Έδωσε πολύ παραστατικά την εικόνα από τη σελίδα της στο facebook η συνάδελφος και συγγραφέας Ρούλα Γεωργακοπούλου: «Είναι σαν να γάζωναν με καλάσνικοφ το six d.o.g.s, να έπαιρναν μετά παραμάζωμα την πλατεία Αγίας Ειρήνης, να πέρναγαν για ένα ταρατατά και από την Κολοκοτρώνη και να έβαζαν βόμβες μεγατόνων στο ΟΑΚΑ την ώρα που παίζει η Εθνική» /
ίσως κάπως έτσι έρχεται λίγο πιο κοντά μας η γαλλική τραγωδία και μπορούμε να καταλάβουμε γιατί τόσοι χιλιάδες άνθρωποι στη χώρα μας αισθάνθηκαν την ανάγκη να δηλώσουν με όποιον τρόπο μπορούσαν ή ήθελαν τη συμπαράστασή τους /
το γεγονός ότι υπάρχουν Έλληνες που δεν μπορούν να καταλάβουν το δυναμικό κριτήριο της γεωγραφικής και της πολιτισμικής εγγύτητας που μεγεθύνει τη συναισθηματική μας εμπλοκή σε ένα γεγονός έχει, κατά τη γνώμη μου, και ψυχολογικές και πολιτικές ρίζες /
πολλές φορές, δε, σε ανεξερεύνητες περιοχές του ασυνείδητου, και αυτό το τελευταίο αφορά όλους μας /
το «ψυχολογικό» με το «πολιτικό» συχνά μπερδεύονται: δεν είναι σπάνιο οι πολιτικές μας επιλογές να έχουν μια ισχυρή ψυχολογική βάση /
σε μένα, ας πούμε, η μανία με τους ουρανοξύστες και τα ψηλά κτίρια έχει σχέση, υποπτεύομαι, με την αγάπη για τις ταινίες του Γούντι Άλεν στην εφηβεία μου /
δεν θα ξεχάσω ποτέ το άνοιγμα του ασπρόμαυρου Μανχάταν με voice off την τρυφερή φωνή του Γούντι να δοξάζει την αγαπημένη του πόλη /
ή το κεραυνοβόλημα που έπαθα αντικρίζοντας για πρώτη φορά τον Πύργο Αθηνών /
το ένα έφερε το άλλο, αγάπησα τις πόλεις, και παρά τις αριστερο-κεντρώες καταβολές της οικογένειας κινήθηκα δεξιότερα, ταυτίζοντας τις αξίες της ελεύθερης και της ανοιχτής κοινωνίας με τον πολιτικό φιλελευθερισμό /
τι κι αν στα ελληνικά κόμματα της κεντροδεξιάς ο φιλελευθερισμός είναι μειονότητα (σε αντίθεση με τον κρατισμό που έχει διαποτίσει οριζόντια το ελληνικό πολιτικό σύστημα από τη Μεταπολίτευση και μετά) /
όμως, μ' αυτά και με τ' άλλα, άφησα μια σημαντικότερη συζήτηση στη μέση /
έλεγα για το πώς ψυχολογία, προσωπική ιδιοσυγκρασία και πολιτική μπερδεύονται πολύ συχνά /
έτσι, υπάρχει η ψυχολογία των ανθρώπων που τάσσονται αναφανδόν με τους «αδυνάτους» /
ίσως, σε αυτό το σημείο είναι η κατάλληλη στιγμή να θυμηθούμε κάτι ενδιαφέρον /
σε έρευνα κοινής γνώμης της εταιρείας Opinion για λογαριασμό της τότε «Κυριακάτικης Ελευθεροτυπίας» (16/09/2001) το 25% των Ελλήνων δήλωνε απερίφραστα ότι αισθάνθηκε «δικαίωση» και «ικανοποίηση» (!) για τα τρομοκρατικά χτυπήματα στους Δίδυμους Πύργους την 11η Σεπτεμβρίου /
αν δείτε πώς μοιράζεται αυτό το ανατριχιαστικό ποσοστό ανάμεσα στους ψηφοφόρους εκείνης της ξεχασμένης εποχής (36,4% ψηφοφόροι ΚΚΕ, 34,4% Συνασπισμός, 25,2% ΠΑΣΟΚ και 19,2% ΝΔ), θα καταλάβετε γιατί και τώρα πολλοί συμπατριώτες μας, χωρίς πάντα αυτονόητη ή απόλυτα ταξινομημένη ιδεολογική και κομματική καταγωγή, επιλέγουν αδόκιμους συμψηφισμούς και υψώνουν το δάχτυλο σε άλλους Έλληνες επειδή δεν ταράχτηκαν το ίδιο με τους νεκρούς της Βηρυτού, της Συρίας ή του Αφγανιστάν /
όπως και στους Δίδυμους Πύργους, έτσι και στο Παρίσι βάλλονται αξίες που γεννήθηκαν και ρίζωσαν στη Δύση, πριν γίνουν κτήμα και άλλων κόσμων, βάζοντας τη σφραγίδα τους σε κοινωνίες ελεύθερες, ανοιχτές και προοδευτικές, ανεξάρτητα από γλώσσα, ιδεολογία ή θρήσκευμα /
στην πραγματικότητα, βάλλεται ένας τρόπος ζωής που τον ξέρουμε, τον «καταλαβαίνουμε», είναι σάρκα από τη σάρκα μας / ότι αυτός είναι ένας κόσμος άδικος και άνισος δεν θα το αναλύσουμε τώρα /
όταν 130 άνθρωποι δολοφονούνται παρακολουθώντας μια συναυλία ή πίνοντας το ποτό τους στο τέλος μιας κουραστικής εβδομάδας, το τελευταίο πράγμα που έχει σημασία είναι οι αναλύσεις.
