Αυτό που συμβαίνει με τους Last Drive δεν ξέρω αν είναι μοναδικό, για τα ελληνικά δεδομένα, έχει όμως τη δική του ξεχωριστή σημασία. Το συγκρότημα που καθόρισε τον ήχο του garage-punk στη χώρα (και πέραν αυτής) στη δεκαετία του ’80, βασικά με τα ανεπανάληπτα άλμπουμ “Underworld Shakedown” [Hitch-Hyke, 1986] και “Heatwave” [Hitch-Hyke, 1988], και που εξακολουθεί να βρίσκεται εν ζωή προσφέροντας νέο υλικό, τροφοδοτεί συνεχώς τη σκηνή με εξαιρετικά αυτοδύναμα σύνολα.
Εννοούμε πως μουσικοί που απoτέλεσαν τον πυρήνα των Last Drive, πίσω στα eighties, βρίσκονται συχνότατα μέσα σε καινούρια συγκροτήματα, προβάλλοντας το ίδιο κατά βάση αμερικάνικο rock. Έτσι, από το surf, το garage και την ψυχεδέλεια των sixties, στα genres των seventies (το country-rock και όσα άλλα στην πορεία τα είπαμε “americana”), μέχρι τις αναβιώσεις του ’80, το desert rock κι εκείνα που επακολούθησαν ένα είναι σίγουρο. Πάντα θα βρίσκονται ελληνικά γκρουπ που θα διατρανώνουν την πίστη τους σ’ αυτές τις αναλλοίωτες «ροκάδικες» αξίες, και σχεδόν πάντα απ’ αυτά τα γκρουπ δεν θ’ απουσιάζουν μέλη των Last Drive. Δεν είναι ν’ απορείς, είναι να το φχαριστιέσαι!
Εδώ δεν θα γράψουμε για τις παλιές ιστορίες, για Το Φως Και Η Σκιά του, για τους Eels, τους Blackmail ή τους The Earthbound, αλλά για μια τριάδα νέων και σχετικώς νέων συνόλων, που ηχογράφησαν εσχάτως βινύλια και CD. Για να πάρουμε τα πράγματα από την αρχή…
Τρία νέα ελληνικά γκρουπ, οι Distortion Tamers, οι TheeHolyStrangers και οι Spiral Drift έχουν κάτι κοινό. Μέλη των Last Drive βρίσκονται πίσω απ' αυτά, προβάλλοντας, όλα τους, ένα γερό αμερικάνικο rock με sixties-seventies καταβολές και σημερινή στιχουργική συνείδηση.
DISTORTION TAMERS
Η τρίτη δισκογραφική κατάθεση των Distortion Tamers είναι ένα 45άρι (με δυο τραγούδια) κομμένο σε 300 αντίτυπα από τις Athens Mood Records/ Anazitisi Records.
Αναφερόμαστε, φυσικά, στο γνωστό τα τελευταία χρόνια ελληνικό συγκρότημα, το οποίο αποτελείται από τον τραγουδοποιό, κιθαρίστα και τραγουδιστή Κωστή Αναγνωστόπουλο, ή Kosta A. Monk, με θητεία πριν 20 και βάλε χρόνια στους Eels (είχαν γράψει ένα σκληροτράχηλο 45άρι το 1993), τον μπασίστα Alex K. (από Last Drive, The Earthbound κ.λπ.) και τον ντράμερ Silver, που δεν είναι άλλος από τον Χριστόφορο Τριανταφυλλόπουλο (πριν στους Purple Overdose, No Man’s Land κ.ά.).
Η μπάντα στο πρώτο κομμάτι, το “Suicide nation” (ποιο να είναι αυτό το έθνος άραγε; – δεν θέλει και πολλή σκέψη), έχει ένα κάπως rural feeling στις κιθάρες που μ’ αρέσει. Βεβαίως με μια γρήγορη ροκιά έχουμε να κάνουμε, με ωραίες και δυνατές προς το τέλος πενιές, γερό ρυθμικό τμήμα και με ερμηνεία κάπως «πνιχτή» από τον Kosta A. Monk (σαν ο JJ Cale να τραγουδάει με γκάζια). Ωραίο κομμάτι, που το ακούς 5-6 φορές σερί πριν αλλάξεις πλευρά…
Η b side έχει χαραγμένο το “Where the poison heals”. Mid-tempo τραγούδι, με την ίδια γρέτζα ερμηνεία, ωραία φωνητικά και με μελωδία που κυλάει. Ένα αβίαστο track, σαν εκείνα που έγραφαν αμερικανικά συγκροτήματα στο πρώτο μισό του ’70.
