photo Πάνος Μιχαήλ
Σε κάθε επαφή με ενα έργο τέχνης το οποίο μου λέει κάτι, οι σκέψεις και τα συναισθήματα μέσα μου λειτουργούν περίπου όπως ενας μηχανισμός με γρανάζια. Ξεκινάει μια κίνηση απο ενα σημείο και αυτό στη συνέχεια μεταδίδει τη κίνηση σε ενα άλλο. Ξέρω οτι ένα έργο τέχνης ή μια ταινία (στην προκειμένη περίπτωση) έχει καταφέρει να μου μιλήσει οταν νιώθω τα γρανάζια να κινούνται ή ακόμα όταν νιώθω μια ένταση που δεν μπορώ να εξηγήσω βάζοντας λέξεις σε μια σειρά που να βγάζει νόημα. Αυτό μπορεί να προέλθει απο ενα οποιοδήποτε στοιχείο. Δεν χρειάζεται να έχει άμεση σχέση με μένα, τις ασχολίες και τις συνηθειές μου.
Η αλήθεια είναι οτι με τον κινηματογράφο είχα ανέκαθεν μια επιλεκτική σχέση. Ο τρόπος με τον οποιο μπορεί να σε συνεπάρει μια ταινία και να βυθιστείς σε αυτήν είναι κάτι απολυτα μαγικό. Ταινίες οι οποίες αγγίζουν τα όρια του ονείρου με στοιχεία σουρεαλισμού και χαρακτήρες ιδιαιτερους μπορουν και έχουν αποτελέσει δυνατή πηγή έμπνευσης, σε κάνουν να δείς πράγματα και καταστάσεις με άλλο μάτι, να αγαπήσεις, να συγχωρέσεις. Οχι επειδή η ταινία έχει σχετικό θέμα, αλλά επειδή εμείς οι άνθρωποι είμαστε τόσο περίεργα όντα που μέσα μας πυροδοτούνται εύκολα χιλια δυο πράγματα ακόμα και απο κάτι εντελώς άσχετο...
Alice του Jan Švankmajer
Μια τελείως σουρεαλιστική εκδοχή, στην ήδη σουρεαλιστική ιστορία της Αλίκης στη χώρα των θαυμάτων. Ο τρόπος που χτίζεις μια ιστορία με αλλοπρόσαλα στοιχεία και εικόνες είναι κάτι με το οποίο είμαι ερωτευμένη. Την πρώτη φορά που είδα την Αλίκη του Jan Švankmajer θυμήθηκα ενα αγαπημένο παιχνίδι που είχα οταν ήμουν μικρή. Έψαχνα να βρώ σχήματα που να μου θυμίζουν ζώα ή άλλα αντικείμενα, μέσα στους κυματισμούς που είχαν τα σκούρα μάρμαρα του πατώματος. Πάντα έβρισκα διάφορα και μετά επρεπε να φτιαξω μια ιστορία που να εξηγεί για ποιο λόγο βρισκόντουσαν όλα αυτά μαζί. Η Αλίκη του Švankmajer μου υπενθύμισε πως στην τέχνη τα πράγματα αποκτούν μιαν άλλη διάσταση με εναν πολύ απλό τρόπο.
Αλλά εξίσου μαγικό.
Star Wars του George Lucas
Θυμάμαι πως όταν την πρωτοείδα είμασταν μαζεμένη μια παρέα παιδιών που είχαμε την τύχη να μεγαλώνουμε κοντά σε άδεια οικόπεδα που τα οργώναμε παιζοντας διάφορα παιχνίδια. Είδαμε όλοι μαζί σε βιντεοκασσέτα το Star Wars και όταν τελείωσε ξέραμε ποιό θα είναι το επόμενο παιχνίδι μας! Βουτήξαμε πρώτα κάποιες μακριές καμπαρντίνες και διάφορα άλλα απαραίτητα απο μαμάδες για να πετύχουμε το look και μετά είχε έρθει η ώρα για το σημαντικότερο βήμα: Εύρεση φωτόσπαθου!! Αρχικά λιμπιζόμασταν λάμπες φθορίου απο ενα καφενείο εκεί κοντά, αλλά τελικά αρκεστήκαμε σε βαμμένα σκουπόξυλα για ευνόητους λόγους! Μια από τις πιο όμορφες παιδικές αναμνήσεις και o λόγος που αγάπησα για πρώτη φορά το total black look (βλ. Luke skywalker- The return of the jedi)
Brazil του Terry Gilliam
Το Brazil περιγράφει κινηματογραφικά και με φανταστικό τρόπο μια κοινωνία-φυλακή η οποία δεν απέχει πολυ απο τα μέτρα και τα σταθμά της “αληθινής” κοινωνίας στην οποία ζούμε (ή μάλλον παλεύουμε για να ζούμε). Ένα βράδυ με είχε πάρει ο ύπνος στον καναπέ με ανοιχτή τηλεόραση. 'Ακουγα στον ύπνο μου μια μελωδία. Την επόμενη μέρα η μελωδία μου είχε καρφωθεί στο μυαλό. Ανοιξα ενα πρόγραμμα να δώ τις ταινίες που παιζονταν το προηγούμενο βράδυ και ανακάλυψα οτι είχα αποκοιμηθεί ενω παιζόταν το Brazil. Νοίκιασα τη βιντεοκασσέτα για να το δώ και απο εκείνη τη μέρα έγινε μια απο τις αγαπημένες μου ταινίες. Θα ήταν κλισέ να προσθέσω πόσο επίκαιρη είναι ακόμα;
Zoolander του Ben Stiller
Παρέα καθισμένη σε μαξιλάρες στο πάτωμα, πίτσες, μπύρες και όλα τα σχετικά και μια απο τις πιο αστείες αμερικανοκωμωδίες σε dvd. Με τους περισσότερους φίλους μου τρελαινόμαστε να ανακαλύπτουμε αστείες ατακες και να τις αναπαράγουμε τόσες φορές μέχρι να βαρεθούμε να ακούμε τους εαυτούς μας. Το zoolander είναι πολύ πλούσιο σε τέτοιο υλικό!
