Νίκος Δήμου: Για την Άννα

Νίκος Δήμου: Για την Άννα Facebook Twitter
0

Ας παραμερίσει η επικαιρότητα για κάτι αιώνια επίκαιρο. Ένα γεγονός στη ζωή ενός αλλά και πολλών ανθρώπων που καταγράφεται και μετράει. Ο ένας άνθρωπος είναι η Μεγάλη Κυρία (και αιώνια έφηβη) του ελληνικού χρονογραφήματος, η Άννα Δαμιανίδη. Οι πολλοί είναι οι καθημερινοί αναγνώστες της στήλης της, που τη χάνουν. Στις 27 Μαΐου δήλωσε ότι αποσύρεται.

Την παρακολουθώ από παλιά. Στο ραδιόφωνο, στην «Αυγή» και δέκα χρόνια στα «Νέα». Καλλιεργημένη, ευαίσθητη, μ’ ένα λεπτό χιούμορ που συχνά γύριζε σε καίρια ειρωνεία, ήταν μία όαση στον ελληνικό Τύπο. Την είχα ξεχωρίσει από παλιά και την είχα αναφέρει σαν εξαίρεση όταν το 1992 έγραψα τον «Θάνατο του Χρονογραφήματος». Τον θυμήθηκε στον αποχαιρετισμό της.

Της αφιερώνω μερικές γραμμές από το κείμενο που έγραψα όταν έφυγε ο δάσκαλός μου, ο Βασίλης Καζαντζής, ο χρονογράφος Index. Βέβαια, η Άννα είναι ζωντανή κι ελπίζω σύντομα να την ξαναδιαβάσουμε - τουλάχιστον στο μπλογκ της (pezotis.blogspot.com):

«Όταν χαθεί ένας χρονογράφος, ποιος τον σκέπτεται; Ίσως οι διορθωτές που πάλευαν να βγάλουν τα γράμματά του θα τον ανακαλέσουν για λίγο, ίσως μερικοί παλιοί αναγνώστες να μνημονεύσουν ένα κείμενο που τους είχε κάνει κάποτε εντύπωση. Οι δημοσιογράφοι λίγα θα βρούνε να πουν. Τους χρονογράφους δεν τους πολυχωνεύουν. Τους θεωρούν “συντάκτες πολυτελείας”. Λίγο κείμενο, πολλή υπογραφή. Τι μένει από έναν χρονογράφο όταν φύγει; Ίσως μόνο ένα χρονογράφημα που γράφει γι’ αυτόν ένας άλλος, που κι αυτός θα ξεχαστεί. Ίσως κάτι περισσότερο: η ένταση ζωής που χάρισε στους αναγνώστες του. Ο πλούτος κι η ευφορία που δώρισε -έστω και για στιγμές- σ’ αυτούς που τον διάβαζαν. Αυτή η αίσθηση πρόσθετου βίου: μια αύρα γύρω από το όνομα, μία άλως πίσω από τις λέξεις. Ο Αριστοτέλης (αλλά και ο Ροΐδης) έχουν γράψει για τα Εφήμερα, τα έντομα που ζουν μόνο μία μέρα: “... ζη και πέτεται μέχρι δείλης...” το εφήμερο πλάσμα. Έτσι και τα κείμενά μας, μιας ημέρας ζωή. Από σκόρπιες μέρες η ιστορία των χρονογράφων, λησμονημένες ψηφίδες. Εφήμερα κείμενα, για εφήμερους ανθρώπους. Η αιωνιότητα είναι άλλων το χωράφι».

0

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Για την έκφραση «Επάγγελμα ομοφυλόφιλος»

Θοδωρής Αντωνόπουλος / Για την έκφραση «Επάγγελμα ομοφυλόφιλος»

Αν θεωρήσουμε την ομοφυλοφιλία επάγγελμα, αξιότιμε κ. συνήγορε, τότε σίγουρα αυτό θα πρέπει να ενταχθεί στα βαρέα ανθυγιεινά. Τουλάχιστον για όσο μπορούν να δηλητηριάζουν τον δημόσιο λόγο κακοποιητικές απόψεις, αντιλήψεις και πρακτικές, σαν αυτές που είτε εκφέρετε είτε ενθαρρύνετε.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Γιατί το επίπεδο του δημοσίου διαλόγου είναι τόσο απελπιστικά χαμηλό;

Δημήτρης Π. Σωτηρόπουλος / Γιατί το επίπεδο του δημοσίου διαλόγου είναι τόσο απελπιστικά χαμηλό;

Αντί να διαφωνήσουμε για το ένα ή το άλλο θέμα, όπως και είναι θεμιτό και αναμενόμενο σε μια δημοκρατία διαλόγου, το μόνο που ξέρουμε να κάνουμε είναι να εξευτελιζόμαστε οι ίδιοι και να εξευτελίζουμε τους άλλους, ωσάν να ήταν οι χειρότεροι εχθροί μας.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ Π. ΣΩΤΗΡΟΠΟΥΛΟΣ
O βούρκος των ημερών

Στήλες / O βούρκος των ημερών

Σήμερα: Μηνύματα στο αλεξίπτωτο • • • βουλευτική ηπιότητα • • • περιβαλλοντικη καταστροφή στο Ισραήλ • • • δύσκολες μέρες για τον Μακρόν • • • εμβολιαστική ευνοιοκρατία • • • ένας γενναιόδωρος πρώην οδηγός νταλίκας • • • η περιπέτεια της «μυστικής ομιλίας»
ΚΩΣΤΑΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΠΟΥΛΟΣ
Ψάχνοντας τις ευθύνες, ξεχάσαμε τους κακούς

Αρετή Γεωργιλή / Ψάχνοντας τις ευθύνες, ξεχάσαμε τους κακούς

Γιατί όλη αυτή η πολιτική χυδαιότητα που αποπροσανατολίζει την κοινή γνώμη από το πραγματικό πρόβλημα και στρέφει τη συζήτηση σε μια στείρα κομματική αντιπαράθεση, στις πλάτες όλων αυτών των παιδιών, που το μόνο που ζητούν είναι δικαίωση και γαλήνη;
ΑΡΕΤΗ ΓΕΩΡΓΙΛΗ
Το δίλλημα με τον Κουφοντίνα

Τι διαβάζουμε σήμερα: / Το δίλλημα με τον Κουφοντίνα

Σήμερα: Τα Ζεν της Βαϊκάλης • • • νίκη μεγαλοψυχίας • • • η βία δεν πτοεί (ακόμη) τους Βιρμανούς • • • μια πρώτη δικαίωση • • • οι επίμονοι Ινδοί αγρότες • • • δημοκρατία και πίτσα • • • ένας τιτάνας
ΚΩΣΤΑΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΠΟΥΛΟΣ