Μην αυτοτιμωρείσαι επειδή πόνεσες απο αγάπη.
Μην αυτομαστιγώνεσαι.
Και μην θυμώνεις με τον εαυτό σου...
Μάλλον να του χαμογελάς και να τον συγχαίρεις που αγάπησε αληθινά κάτι, κάποιον, κάποτε...
Η αγάπη είναι πλούτος. Είναι η αξία ολόκληρης της ψυχής σου. Ο δρόμος που συναντιούνται οι σκέψεις με τα αισθήματά σου και γίνονται πράξεις.
Κι είναι στ' αλήθεια όμορφο και γενναίο, αν και η δική σου καρδιά το ένιωσε έστω και για μια φορά. Θα το θυμάσαι...
Ήταν αυτό, που ήσουν πάντα έτοιμος και έτοιμη να τρέξεις δίπλα στο πρόσωπο που αγάπησες. Να δώσεις τον χρόνο σου. Να δείξεις, με κάθε σημαντικό και ασήμαντο τρόπο, το πόσο νοιάζεσαι. Να γίνεις θυσία. Και όλα αυτά χωρίς να σκεφτείς τι θα πάρεις πίσω... Γιατί πραγματικά δεν σε ένοιαζε τι θα κερδίσεις. Ήταν κέρδος και μόνο που είχες την ευκαιρία να δώσεις σώμα και ψυχή! Και το έκανες και μπράβο σου!
Όντως η αληθινή αγάπη δεν ζητάει αντάλλαγμα. Ελπίζει. Υπομένει. Περιμένει. Νοιάζεται. Θυσιάζεται...
Πόση αληθινή αγάπη δεν εκτιμήθηκε σωστά ή εκμεταλλεύθηκε ή απλά δεν έγινε αντιλληπτή;
Άλλωστε είναι τόσο δύσκολο στις μέρες μας να βρεθεί αληθινή αγάπη. Να την νιώσεις, να την εισπράξεις, να τη συναντήσεις, να σε συναντήσει, τέλος πάντων να βρεθεί στο δρόμο σου με κάποιο τρόπο και να είναι και αμοιβαία. Μάθαμε να την βλέπουμε μόνο στις ταινίες. Αγκαλιά με ένα κουτί ποπ κορν κι ένα κουτί χαρτομάντηλα να κλαίμε... Ή να την διαβάζουμε στα βιβλία και να ζηλεύουμε τους ήρωες που τη ζήσανε και φτάσανε χέρι-χέρι μέχρι τη σκηνή του happy end ή αντίστοιχα την τελευταία σελίδα. Και στην πραγματικότητα, ο περισσότερος κόσμος φοβάται να αγαπήσει κι αυτό για να μην πληγωθεί. Τόσες και τόσες ιστορίες έμειναν μισές. Αποδεικνύεται συναισθηματικά πονόφοβη η κοινωνία μας, αφού μόλις πάει να νιώσει κάτι ή φεύγει ή το λίγο αυτό το σκοτώνει. Κρίμα...
Και δεν λέω... Είναι άσχημο να πονάς, αλλά όχι άσχημο να αγαπάς!
Ακόμη κι αν στη δική σου μισή ιστορία αγάπησες και πόνεσες μόνο εσύ, μην μετανιώσεις. Ξέρω πόσο σκληρό και δύσκολο σου είναι...
Όμως σκέψου ότι δεν εγκαινιάζεις εσύ το σενάριο του να αγαπήσεις τον λάθος άνθρωπο και να πληγωθείς. Πρίν απο 'μένα κι απο 'σένα, πέρασαν κι άλλοι,πολλοί. Πολλές μισές ιστορίες. Αυτό δεν σημαίνει οτι η ποιότητα της αγάπης ήταν μέτρια ή λίγη ή κάπως ελαττωματική. Όχι, σε καμία περίπτωση.
Πολλές φορές σκέφτομαι ότι θα ήθελα να μάζευα όλη αυτή την αγάπη και να την ζύγιζα. Πόσοι τόνοι αγάπης να είναι, αναρωτιέμαι....
Πόση αληθινή αγάπη δεν εκτιμήθηκε σωστά ή εκμεταλλεύθηκε ή απλά δεν έγινε αντιληπτή; Ποτέ δεν θα μάθω...
Θα συνεχίσω τη ζωή μου μάλλον κανονικά και μάλλον χωρίς αυτή την ''άχρηστη'' πληροφορία. Το μόνο που θα μου μείνει και θα ξέρω θα είναι το μέγεθος της δικής μου αγάπης για εκείνον τον κάποιο. Όλο αυτό που δεν κατάφερε να εκτιμήσει και να αντιληφθεί. Όλο αυτό που το έπιασε στα χέρια του, μόνο για να το τσαλακώσει, να παίξει και να νιώσει καλά με τον εαυτό του. Αυτή είναι η δική μου μισή ιστορία. Εδώ τελειώνει... Και φυσικά πονάει. Δεν ξέρω αν τύχει ποτέ να διαβάσει αυτό το κείμενο, αν και πολύ θα το ήθελα. Θα ήθελα να του θυμήσω ότι αγαπήθηκε αληθινά στη ζωή του μια φορά, αλλά το εκμεταλλεύτηκε...
Μου είπε όμως κάτι υπέροχο μέσα σε όλα: "Μέσα απο σένα, νιώθω πώς είναι να σε αγαπάνε πραγματικά". Κάτι που κράτησα και που θα κρατήσω για να επιβεβαιώνω πάντα στον ίδιο μου τον εαυτό πως έμαθα να αγαπώ. Άν δηλαδή ήταν μάθημα, θα το είχα περάσει με Άριστα!
Και μπορεί να πονάω και να λυπάμαι αλλά δεν μετανιώνω που τον αγάπησα. Όχι πως το άξιζε ο ίδιος, αλλά άξιζα εγώ αυτή την εμπειρία. Ήταν αληθινή η αγάπη μου και έμαθα να την μοιράζομαι, να την δίνω και να γίνομαι κάθε μέρα ένας πιο ολοκληρωμένος άνθρωπος.
Aν και φαινομενικά μισή, νιώθω γεμάτη!
σχόλια