Amélie του Jean-Pierre Jeunet
Το Amelie ειναι μια αληθινά ρομαντική ταινία, κάποιοι μάλιστα φοβούνται να πουν οτι τους άγγιξε όταν την είδαν. Είναι ίσως πιο αποδεκτό να σου αρέσει κάτι πιο σκληρό ή σοβαροφανές. Νομίζω πως λίγος κινηματογραφικός ρομαντισμός δεν έβλαψε ποτέ κανεναν! Ίσα ίσα μάλιστα. Η Amelie είναι ενα ξωτικό της σύγχρονης εποχής. Οτι και να είναι χαίρομαι που υπάρχει και οταν είμαι στεναχωρημένη θέλω να βλέπω αυτη τη ταινία μόνο:-)
The seventh seal του Ingmar Bergman
Ανθρώπινη ύπαρξη, θάνατος, θεός, αμφισβήτηση, θρησκεία, φόβος και θρησκεία. Πράγματα που έχουν βασανίσει κάθε ανθρώπινο μυαλό ανα τους αιώνες και έχουν απασχολήσει και τον Bergman πολύ. O θάνατος ποτέ δεν ήταν κάτι που είναι εύκολο να αντιμετωπιστεί. Φοβάσαι να το δείς για σένα, φοβάσαι να το δείς για τους αγαπημένους σου. Η ταινία αυτή του Bergman μου αρέσει για πολλούς λόγους. Θυμάμαι όμως χαρακτηριστικά πως όταν την είδα πυροδοτήθηκε μια συζήτηση προσπαθώντας να αναλύσουμε διάφορους συμβολισμούς και θέματα με τα οποια καταπιάνεται. Tο οτι κράτησε περίπου 4 ώρες και οτι κατέληξε στην ανάλυση των συμβολισμών στο Sport Blily και άλλα συναφή cartoon είναι κάτι το οποίο δύσκολα ξεχνιέται:-)
Twin peaks fire walk with me του David Lynch
Βλέποντας ταινίες του Lynch νιώθω σαν αυτούς τους ανθρώπους που πανε να δουν εναν ταχυδακτυλουργό και οταν ζητάει εθελοντή για να κάνει το τέχνασμα με τον άνθρωπο μέσα στο κουτί τον οποιο κόβει στα δύο με το κεφάλι και τα χέρια στο ένα τμήμα και τα πόδια στο άλλο παρ' όλο που ξέρεις οτι μετα θα γυρίσεις σπίτι σου μονοκόμματος σήκώνεις πρόθυμα το χέρι σου! Οι χαρακτήρες στη συγκεκριμένη ταινία είναι τόσο έντονοι ο καθένας με τον τρόπο του και τα χαρακτηριστικά του και αυτό είναι άλλο ένα στοιχείο που μαρτυράει το πόσο περίτεχνα ξέρει να δημιουργεί τους κόσμους του ο Lynch. Αν και πρώτα παρακολούθησα τη σειρά και μετα την ταινία, αυτό το πράγμα, ( πόρωση να το πώ;) που έπιανε όποιον “άγγιζε” το Τwin peaks με είχε πιάσει και εμένα για τα καλά. Ένας από τους λόγους ήταν βέβαια και το αριστουργηματικό soundtrack του Angelo Badalamenti που έδενε τόσο τέλεια με τις μαγικές εικόνες που κατασκευάζε ο κύριος Lynch.
