Απ’ τα δυο παλιά ραδιόφωνα που έχουν μετατραπεί σε υψηλής πιστότητας ηχεία παίζει το «Everything’s coming up roses» του Black και μετά το «Model» των Kraftwerk σε μια κάπως ακατανόητη εμμονή των ιδιοκτητών με τα ‘80s, που όμως έχει πλάκα. Η σκαλισμένη στον τοίχο υπερμεγέθης φιγούρα του Ερνστ Τσίλλερ (τον οποίο πολλοί μπερδεύουν με τον Λένιν ή τον Στάλιν) είναι το σήμα κατατεθέν του χώρου, ένας φόρος τιμής στον σπουδαίο αρχιτέκτονα που άφησε πίσω του μερικά απ’ τα ελάχιστα όμορφα κτίρια της πόλης, ένα εκ των οποίων είναι και αυτό εδώ, στη συμβολή της οδού Βασιλικής με την πλατεία της Αγίας Ειρήνης, που στο παρελθόν υπήρξε ένα απ’ τα πρώτα ξενοδοχεία της Αθήνας.
Πίσω απ’ το μπαρ, οι τοίχοι είναι ντυμένοι με ξύλο OSB κι έχουν πάνω τους σχεδιασμένα πατρόν από ένα γυναικείο φόρεμα. Στο τραπεζάκι αριστερά απ’ την είσοδο μια ραπτομηχανή και πίσω από μια γυάλινη προθήκη στον πάνω όροφο κρύβεται ένα καβουρντιστήρι για καφέ που καβουρντίζει και κόβει σπάνιες και γευστικές ποικιλίες καφέ. Ο Monsieur Minimal μεγάλωσε στα Γιαννιτσά («Γιαννιτζάζ τη λέμε εμείς την πόλη», μου λέει ο ίδιος), ήθελε να γίνει ποδοσφαιριστής σαν τον Σαραβάκο και ως έφηβος είχε μακριά μαλλιά κι έκανε βουτιές στα νερά του grunge. Nirvana, Pearl Jam, Soundgarden, Alice In Chains, Dinosaur Jr. «Όταν άκουσα πρώτη φορά Nirvana, ήταν τέτοιο το σοκ, που πήγα και αγόρασα αμέσως μια κιθάρα και ξεκίνησα μαθήματα. Μετά έπαιρνα τις αυγοθήκες απ’ το μίνι μάρκετ της μάνας μου και τις κολλούσα στον τοίχο του υπογείου του σπιτιού, φτιάχνοντας σιγά σιγά ένα υποτυπώδες στούντιο για τις πρόβες μου». O Minimal είναι ένας ευφυής, ποπ τραγουδοποιός, φτιάχνει με απλά υλικά κομμάτια που σου κολλάνε αμέσως στο μυαλό, σαν αυτά που έκανε ο Μπερτ Μπάκαρα ή σύγχρονα indie ποπ συγκροτήματα, όπως οι Saint Etienne ή οι Belle & Sebastian.
Σ’ ένα γύρισμα της τύχης θα μπορούσε να είχε βρεθεί απ’ το στούντιο με τις αυγοθήκες σ’ ένα υπόγειο γεμάτο καλώδια στη ΔΕΗ των Γιαννιτσών (όπου δούλεψε για ενάμιση χρόνο), ν’ ακούει στο iPod Jens Lekman και Radiohead και να ονειρεύεται ότι κάποτε θ’ ανέβει σε μια σκηνή μαζί με τον Moby (που έγινε φέτος πραγματικότητα). Τελικά, βρέθηκε στη Θεσσαλονίκη και από εκεί, μέσω της αναγνώρισης που του έδωσε το Coca Cola Soundwave και της επιτυχίας του «Silk», έβγαλε ένα εισιτήριο χωρίς επιστροφή για την Αθήνα, μ’ ένα συμβόλαιο με τη Sound Of Everything στο χέρι. «Καταλυτικό ρόλο έπαιξε η περίοδος της στρατιωτικής μου θητείας στην Ικαρία. Ήμουν δόκιμος και είχα ένα καταπληκτικό σπίτι μπροστά στη θάλασσα, στον Άγιο Κήρυκο. Όταν τελείωνα τις δουλειές που είχα στο στρατόπεδο, κλεινόμουν στο σπίτι κι έγραφα μουσική 15 ώρες την ημέρα. Εκεί αποφάσισα ότι θα γίνω μουσικός και θα παρατήσω όλα τα υπόλοιπα».
