Στη βομβαρδισμένη Πανεπιστημίου.

Περπατάω στη βομβαρδισμένη Πανεπιστημίου / άλλη μια νύχτα των Κρυστάλλων μέρα μεσημέρι / σκέφτομαι τα τρία παιδιά / το πρωί θα είχαν σηκωθεί με τα προβλήματα και τις χαρές των ζωντανών / να είχαμε ακόμα μια ώρα ύπνο / να κάναμε άλλη μια φορά έρωτα / να πάω τα χειμωνιάτικα στο καθαριστήριο; / να ξαναφορέσω το ίδιο παντελόνι σήμερα ή θα με πάρουν για βρομιάρη στο γραφείο; / έχω λεφτά στο πορτοφόλι για να πληρώσω το κινητό; / να τσεκάρω τα mail ή το κάνω αργότερα με τον καφέ; / και μετά το τίποτα / ήρωες με το στανιό / χωρίς να το ζητήσουν ποτέ / γιατί αυτό ήθελαν / να ζήσουν τα πιο ζουμερά τους χρόνια όσο καλύτερα μπορούσαν / σαν κανονικοί άνθρωποι / κι έσβησαν στην καρδιά της πόλης τους, ανήμποροι και ανυπεράσπιστοι μπροστά στη θυελλώδη δύναμη του μίσους / δίπλα σε κινηματογράφους, μαγαζιά, εστιατόρια και μπαρ / εκεί που θεωρούσαν τους εαυτούς τους ασφαλείς / όχι σε άγνωστες χώρες / όχι σε παρακινδυνευμένες αποστολές / όχι στα εδάφη του εχθρού / αλλά στο κέντρο μιας πόλης όπου μέχρι πριν από δέκα χρόνια μια γυναίκα μπορούσε να διασχίσει τον πιο κακόφημο δρόμο της χωρίς να την πειράξει ούτε κουνούπι / αλλά αυτή η πόλη δεν υπάρχει πια / την κηδέψαμε προ πολλού σε μικρές, σεμνές τελετές / όταν οι μολότοφ, τα σπασμένα τζάμια, οι τσαμπουκάδες στα πανεπιστήμια καταχωρήθηκαν ως παράπλευρες απώλειες μιας εξέγερσης χωρίς τέλος και στόχο την κακούργα την κοινωνία / πριν όμως πούμε το τελευταίο αντίο στην πόλη, μας είχε τελειώσει και η κοινωνία / τρομαγμένοι, λουφαγμένοι στα σπιτάκια μας, υπεραπασχολημένοι με τους εαυτούς μας και τα τετριμμένα της ζήσης, δεν πήραμε χαμπάρι ότι τους συνεκτικούς αρμούς στις κοινωνίες δεν τους χτίζεις με την τελευταία μάρκα κινητού, τα ωραία ρούχα και την καλύτερη ρόκα-παρμεζάνα / όχι ότι έχω κάτι προσωπικό με όλα αυτά / χωμένος μέχρι τα μπούνια στην πιο αυτιστική νεοελληνική κουλτούρα, δεν έχω δικαίωμα να βγάζω το κεφάλι μου από τον καμπινέ / ούτε φταίνε από μόνα τους τα κινητά και οι σαλάτες / άμαθοι και ξελιγωμένοι οι κακομοίρηδες πιστέψαμε ότι αυτά είναι τα σημαντικά / και δίπλα μας ξετυλιγόταν ύπουλα το νήμα της καταστροφής / δεν είμαι από αυτούς που κοιτάζουν πίσω το ρημαγμένο μας χωριό και μειδιούν χαιρέκακα ψιθυρίζοντας «καλά να πάθουμε» / αλλά δεν μπορώ να μη σκεφτώ ότι η χώρα πηγαίνει από καταστροφή σε καταστροφή σχεδόν ανέμελη / θα είναι αυτό το φοβερό και τρομερό 2010 ένα μεγάλο ταρακούνημα για όλους μας; / προσεύχομαι μόνο να μείνουμε εδώ / γιατί εδώ που φτάσαμε, η μια μέρα, οι λίγες ώρες μπορούν να σε πάνε χρόνια πίσω, να αναποδογυρίσουν κόσμους ολόκληρους / όσο για την Αθήνα, πληρώνει και θα πληρώνει ακόμα την ανυπαρξία μιας κοινωνίας ικανής να την υπερασπιστεί / αφού ανεχθήκαμε τόση βία, η πόλη δεν θα μείνει έξω από το πανηγύρι / ελπίζει κανείς μόνο ότι αυτός είναι ο πάτος και τα πολλαπλά σοκ των τελευταίων ημέρων θα λειτουργήσουν σαν νευρική σούστα / που αυτήν τη φορά θα μας πετάξει προς τα πάνω.