Blue Hawaii του Norman Taurog
Ημουν δεκαέξι χρονών όταν το είδα για πρώτη φορά. Ο λόγος που θυμάμαι την ταινία δεν έχει να κάνει τόσο με την ίδια την ταινία αλλα πιο πολύ με τη φάση στην οποία βρισκόμουν τότε. Για να γίνω πιο σαφής: Koριτσοπαρέα, πρώτα ξενυχτομεθύσια, έρωτες κλπ. Μετά απο κάθε ξενύχτι οταν γυρνάγαμε σπίτι δεν υπήρχε φυσικά περίπτωση να κοιμηθούμε. Ανοίγαμε τηλεόραση και συζητούσαμε. Όλη εκείνη τη βδομάδα γύρω στις 4 το πρωί παιζόντουσαν ταινίες με Elvis! Στη συγκεκριμένη ταινία ο Elvis τραγουδάει πάααρα πολλά τραγούδια. Ένα από αυτά το Can't help falling in love το είχαμε εντελώς συμπτωματικά αναφέρει νωρίτερα εκείνη τη μέρα. Αυτό φυσικά το έκανε αμέσως έναν απο τους ύμνους των διακοπών μας. Συνειδητοποίησα τότε πως ο Elvis αν και ο μύθος του ειναι συνδεδεμένος στο μυαλό μας και με την κιτς υπόσταση αυτών που τον μιμούνται ήταν εξαιρετικά ταλαντούχος.
Breakfast at Tiffanys του Blake Edwards
Μια ταινία με τον κλασικό ρομαντικό αέρα των 60's που καταφέρνει και ρίχνει ενα πέπλο αφέλειας πάνω σε διάφορα θέματα όπως μόνο τη δεκαετία εκείνη ήξεραν να κάνουν! Ήμουν πολύ μικρή όταν είδα αυτη τη ταινία και αυτό που θυμάμαι είναι το πόσο μου άρεσε η ίδια η Audrey, το στύλ της, ο αέρας που είχε και το πόσο όμορφη ήταν. Ήθελα να της μοιάσω! Πέρασα μια περίοδο που ήθελα να γίνω ηθοποιός λόγω της Audrey (ήταν κοντά στη περίοδο που ήθελα να γίνω αστροναύτης, λολ!). Δεν είχα σκεφτεί τι μπορεί να συμβόλιζε η ηρωίδα που υποδυόταν η Audrey και η αλήθεια είναι οτι γενικά άργησα να πονηρευτώ! Ε τώρα δεν θα έλεγα οτι μπορώ να ταυτιστώ με μια γκόμενα που σε γενικές γραμμές “κυνηγάει” πλούσιους άντρες και ονειρεύεται να παντρευτεί εναν τέτοιο! Η τρέλα βέβαια του χαρακτήρα της Holly Golightly όμως παραμένει μοναδική! Θυμάμαι οτι είχαμε γράψει στο βίντεο την ταινία και την είχα δει τόσες φορές που η ατάκα της μητέρας μου “πάλι αυτό βλέπεις?” έγινε στο τέλος το ίδιο κλασική όσο και η ταινία!!
Το όνειρο του σκύλου του Άγγελου Φραντζή
Ονειρικές, σουρεαλιστικες εικόνες στην Αθήνα μέσα απο το βλέμμα του Αγγελου Φρατζή. Εχω δεί όλες τις ταινίες του Άγγελου και είχα τη τύχη να τον γνωρίσω πέρσι. Θυμάμαι ακόμα οτι ήταν ένα απο τα πρώτα ανοιξιάτικα βράδια τη χρονιά που βγήκε. Μόλις τελείωσε η ταινία ήθελα να περπατήσω όλο το κέντρο της Αθήνας και με αυτο το τρόπο να της ζητήσω να με συγχωρέσει που δεν είχα δεί μέχρι τότε την ονειρική της πλευρά. Δεν ξέρω γιατι το σκεφτόμουν αυτό. Ισως επειδή γνώριζα τα σημεία διαφορετικά, υπήρχαν χαρακτήρες που μου θύμιζαν γνώριμα πρόσωπα. Ίσως επειδή μέχρι τότε δεν είχα δεί κάτι αντίστοιχο απο έλληνα σκηνοθέτη και το είχα ανάγκη. Βγαίνοντας απο το σινεμά και περπατώντας στο κέντρο της Αθήνας τα χρώματα γύρω ήταν πιο ζωντανά και ένιωθα να αιωρούμαι. Από δω και πέρα θα άλλαζε μια για πάντα ο τρόπος που έβλεπα την πόλη.
(Η Etten μετά το περσινό της ντεμπούτο "I Know You Are Behind Me, But I'M Not Scared" αυτό τον καιρό βρίσκεται στη διαδικασία παραγωγής και ηχογράφησης του δεύτερου album της σε παραγωγή Coti K)
She is a boy
η περσινή της συνεργασία
με τον Μιχάλη Δέλτα
σχόλια