Δε θυμάμαι πολλούς να έκαναν λόγο για τη βία που ρέει στο DNA μας. Θυμάμαι όμως πολύ καλά ανθρώπους που φώναζαν με το βλέμμα τους «φοβάμαι». Κι όσο δεν τους ακούγαμε, ή προσπαθούσαμε να μην τους ακούμε, τόσο η κόρη του ματιού και η κραυγή τους μεγάλωνε. Ήταν η στιγμή που γινόταν το συνοικέσιο μεταξύ ενός παντοδύναμου ζευγαριού. H ανασφάλεια παντρεύτηκε το φόβο και ο καρπός αυτών ονομάστηκε βία.
«Γεννήθηκα και θα πεθάνω έχοντας ένα φόβο, είναι στη φύση μου, είμαι άνθρωπος, θα πεθάνω μαμά». Δεν είναι ντροπή.
Πριν καιρό με ρώτησε μία φίλη τί θα αποτίναζα από αυτό τον κόσμο αν μου δινόταν η ευκαιρία. Τότε της απάντησα πως θα έβγαζα για πάντα από ζωή των ανθρώπων τη βία. Συζητώντας αυτή μου τη σκέψη, καταλήξαμε πως στην ουσία αυτό που θα αφαιρούσα ήταν ο φόβος. Γιατί η ρίζα της βίας που εκφράζω είναι το αποτέλεσμα για το οποίο εργάζονται σκληρά οι δαίμονες που στοιχειώνουν το κεφάλι μου.
Η πραγματικότα όμως θέλει να βλέπουμε τον κόσμο χωρίς παρωπίδες. Να φανεί η αλήθεια απο τη ρίζα της μπας και αρχίσει ο άνθρωπος να αγαπά το διαφορετικό που κουβαλάει αλλά προσπαθεί να κρύψει καλά.
Κανείς δε μιλάει όμως γι αυτούς, τρέφονται με τη σιωπή και μεγαλώνουν μέχρι να ξεσπάσουν. Μέχρι να συναντήσουν στην άλλη γωνία αυτόν που θα τους καθρεφτίζει για να τον τσακίσουν. Αυτόν που θα τους εμφανίσει όλα εκείνα που υπάρχουν μέσα τους και δεν μπορούν να αντέξουν, που πρέπει να θανατώσουν αλλά δεν μπορούν. Να σκοτώσουν τον έφηβο που πριν καν σκεφτεί να πει στους γονείς του πως είναι ομοφυλόφιλος, αυτοί τον «κάνανε άντρα» κράζοντας «το πουστράκι» που έμενε στο δίπλα διαμέρισμα. Να τσακίσουν τον μικρό αδύναμο συμμαθητή τους που στέκεται αμίλητος και μόνος, γιατί δυστυχώς δεν μπορούν να σκοτώσουν τον μικρό αδύναμο εαυτό τους που έκλεινε τα αυτιά του όταν ο πατέρας του έλεγε πουτάνα τη μάνα του στο διπλανό δωμάτιο. Να εκφράσουν την βαθιά αδυναμία τους, χτυπώντας λυσασμένα το μετανάστη της γειτονιάς τους για να επιβάλουν τη δήθεν ανωτερότητα που θα ονειρευόντουσαν να έχουν.
Δεν τους δικαιολογώ. Αυτό θα ήταν η μεγαλύτερη αδικία προς όλους αυτούς που κάθε μέρα πάσχιζαν να κλείσουν τις πληγές τους και δεν τόλμησαν ποτέ να αφήσουν σημάδι γρατζουνιάς σε κανέναν άλλον πέρα από τον εαυτό τους. Η πραγματικότα όμως θέλει να βλέπουμε τον κόσμο χωρίς παρωπίδες. Να φανεί η αλήθεια απο τη ρίζα της μπας και αρχίσει ο άνθρωπος να αγαπά το διαφορετικό που κουβαλάει αλλά προσπαθεί να κρύψει καλά.
Αλήθεια πότε μας το μάθανε αυτό; Εκτός από ένα ωραίο εξώφυλλο του «εμείς και ο κόσμος» στη Δευτέρα δημοτικού που έδειχνε αγαπημένα μεταξύ τους παιδιά από όλο το κόσμο, κανείς δε μιλούσε στα μικρά ευκολόπλαστα παιδάκια για τη διαφορετικότητα. Ερχόταν στην παρέα ενός τραπεζιού και δεν την σύστηναν ποτε, την αγνοούσαν λες και ήταν κολλητική. Δεν έκαναν λόγο γι' αυτή γιατί μάλλον δεν κάλυπτε τις προυποθέσεις της προβαλλόμενης τελειότητας που επιβάλεται να εκπροσωπούμε αν θέλουμε να είμαστε αποδεκτοί και μάγκες.
Κ εγώ; Εγώ ένας μικροαστός της μάζας και του ωχ αδερφισμού, που βλέπει παθητικά τον μικρόκοσμο του, λυπάμαι για τα συναισθηματικά φορτισμένα κακώς κείμενα της κοινωνίας μου. Είμαι αυτός που ο μπαμπάς του τον βόλεψε σε μια θεσούλα στο δημόσιο. Αυτός που τέλειωσε τη σχολή του με την αρωγή των παρατάξεων και τώρα κράζει το εκπαιδευτικό σύστημα στην Ελλάδα. Αυτός που το Σαββατόβραδο πάει Κιάμο και γουστάρει με τους φίλους του τα αλάνια και κοροιδεύει την χοντρή με το κολλάν στο διπλανό τραπέζι. Είμαι αυτός που δεν έχει ζωή γιατί αυτό του μάθανε γαμώτο.
Ξέρεις, δε θέλω να τσακίσω κανέναν. Ούτε το φασίστα της γειτονιάς μου, ούτε τον τραμπούκο. Αν το κάνω, εγω θα πηγαίνω ενάντια στα λόγια μου κι αυτοί καρφί ξανά στην βία που ξέρουν να αναπαράγουν. Θέλω να τσακίσω το μολυσμένο τους μυαλό κ να τους θυμίσω πως δε γεννηθηκαν αγρίμια.
Η βία φέρνει βία γι αυτό δώστε παιδεία!
σχόλια