Το Σάββατο το βράδυ κάποιοι αποφάσισαν να κάνουν πλάκα με τους ταλαίπωρους ανθρώπους από το Ιράν που ζητάνε εδώ και είκοσι μέρες πολιτικό άσυλο διαμαρτυρόμενοι ειρηνικώς, ακούγοντας Μπομπ Μάρλεϊ και κάνοντας απεργία πείνας στα Προπύλαια. Το αποτέλεσμα ήταν ο Μοχσέν Αμπντούλ Χοσέινι και ο Μασούτ Φαραμαρζί Χοσραβί να μεταφερθούν σε άθλια κατάσταση στον Ευαγγελισμό. Αργότερα, άγνωστοι πέταξαν στο πεζοδρόμιο έναν εκρηκτικό μηχανισμό, αλλά ευτυχώς αστόχησαν. Επίσης, το βράδυ της Δευτέρας, οι άλλοι γνωστοί-άγνωστοι που χαριεντίζονται με τις σβάστικες επιτέθηκαν με ξύλα εναντίον μιας Ιρανής που συμμετέχει στην απεργία. Οι θιασώτες του ελληνικού πνεύματος και των ναζιστικών πρακτικών είναι πια πολλοί και μας απασχολούν κάθε μέρα με τις βιαίες πράξεις τους. Όχι απέναντι σε τραπεζικούς κολοσσούς ή σε καλοφυλαγμένα υπουργεία, αλλά απέναντι σε κάτι κακομοίρηδες που δεν έχουν στον ήλιο μοίρα. Το πεδίο μάχης του Άγιου Παντελεήμονα μεταφέρεται στα Προπύλαια και τούμπαλιν. Και η αστυνομία να καγχάζει...
Το Σάββατο το μεσημέρι η αποστολή του Ολυμπιακού ξεκίνησε μαζί με μια 300ριά μηχανάκια που εμψύχωναν τους παίκτες για το ντέρμπι. Η διαδρομή ήταν Ρέντη - ΟΑΚΑ. Το θέαμα ευχάριστο. Το μεγάλο ντέρμπι της πόλης, και οι οπαδοί να το χαίρονται. Στο ύψος της Ροσινιόλ άφησαν το πούλμαν μόνο του να συνεχίσει. Άραξαν, έκλεισαν τον δρόμο και έσπαγαν όποια αμάξια τούς φαινόταν ότι τα οδηγούσαν οπαδοί του Παναθηναϊκού. Η αστυνομία παρακολουθούσε και δεν επενέβη. Γιατί; Δεν είχε διαταγές να εμπλακεί. Περιουσίες κάηκαν, άνθρωποι μάτωσαν και οι βάνδαλοι πήγαν εκτονωμένοι για ύπνο.
Μετά το τέλος του παιχνιδιού ο μεγαλομέτοχος του Ολυμπιακού και πρόεδρος της Super League, Βαγγέλης Μαρινάκης, αποφάσισε πως η μοναδική αιτία για την ήττα της αγαπημένης του ομάδας ήταν η κακή διαιτησία του Τάσου Κάκου. Μπήκε στα αποδυτήρια των διαιτητών, τα έψαλε στον διαιτητή και στον διευθυντή Ανάπτυξης της Ελληνικής Διαιτησίας, Κύρο Βασσάρα. Το ίδιο βράδυ κάποιοι έστησαν ενέδρα στον Βασσάρα και τον τσάκισαν στο ξύλο. Δεν λέω ότι ευθύνεται ο πρόεδρος της Super League γι' αυτό το περιστατικό, αλλά, από την άλλη, δεν θα μας δοθεί ποτέ το δυνατότητα να μάθουμε τι θα γινόταν αν οι παράγοντες όλων των ομάδων δεν φανάτιζαν τους στρατιώτες τους.
Από Δευτέρα και μετά το πέρας του Μαραθωνίου είχαμε τα παιδιά με τα «φάκελα». Δύο μέρες είχαμε συλλήψεις, παραδόσεις και ελεγχόμενες εκρήξεις. Από την ελληνική Βουλή μέχρι τη Γερμανική Καγκελαρία. Οι εικοσάρηδες, τα παιδιά του Δεκέμβρη του 2008, αποφάσισαν να επιδείξουν τον τρομοκρατικό τσαμπουκά τους, κάνοντας εξωτερική πολιτική. Χωρίς να ξέρουν γιατί, χωρίς να έχουν μια ιδεολογία, χωρίς να ξέρουν τι μπορούν να προκαλέσουν, αν τα συγκεκριμένα δέματα πειραχτούν από τον ανυποψίαστο μεταφορέα. Η κοινή γνώμη τρομοκρατημένη, οι ΔΙΑΣ ανάστατοι, η δημοκρατία αντιστέκεται, οι κοινοβουλευτικοί δεν τρομάζουν και οι Αθηναίοι προσπαθούν να επιβιώσουν, αδιαφορώντας για τους πολιτικούς, τους αστυνομικούς, τους χούλιγκαν και τους τρομοκράτες. Η δύναμη της συνήθειας είναι άραγε μεγαλύτερη από αυτήν του φόβου;
Η νέα τηλεοπτική φρενίτιδα από την Αμερική ονομάζεται «The walking dead». Ο Φρανκ Ντάραμποντ μετά την Τελευταία Έξοδος Ρίτα Χέιγουορθ και το Πράσινο Μίλι έκανε με τη σειρά του το λογικό πέρασμα στη μικρή οθόνη. Δεν σκηνοθετεί χαρισματικούς φυλακισμένους, αλλά ανθρώπους που τους κυνηγάνε ζόμπι. Αίμα, σωθικά, κομμένες σάρκες, βρόμα, φόβος, σ' ένα υψηλής αισθητικής σπλάτερ που θυμίζει αρκετά το 28 μέρες μετά του Ντάνι Μπόιλ. Τα ζόμπι στην τέχνη (που έχουν ως κινηματογραφικό πατριάρχη τον Ρομέρο και το αριστουργηματικό Η νύχτα των ζωντανών νεκρών) συμβολίζουν πολλές φορές το κακό καπιταλιστικό σύστημα που σπρώχνει τους ανθρώπους στον θάνατο. Ο φόβος που προκαλεί το σύστημα στην ουσία, όμως, ξεπερνιέται με το να χρησιμοποιείς υπέρ σου τις δυνατότητές του. Τα όπλα, τα οχυρά ή τα εμπορικά κέντρα. Και έτσι τα κακά ζόμπι εξαφανίζονται και οι οικογένειες «ξεπετιούνται» πάλι σαν τα μανιτάρια.
Λίγο πριν τις εκλογές περπατάμε και 'μεις σε αυτή την πόλη, όπως ο πρωταγωνιστής στο «The walking dead». Οι εκρήξεις βίας παρατηρούνται από το γήπεδο ως το περίπτερο. Μας μένει μόνο μια στιγμή αυτογνωσίας ώστε να διαλέξουμε αν είμαστε ζόμπι ή άνθρωποι.
σχόλια