Τι κάνει, περαιτέρω, τους Distortion Tamers, να ξεχωρίζουν; Οι στίχοι τους – και αυτό θα πρέπει να το σημειώσουμε. Αναφερόμαστε σ’ έναν ενδιαφέροντα κοινωνικό στίχο, που θέλει να προσαρμόσει το μερικό (ατομικό) εντός του γενικού. Με σωστές φράσεις και διατυπώσεις ο Kosta A. Monk επιχειρεί να περιγράψει το αυτοκαταστροφικό χάος που ζούμε αφήνοντας για το τέλος μια πικρή γεύση. Και καλά κάνει εδώ που τα λέμε…
“While you’re asking me/ if I feel alright/ you better ask me/ if I live or die”…
THEE HOLY STRANGERS
Ο Alex K. ξέρει να γράφει ωραία αμερικανόθρεφτα τραγούδια, κι αυτό το λέω από το καλοκαίρι του ’85 –τότε πρέπει να ήταν– όταν είχα αγοράσει το πρώτο LP των Last Drive. Εντάξει, τώρα δεν ξέρω τι ακριβώς ήταν δικό του από τα πρωτότυπα εκείνου του δίσκου, όμως ο Alex K. είναι ο Alex K. χρόνια τώρα. Πάνω στο πάλκο, είτε με τους Last Drive, είτε με τους The Earthbound, είτε με όποιους άλλους γαζώνει.
Το πόσο μεστός, γερός τραγουδοποιός και ροκεντρολάς είναι αποδεικνύεται ακόμη μια φορά από το πιο πρόσφατο CD του, ένα άλμπουμ στο οποίον έχει γράψει όλους τους στίχους και τη μουσική, αποδίδοντας μαζί με τους Thee Holy Strangers.
Γνωστοί οι Thee Holy Strangers; Σε όσους τους έχουν δει live, ή έχουν ακούσει ένα 45άρι τους, που είχε βγει πρόπερσι μέσω του Fractal Press, θα έλεγα «ναι». Για τους υπόλοιπους υπάρχει το παρόν πρώτο ολοκληρωμένο άλμπουμ τους, που τυπώνεται σε 300 αντίτυπα από την Holy Stranger Music και υποστηρίζεται από την τριπλέτα Labyrinth of Thoughts/ The Lab Records/ Merlin’s Music Box.
Ο Αλέξης Καλοφωλιάς (ο Alex K.) μεγάλωσε με το αμερικανικό rock των sixties και των seventies, αυτό αγαπάει, αυτό γνωρίζει και αυτό παρουσιάζει δεκαετίες τώρα. Πιστός σ’ αυτό που ξέρει… δεν την ψάχνει από ’δω κι από ’κει, δεν κατατρίβεται με έτερα αντικείμενα, δεν λέει κάτι διαφορετικό από ’κείνο που έλεγε και λέει τα τελευταία 30 χρόνια. Εγώ αυτό το εκτιμώ. Μου αρέσουν δηλαδή οι μουσικοί που είναι σίγουροι για τα γούστα και τις αγάπες τους και δεν προσπαθούν να θολώσουν τα νερά… σήμερα παίζω έτσι, αύριο παίζω αλλιώς… αναλόγως με το προς τα πού φυσάει ο αέρας.
Το rock λοιπόν του Καλοφωλιά είναι το garage-punk των sixties, είναι ο Bob Dylan και οι Band, είναι οι Byrds και οι Flying Burrito Brothers, είναι το ηλεκτρικό blues, είναι το soul-rock των Chambers Brothers, είναι οι τραγουδοποιοί σαν τον Neil Young, τον Warren Zevon και τον Townes Van Zandt, είναι το desert rock και οι Dream Syndicate… και όσον αφορά στο στίχο είναι εκείνο το κοινωνικώς ευαίσθητο, που ξέρει να καταγράφει με ελλειπτικό, αλλά σαφή τρόπο τα κάθε φορά νέα δεδομένα – τα πάσης φύσεως στριμώγματα, τους έρωτες στα χρόνια της χολέρας, την ανάγκη για ένα ξεπέταγμα που θα μας βγάλει, έστω και για λίγο, από την πίεση και το τέλμα.
Αυτά τα τραγούδια λοιπόν εξάπτουν σώμα και ψυχή και έτσι όπως αποδίδονται από τους Thee Holy Strangers, έτσι όπως είναι φτιαγμένα (με τα ωραία female vocals, τα οργανικά ντεμαράζ, και με την σωστά μάγκικη και αυθάδικη εκφορά) γίνονται ροκ βάλσαμο. Κολλάς το volume στη μέση και ατενίζεις από το τζάμι τον ορίζοντα. Όσον μπορείς να δεις τέλος πάντων…
Υπάρχουν τραγουδάρες στο άλμπουμ και ανάμεσα στις πολύ-πολύ πρώτες θα τοποθετούσα το “Truth and sorrow”, το “Silver lake”, το “Infinite sea”, το μεγαλύτερο σε διάρκεια κομμάτι του CD το σχεδόν 8λεπτο “Angel of danger” (με τη γεμάτη φωνή της Τζένης Καπάνταη), καθώς και το έσχατο “The edge”. Όχι πως τα υπόλοιπα τραγούδια είναι δεύτερης κατηγορίας… μη νομιστεί κάτι τέτοιο. Το “Thee Holy Strangers” είναι φοβερό CD, δεν χάνει από πουθενά και όλα τα tracks είναι ένα κι ένα. Απλώς, μερικά είναι και κάτι παραπάνω!
