Ξέρωπολλούς που μόλις στεναχωρηθούν,μελαγχολήσουν ή απογοητευτούν, αντιδρούνμε μία βόλτα στα μαγαζιά. Τα ψώνια ωςαγχολυτικό και αντικαταθλιπτικό φάρμακοείναι παλιά ιστορία - υπάρχει και σχετικόςιατρικός όρος: shopping therapy ή retail therapy. ΤαΜallαποδεικνύονται συχνά πιο αποτελεσματικάαπό το Prozac (εδώ Ladose) ή το ντιβάνι τουψυχοθεραπευτή.
Τοέχω ζήσει αυτό. Μέσα σε μία πολύ σκοτεινήπερίοδο της ζωής μου, η αγορά ενός δυνατούσπορ αυτοκινήτου (πολύ πάνω από τιςδυνατότητές μου) άλλαξε όλη μου τηδιάθεση. Κι όχι για λίγο - η αλλαγή κράτησεκαι ποτέ δεν ξαναμπήκα σε εκείνο τοπηγάδι.
Καιτώρα ακόμα ανανεώνομαι με ένα καινούργιοgadget: κινητό, υπολογιστή, φωτογραφικήμηχανή... Τα γούστα μου πάνε στα τεχνολογικά- άλλοι (και κυρίως άλλες) ανακάμπτουνμε ρούχα, που εμένα μού είναι αδιάφορα.
Ηκατανάλωση δεν είναι αμαρτία - όσο κιαν φωνάζουν οι πουριτανοί. Άλλωστεκαταναλωτική κοινωνία υπήρχε πάντα.Ακόμα και οι πρωτόγονοι κρεμάγανεστολίδια. Η διαφορά είναι πως παλιάκατανάλωναν μόνο οι λίγοι (κάτι Αλκιβιάδες,Λούκουλλοι, Λουδοβίκοι) ενώ τώρα οιπολλοί.
Αλίμονο...μας τα χάλασε η κρίση. Φάτε μάτια ψάρια,στο Mall. Γυρίζεις, χαζεύεις και το μόνοπου τελικά πληρώνεις είναι το πάρκινγκ.Άλλοι δεν έχουν χρήματα, άλλοι έχουναλλά φοβούνται και τα φυλάνε για «μίαώρα ανάγκης» - κι άλλοι ντρέπονται ναξοδέψουν κι ας μην έχουν πρόβλημα.
Σκοτεινήπροοπτική: θα μείνεις με το ίδιο,προπέρσινο κινητό (ε, αφού δουλεύει...),τα πολυφορεμένα Nike και τον παλιόυπολογιστή. Όσο για το αυτοκίνητο, μπορείνα φτήνυναν τα καινούργια - αλλά αδύνατονα πουλήσεις το δικό σου σε καλή τιμή.
Άρα,θα μείνεις και με το ίδιο αυτοκίνητο.Δεν είναι φοβερό (άλλοι δεν έχουν ναφάνε) αλλά να: σου στέρησαν τη δυνατότητανα ονειρεύεσαι καταναλωτικά. Κι αυτόδεν είναι μόνο ατομικά καταθλιπτικό.Είναι επίσης βλαβερό για την οικονομία.
Συχνάοι σοφοί οικονομολόγοι ξεχνούν: ηκατανάλωση κινεί την οικονομία. Πέρααπό το ότι μας ανεβάζει το ηθικό...
σχόλια