Όταν μπαίνω στον Δαναό για την προβολή του ντοκιμαντέρ Spitfire: Back to Zero, τα καθίσματα έχουν γεμίσει με μεταλάδες όλων των ηλικιών. Το ντοκιμαντέρ για τους Spitfire, ένα από τα σημαντικότερα ελληνικά αγγλόφωνα συγκροτήματα, έχει αποτρέψει την παρουσία των μη μυημένων στο Heavy Metal στην κινηματογραφική αίθουσα. Αισθάνομαι ο μοναδικός άσχετος εκεί μέσα με το θέμα και ίσως να είμαι. Νέοι και μεγαλύτερης ηλικίας μεταλάδες που κρατούν σαν ευαγγέλιο τα τεύχη του «Metal Hammer» και το κοντέρ τους έχει γράψει αρκετές ώρες στο «Αν» club, υποδέχονται στην αίθουσα με ένα χειροκρότημα τα παλιά και νέα μέλη των Spitfire.
Το φιλμ ακολουθεί την παραδοσιακή συνταγή των μουσικών ντοκιμαντέρ με πλάνα από συναυλίες και συνεντεύξεις της μπάντας και των ανθρώπων που ήταν δίπλα τους. Εντυπωσιακότερο όλων το αρχειακό υλικό από τη συναυλία της μπάντας στην Ομόνοια. Το πλάνο σαράντα χιλιάδων ανθρώπων που έχουν συγκεντρωθεί στην πλατεία για να παρακολουθήσουν τους Spitfire, σε αναγκάζει να γουρλώσεις τα μάτια.
Έρχεται σε πλήρη αντίθεση με την μιζέρια και την ερημιά της σημερινής εποχής.
Καθώς οι συνεντεύξεις των πρωταγωνιστών της εποχής (ραδιοφωνικοί παραγωγοί, δημοσιογράφοι, ιδιοκτήτες club κ.τλ) διαδέχονται η μια την άλλη ανακαλώντας τις μνήμες από την μπάντα, δίνεται η δυνατότητα μιας καταγραφής των δυσκολιών της σκηνής του Heavy Metal στην Αθήνα της δεκαετίας του ογδόντα.
Τίποτα όμως από τα παραπάνω δεν θα ήταν αρκετά για να κρατήσουν τον ενδιαφέρον ενός άσχετου με το metal όπως εγώ, αν δεν υπήρχε μια ενδιαφέρουσα ιστορία.
Το ατύχημα του τραγουδιστή της μπάντας Ντίνου Κωστάκη, το οποίο τον άφησε σε αναπηρικό καροτσάκι, λίγο μετά την ηχογράφηση του πρώτου τους δίσκο με τίτλο «First attack» γίνεται το δυνατό χαρτί στα χέρια του σκηνοθέτη Βαγγέλη Ρήγα.
Η κάμερα ακολουθεί τον μάνατζερ της μπάντας Γιάννη Κουτουβό και τον ιδρυτή, συνθέτη και κιθαρίστα των Spitfire Ηλία Λογγινίδη σε μια συνάντηση με τον Ντίνο Κωστάκη δεκαπέντε χρόνια μετά στο σπίτι του στην Ρόδο.
Πριν την συνάντηση, οι δυο άντρες έχουν προλάβει να κάνουν μια έντονη συζήτηση, όπου ξεδιπλώνεται ένα κουβάρι που περιλαμβάνει διαφωνίες σχετικά με το παρελθόν και το παρόν της μπάντας. Αν και οι δυο άντρες (Κουτουβός και Λογγινίδης) φαίνεται να βρίσκονται σε διαφορετικά μήκη κύματος όσο αναφορά την μπάντα, η είσοδος του Ντίνου Κωστάκη γίνεται ο συνδετικός κρίκος και για τους δυο. Τα βουρκωμένα μάτια των δυο αντρών, καθώς συναντούν τον αναντικατάστατο μέχρι σήμερα τραγουδιστή της μπάντας μετά από δεκαπέντε χρόνια, η αναφορά από τον ίδιο στο μοιραίο ατύχημα που του στέρησε την παρουσία του στη μπάντα, οι κόμποι που ανεβαίνουν στο λαιμό λίγο πριν λυθούν έρχονται σε πλήρη αντίθεση με το σύνθημα «μπάλα, μέταλο και ξύλο».
Στο τέλος αυτό που μένει από το φιλμ είναι η αγάπη για την ίδια την μουσική. Μια αγάπη που οδήγησε σε χειροκρότημα, το μέχρι εκείνη την στιγμή ήσυχο μαυροντυμένο κοινό του Δαναού, όταν άκουσε τον Ντίνο Κωστάκη να τραγουδά, βλέποντας τα βίντεο από παλιότερες συναυλίες του. Μια αγάπη που οδηγεί τον Ηλία Λογγινίδη στην σκηνή μέχρι τις μέρες μας, αν και στην πραγματικότητα αυτό που οδηγεί για να βγάλει τα προς το ζην είναι ένα σχολικό λεωφορείο!
σχόλια