Ποιοι αποτελούν το γκρουπ; Να το πούμε κι αυτό. Όλα τα ονόματα έχουν συμμετοχή σε παλαιότερες μπάντες (πέραν των Last Drive και The Earthbound σημειώστε τους Dustbowl, Make Believe, Night on Earth, Nighstalker κ.ά.). Έχουμε και λέμε λοιπόν: Alex K. φωνή, κιθάρες, φυσαρμόνικα, Νίκος Φυσάκης κιθάρες, Τάσος Παλαιολόγου μπάσο, Φλώρα Ιωαννίδη φωνή, Τζένη Καπάνταη φωνή, Costas C. ντραμς, John Hardy κιθάρες, Jim Spliff ήχος, παραγωγή και ακόμη ο Costinho fender rhodes σαν guest…
SPIRAL DRIFT
Μετά τους Distortion Tamers και τους Thee Holy Strangers ένα τρίτο στη σειρά συγκρότημα αποτελούμενο και από μέλη των Last Drive έχει κομμάτια να μας παρουσιάσει. Έτσι, μετά το 7ιντσο των πρώτων και το CD των δευτέρων, είναι ένα 10ιντσο που στρίβει τώρα στις 45στροφές, φέρνοντάς μας σ’ επαφή μ’ ένα καινούριο ελληνικό γκρουπ που ακούει στο όνομα Spiral Drift.
Ποιοι αποτελούν τους Spiral Drift, που σχηματίστηκαν την άνοιξη του ’14; Σημειώστε ονόματα: Κώστας Οικονόμου κιθάρες, Άκης Πασχαλάκης κιθάρες, Alex K. μπάσο, φωνή, Chris B.I. ντραμς και ακόμη, ως guest, ο Λάζαρος Νικολαΐδης όργανο (πέραν του Alex K. όλοι μας νομίζω αναγνωρίζουμε και τον ντράμερ των Last Drive Χρήστο Μιχαλάτο ή Chris B.I.). Το 10ιντσο, που έχει αναπαραχθεί σε 300 αντίτυπα από την Anazitisi Mood Records, περιέχει δύο tracks, ένα instro κι ένα τραγούδι. Τ’ ακούμε…
Το “Borderline crossing”, που διαρκεί 5:31, είναι ένα moody ορχηστρικό, ένα blues κατά βάση, στηριγμένο φυσικά στις κιθάρες. Δεν πρόκειται βεβαίως για ένα… Chicago blues, αλλά για ένα blues όπως θα το έπαιζαν κάποτε οι Chocolate Watchband ή αργότερα οι Dream Syndicate (και άλλα συγκροτήματα του λεγόμενου desert rock). Ωραίο κομμάτι, που μεταφέρει κάτι θλιμμένο…
Το flip-side είναι τραγούδι, έχει τίτλο “Sandwalk” και διαρκεί πάνω από 7 λεπτά. Το μοτίβο δεν αλλάζει. Υπάρχει η ίδια moody/blues συνταγή στο μεγαλύτερο μέρος τού κομματιού και μόνον προς το τέλος ανεβαίνει το τέμπο, δίνοντας μιαν επιπρόσθετη διάσταση στη σύνθεση. Κι εδώ οι δυο κιθάρες κάνουν παιγνίδι, με το rhythm section να νοηματοδοτεί και να στηρίζει.
Τι κάνει το “Sandwalk” ξεχωριστό; Τα λόγια, βεβαίως που περισσότερο «αφήνονται» πάνω στα μέτρα, παρά τραγουδιούνται. Ο Alex K. διαβάζει/ απαγγέλει –πείτε το όπως θέλετε– στίχους που περικλείουν κάτι από τη δύναμη του ανθρώπου και τη διάθεση/θέλησή του ταυτοχρόνως για αγώνα και επιβίωση, φέρνοντας στη μνήμη μας τις περίφημες “Dust Bowl Ballads” του Woody Guthrie και διάφορα άλλα στην πορεία. Να δυο στροφές για να δείτε τι εννοούμε…
“No one by my side/ this heavy load burdens me/ been falling so many times/ nothing seems to worry me(…) Stand up your own two feet/ gather all the strength you’ve got/ it seems this drift will never seize/ this wandering will never stop”.
Επαφή:
https://www.facebook.com/Distortion-Tamers-page-185485858170956/
https://el-gr.facebook.com/theeholystrangers/
https://www.facebook.com/Spiral-Drift-1156218294395171/
σχόλια