Ο ένας απλώθηκε στηνέδρα, τα πόδια του επάνω σ' αυτήν, τοτσιγάρο να κρέμεται μάγκικα από τηνάκρη των χειλιών και να βρίζει συνεχώς.«Βρε μαλάκες, τι νομίζετε πως θα μάθετεεδώ μέσα; Αρχίδια!».
Οι υπόλοιποι... συνάδελφοίτου είχαν αράξει στα πίσω έδρανα τουαμφιθεάτρου, στις θέσεις της γαλαρίας,όπως τις ξέρουμε. Έκαναν και αυτοί τησχετική χυδαία πλάκα τους. «Ρε συ, σουπάει να είσαι καθηγητής» φώναζαν προςτον επί της έδρας και, σε όποιους φοιτητέςγυρνούσαν για να τους κοιτάζουν,απαντούσαν πάλι με υβρεολόγιο καιαπειλές. Όταν μπήκε η καθηγήτρια στοαμφιθέατρο για να κάνει το μάθημά της,οι ευγενικές εκκλήσεις της προς τουςαπολίτιστους εισβολείς (οι οποίοι, κατάτους παριστάμενους φοιτητές, δεν είχανκαμιά σχέση με τη σχολή) πήγαν στο βρόντο.Την έβρισαν και αυτήν και συνέχισαν ναδίνουν την ανόητη και χυδαία τουςπαράσταση.
Ένας από τη γαλαρίαπρότεινε στον «επί της έδρας τραμπούκο»να βουτήξει το λάπτοπ της καθηγήτριας,αλλά τον έπιασε φαίνεται η... ευαισθησίακαι δεν το έκανε τελικά. Η καθηγήτριαστάθηκε αδύνατόν να τους πείσει, τουςεισβολείς, να φύγουν από το αμφιθέατροκαι να αφήσουν τα άλλα παιδιά ναπαρακολουθήσουν το μάθημά τους.
Άλλη μια χαμένη ώρα.Κλεμμένη από εκείνους που «ζουν» μόνομε καλυμμένα πρόσωπα και κρυμμένοι πίσωαπό τον άχρηστο πια «θεσμό του ασύλου».
Οι φοιτητές και φοιτήτριεςστο αμφιθέατρο εκείνη την ώρα ήτανπερίπου σαράντα. Υπερτερούσαν κατά πολύτα κορίτσια και ήταν φοβισμένα. Το ίδιοκαι τα αγόρια, που κανένα από αυτά δεντόλμησε ούτε καν να διαμαρτυρηθεί στουςεισβολείς-τραμπούκους. «Εάν το κάναμεαυτό» μου είπε μετά από λίγες μέρες έναςαπό τους φοιτητές του τμήματος, θα μαςσάπιζαν στο ξύλο.
«Μα, έξι άτομα θα έδερνανδιπλάσιους και τριπλάσιους;» τονπροκάλεσα.
«Ναι. Το 'χουν ξανακάνει.Έχουν μαζί τους λοστούς και σιδερένιεςγροθιές. Και μ' ένα τηλεφώνημα κινητοποιούναμέσως άλλους 10-20, που είναι πάντα κοντά».
Μέσα σ' ένα τέτοιοκλίμα τρομοκρατίας, λοιπόν, προσπαθούνσήμερα να σπουδάσουν στα εδώ πανεπιστήμιατα παιδιά μας. Στο ίδιο κλίμα αγωνίζονταινα μεταφέρουν τις γνώσεις τους σταπαιδιά οι δάσκαλοι και οι καθηγητές.
Μια Αρχή, ούτεπανεπιστημιακή ούτε κρατική, δεν είναιικανή να λύσει το πρόβλημα. Μια ολόκληρη«κοινότητα», η ακαδημαϊκή, μοιάζει ναείναι όμηρος 10, 20, 50, 100 νταγλαράδων.
Σε παρόμοια κατάσταση,σε άλλη κλίμακα, είναι και η ίδια ηκοινωνία. Όμηρος των ολίγων, που, όμως,πάντα έχουν την υποστήριξη (άμεσα ήέμμεσα) κάποιων πολιτικών, κάποιωνδημοσιογράφων, κάποιων ακαδημαϊκών...Γενικώς. Οι λίγοι «γνωστοί- άγνωστοι»κυριαρχούν στα γήπεδα με τον ίδιο τρόποπου οι συνάδελφοί τους κυριαρχούν σταπανεπιστήμια. Είναι οι σύγχρονοι νονοίτων χώρων τους, σπρώχνοντας στο περιθώριοκαι στο φόβο όλους τους υπόλοιπουςανθρώπους. Γι' αυτό και ερημώνουν κάποτεπεριοχές των πόλεων. Γι' αυτό καιάδειασαν τα γήπεδα. Γι' αυτό φεύγουναπό την Ελλάδα για σπουδές στο εξωτερικόόλο και περισσότερα παιδιά.
Από την άλλη, όμως, σεπιάνει και το παράπονο: «Να φύγουμε,λες, και να αφήσουμε την Ελλάδα σ'αυτούς;». Μπορεί ν' ακούγεται υπερβολικήη ανησυχία αυτή, αλλά δεν είναι. Δενείναι μόνο ότι πέντε δέκα αληταράδεςεμποδίζουν πενήντα παιδιά να παρακολουθήσουντο μάθημά τους στο πανεπιστήμιο, κλέβονταςμια ώρα από τις σπουδές του. Είναι ότιτους απογοητεύουν. Τους κόβουν τα φτερά.Τους μαθαίνουν το φόβο και την ανασφάλεια.Εισάγουν την επιθετικότητα στην ζωήτους. Και την οργή.
«Μόνον αυτοί;» θααναρωτηθεί κάποιος. «Όχι», η εύκολη καικατηγορηματική απάντηση. Αλλά είναικαι αυτοί. Οι οποίοι κρύβονται, πάντα,πίσω από άλλες «γενικότερες αιτίες»,μέσω των οποίων διεκδικούν μόνο για τονεαυτό τους το δικαίωμα να λένε πωςανήκουν «στους περιθωριοποιημένουςτης κοινωνίας», στους «αδικημένους απότο σύστημα», στους «χτυπημένους από τηβία και την εξουσία».
Μέσα σ' αυτόν το φαύλοκύκλο της δήθεν «ιδεολογικής αντιπαράθεσης»,οι μόνοι αληθινά περιθωριοποιημένοι,αδικημένοι και χτυπημένοι είναι εκείνοιπου εμποδίζονται να πάνε στις δουλειέςτους, στα μαθήματά τους, στο γήπεδο,ακόμα, προσφάτως, και στη Λυρική Σκηνή.
Ίσως ήρθε η ώρα όλοιαυτοί, όλοι εμείς, να αυτονομηθούμε απότην τωρινή Ελλάδα και να κηρύξουμε τηνανεξαρτησία μας σ' έναν τόπο καινούργιο,έστω και με... σύνθετη ονομασία! «ΝέαΕλλάδα», ας πούμε. Δεν θα τα χαλάσουμεσ' αυτό!
σχόλια