινίας. Το αραιό πλήθος περιτριγύρισε αμήχανα το ζευγάρι, περιμένοντας κάτι, για να διαλυθεί το ίδιο αμήχανα, όταν ο Χριστόφορος εξαφανίστηκε. «Έφυγε;» ρώτησε μια κυρία που μόλις είχε βγει από την τουαλέτα. «Μα ήθελα να του πω συγχαρητήρια, να βγούμε μια φωτογραφία». Κυρία μου, αν το θέλατε πραγματικά τόσο πολύ, έπρεπε να συγκρατήσετε τη φούσκα σας για λίγο ακόμα.
[Από το blog ΗΜΟΥΝ ΕΚΕΙ]
