Oι απρόσκλητοι

Σάββατο, 12:30 μ.μ. Στην Εθνική Οδό από τη Μαλακάσα, μετά τη συναυλία του Ντύλαν. Κλείνουν τα μάτια μου.

Λίγο μετά τη γέφυρα της Βαρυμπόμπης έρχεται ένα μήνυμα στο κινητό για να μου υπενθυμίσει ότι ο Η. βάζει μουσική σε ένα πάρτι στο κέντρο. Ο Η. είναι κάτι σαν αθηναϊκή μασκότ - το γεγονός ότι είναι παντού, πάντα, μιλάει σε όλους, φωτογραφίζεται, γράφει και ότι είναι μάλλον κούκλος έχει συντελέσει σε ένα απροσδόκητο στάτους λαϊκού ειδώλου. «Τι να κάνω δώρο στη χιλιοστή φίλη μου στο Facebook;», με ρώτησε μερικούς μήνες πριν». «Ένα ραντεβού», του απάντησα. Πλέον μετράει 3.421 φίλους - σκέφτεται σοβαρά να κατέβει για δημοτικός σύμβουλος. Βρίσκουμε το πάρτι από τη μουσική - παίζει Beach Βoys. Μοιραζόμαστε το ασανσέρ με ένα αγόρι με ριγέ πουκάμισο. «Είστε φίλοι της Μαρίας;», μου λέει. «Όχι», απαντάω εγώ. «Είστε φίλοι του Μανώλη;», επιμένει. «Ούτε», του λέω. «Και ποιανού φίλοι είστε;», ρωτάει το αγόρι με το πουκάμισο με πολύ ευγενικό χαμόγελο, «γιατί δικοί μου φίλοι δεν είστε». Σκέφτομαι πόσο αστείο είναι να εμφανιστείς απρόσκλητος σε πάρτι και να πέφτεις μούρη με μούρη με τον οικοδεσπότη. «Του ντιτζέι», απαντάω με μια φωνή που λέει «είμαι θρασύτατη και δεν με νοιάζει». «Α, ωραία', λέει. Bλέπω το πρόσωπό μου στον καθρέφτη πίσω από τον ώμο του - μοιάζω με παιδάκι που το έπιασαν να κάνει κακά του στον κήπο. «Καλά να περάσετε», μας λέει χαμογελώντας ευγενικά πριν βγει από το ασανσέρ και το εννοεί κιόλας, κι εξαφανίζεται μέσα στο διαμέρισμα. Εάν υπάρχει κάτι που μισώ, είναι να εμφανίζομαι απρόσκλητη σε πάρτι αγνώστων ανθρώπων. Υποκρίνομαι ότι δεν ντρέπομαι, αλλά στην πραγματικότητα χαμογελάω ενοχικά σε όλους τους αγνώστους σε περίπτωση που είναι δικό τους το σπίτι. Σύντομα αντιλαμβάνομαι ότι πρόκειται για πάρτι πολιτισμένων, οργανωμένων δικηγόρων - θαυμάζω το οργανωμένο μπαρ με τα λουκανικοπιτάκια, τις τυρόπιτες και τις σταθερές προμήθειες πάγου. Σκέφτομαι ότι είχα καιρό να πάω σε πάρτι όπου οι άνθρωποι σβήνουν τα τσιγάρα τους σε τασάκια. «Έτσι διασκεδάζουν οι κανονικοί άνθρωποι», μου ψιθυρίζει ο Νίκος στο αυτί την ώρα που κοιτάω για εκατοστή φορά το κινητό μου. Σύντομα γίνεται εμφανές ότι είμαστε κάπως παράταιροι - τα αγόρια φοράνε βερμούδες και τι t-shirt, εγώ ένα τζιν και σανδάλια και όλοι μαζί τρώμε πατατάκια και χορεύουμε σαν τρελοί, ενώ γύρω μας οι γυναίκες περιφέρονται αέρινα ντυμένες με φλοράλ φορέματα και ψηλοτάκουνα. «Μας κοιτάνε λίγο περίεργα;», ρωτάω τον Πέτρο. «Νομίζω ότι είμαστε σαν τους τουρίστες στο Γοργόνες και μάγκες που εμφανίζονται στο νησί ως μεγαλοεπενδυτές και μετά τρώνε τους κεφτέδες», μου απαντάει.

Σάββατο, 2:45 π.μ., ξέφρενος χορός με άγνωστους δικηγόρους.

Έχουμε γίνει όλοι μια μεγάλη παρέα χορού και αγαλλίασης - οι κοπέλες με τα αέρινα φορέματα έχουν πετάξει τα τακούνια και χορεύουν ξυπόλυτες το «Enola Gay». Bγαίνω στο μπαλκόνι - έχω σκάσει από τη ζέστη. Για κάποιον λόγο προσπαθώ να μετρήσω τα κλιματιστικά του απέναντι κτιρίου. Δεν μπορώ να συγκεντρωθώ με τίποτα, χάνω το μέτρημα συνέχεια. Αναρωτιέμαι γιατί καμιά φορά, όταν περνάω πολύ καλά, με πιάνει μελαγχολία. Ίσως γιατί κατά βάθος είμαι μια μελοδραματική κατσίκα, σκέφτομαι, και μπαίνω πάλι μέσα να χορέψω.