Έξω η πλατεία είναι ήσυχη, το πλακόστρωτο είναι υπέροχο (ευτυχώς, δεν έχει φτάσει μέχρι εδώ ο τύπος που καθαρίζει κάθε πρωί τα μάρμαρα της Αιόλου για να πουλήσει το «θαυματουργό» ροζ προϊόν του), το ρολό από τα «θρυλικά» σουβλάκια του Κώστα με τη μυστική καυτερή σάλτσα είναι κατεβασμένο, μέσα απ’ τα κάγκελα απ’ το κιόσκι του κύριου Βασιλείου (που πουλάει φυτά από το 1951) ξεπροβάλλουν γιούκες, βασιλικοί, ελιές και ντοματιές. Το Tailor Made, η πιο πρόσφατη κι εντυπωσιακή άφιξη στο Ιστορικό Κέντρο, είναι ένα πανέξυπνο υβρίδιο μπαρ, καφεκοπτείου και micro roastery σαν κι αυτά που συναντάς στη Νέα Υόρκη, ένα εντυπωσιακό DIY μαγαζί για τους flâneurs της μοντέρνας πόλης, φτιαγμένο από ανθρώπους που σαρώνουν τα βραβεία στα παγκόσμια πρωταθλήματα του καφέ (η «Ολυμπιάδα της καφεΐνης»).
«Η μεγάλη επιτυχία έγινε με το “Love Story”, ένα κομμάτι που ταξίδεψε μέχρι την Τουρκία, τη Ρωσία, την Ισπανία, την Ιταλία και αλλού. Μ’ έπαιρναν φίλοι μου και μου έλεγαν ότι το κομμάτι παιζόταν σε καφέ στην πλατεία Ταξίμ», μου λέει ο Minimal μ’ ένα αινιγματικό μειδίαμα. Και μετά μου μιλάει για τις καλοκαιρινές του περιπέτειες από την περιοδεία του, το φεστιβάλ του Αλιάκμονα όπου έπαιξε μαζί με τον Παύλο Παυλίδη σ’ ένα εγκαταλελειμμένο στρατόπεδο κάτω από κάτι τεράστια δέντρα, τις πέστροφες στον Άγιο Νικόλαο στο Βέρμιο που τις ψαρεύεις και σ’ τις ψήνουν στο λεπτό, για τα λουτρά Πόζαρ στην Αριδαία όπου οι καταρράκτες έχουν μισό ζεστό και μισό κρύο νερό ενώ τα βράδια πετούν εκατοντάδες πυγολαμπίδες, και για ένα απόκοσμο μέρος μετά τη Μηχανιώνα, όπου έδωσε συναυλία σ’ ένα beach bar. Από μέσα ακούγεται το «Fade to gray» των Visage και στο μυαλό μου τριγυρίζουν οι ιστορίες της πλατείας.
Κάποτε σ’ εκείνο το κτίριο έμενε ο Ελευθεριάδης, ένα πάρτι σε μια ταράτσα με θέα την Ακρόπολη, ένα yoga center στον δεύτερο όροφο ενός νεοκλασικού, η ανθρωπογεωγραφία των μεσημεριανών ωρών με τα παιδιά που ξεφορτώνουν βίδες, γεωργικά εργαλεία και υφάσματα στην περιοχή να τρώνε σουβλάκια, μια Μεγάλη Παρασκευή στον επιτάφιο της Αγίας Ειρήνης, μια τεράστια ροζ μηχανή με τη χαλκομανία της Μέριλιν Μονρό που είχε παρκάρει κάποιος εδώ ένα κυριακάτικο απόγευμα.
σχόλια