Ήρεμη Πανσέληνος η σημερινή. Αποφάσισα να μην παίξω μαζί της όπως κάνω συνήθως δοκιμάζοντας τον εαυτό μου. Δε βγαίνω απ' το σπίτι. Το μυαλό με καλεί να κλείσω κουρτίνες για λίγο. Πολλές φωνές, πολλοί ήχοι, πολλή αλληλεπίδραση. Τηλέφωνα, οθόνες, γράμματα, αριθμοί... Θέλω απλά να χαθώ για λίγο. Ιδανικά στην ίδια τη Σελήνη, αλλά μου πέφτει μακριά και έτσι γεμίζω τη μπανιέρα. Θα χαθώ στο νερό απόψε. Μια μπανιέρα αρκεί για να χαθείς σε μεγάλους ωκεανούς.
Κλείνω τα μάτια, ισορροπώ ανάμεσα στο νερό και τον έξω κόσμο. Τόσο απλά περνάνε στη ζώνη του λυκόφωτος λοιπόν. Κλείνουν τα μάτια και οι αισθήσεις μου πέφτουν εκουσίως σε καταστολή. Ενεργειακή αποφόρτιση. Κάνω μασάζ στους κροτάφους και προσπαθώ να αποβάλω όλη την αρνητική ενέργεια που έχει συσσωρευτεί. Με το νερό εξαγνίζεις ευκολότερα τα κακά σου ένστικτα. Δεν ξέρω αν νικάω τη Πανσέληνο ή συμφιλιώνομαι μαζί της. Πάντως φροντίζω τον εαυτό μου και η ηρεμία είναι το αντάλλαγμα.
Σιωπή μερικών λεπτών. Σιωπή μέχρι να διακόψει τη μαγεία της Πανσελήνου μία βροχή. Την αγαπάμε τη βροχή γιατί καθαρίζει. Ο ήχος της σε υποστηρίζει. Έχω χαλαρώσει αρκετά για να μην έχω καμία δύναμη να σηκωθώ απ' τη μπανιέρα. Το νερό είναι ζεστό κι εγώ έχω γίνει ένα μαζί του. Η βροχή αποδεικνύεται σύντομη. Μου λείπει ο ήχος της. Αρχίζω να μιλάω, μάλλον για να τον υποκαταστήσω ανεπιτυχώς. Ασύντακτες προτάσεις βγαίνουν απ' το στόμα μου. Με ηρεμεί να μου μιλάω σαν τρίτος. Να δίνω σ' αυτόν τον τρίτο τα ηνία για λίγο. Όλα είναι εύκολα γι' αυτόν, ακόμα και μία βραδιά με Πανσέληνο.
Το φως από δύο κεριά που βρήκα πρόχειρα δημιουργεί μια αίσθηση ασφάλειας. Αφήνομαι και μπαίνω κάτω απ' το νερό. Το νερό είναι σύμμαχος. Και της βροχής και του αφρόλουτρου. Από έμβρυα ακόμα έχουμε συμφιλιωθεί με το νερό. Κάπως έτσι εξηγώ σήμερα πόσο εύκολο μου ήταν να κατευνάσω τις κακές σκέψεις και τις κρυφές πτυχές μου. Τα βράδια με πανσέληνο συνήθως δημιουργούν τάσεις εκδίκησης. Την αγαπώ και αυτή την πλευρά, δεν προσπαθώ να την πνίξω στο νερό. Είναι η άμυνά που μας έδωσε η φύση. Προσπαθώ απλά να μην την αγγίξω τώρα. Είναι προσωπική απόφαση αυτό το καλοκαίρι να μην εκτονώσω έτσι την ενέργειά μου έτσι, αλλά να φροντίσω τον εαυτό μου.
Θα μπορούσαν να γραφτούν ποιήματα ολόκληρα για τη μυσταγωγία μίας βραδιάς πανσελήνου που σε βρίσκει κάτω απ' το ζεστό νερό. Θα σε επισκέπτονταν οπτασίες, θα γινόταν το αφρόλουτρό σου θάλασσα και θα κολύμπαγες με τα απωθημένα και τα παράπονά σου, που θα είχαν πάρει τη μορφή οικείων προσώπων, το νερό θα γινόταν το μεταίχμιο ζωής και θανάτου κι εσύ μετά βίας θα περπατούσες πάνω του. Ήδη ανατρέχω σε σκηνές και γεγονότα που δεν υπάρχει λόγος να αναμοχλεύω. Δε φταίω εγώ, είναι η Πανσέληνος που τα φέρνει στο μυαλό μου όπως μου αρέσει να πιστεύω. Οι μαύρες σελίδες περνάνε σα σκηνές από ταινία. Αρχίζουν διάλογοι ασταθείς και με πιάνει ένα ρίγος. Κάπου εκεί αρχίζω να μη νιώθω εγώ. Λέω μια δυο λέξεις και βάζω μια τάξη στο χάος. Η Πανσέληνος νικιέται. Το να βγαίνω αλώβητος από έναν τέτοιο οργασμό του υποσυνείδητου είναι η μεγαλύτερη ανακούφιση.
Τυλίγομαι με μια πετσέτα, βγαίνω στο μπαλκόνι και εντοπίζω το φεγγάρι πίσω από λίγα σύννεφα. Αν κάτι καταλαβαίνω σήμερα αυτό είναι ότι κρύβει μεγάλη σοφία η ώριμη αποδοχή των δεδομένων. Η πανσέληνος σε καλεί να αναμετρηθείς μαζί τους και με τον καλό εαυτό σου, αλλά εσύ οφείλεις να μείνεις ακλόνητος και περήφανος για τη ψυχραιμία σου. Να συμφιλιωθείς με τα μαύρα φεγγάρια σου ώστε να μη σε τρομάζουν. Τότε μόνο έχεις μεγαλώσει αρκετά ώστε να κοιτάξεις κατάματα την Πανσέληνο.
σχόλια