Χωρίς αντιστάθμισμα

Το κλείσιμο ενός μεγάλου και ιδιαίτερου δημοσιογραφικού μαγαζιού είναι αδιαμφισβήτητα ένα μεγάλο γεγονός και σηκώνει ποικίλες αντιδράσεις. Στην περίπτωση της ΙΜΑΚΟ, μάλιστα, πολλά είναι αυτά που μπορούν να ειπωθούν. Και ειπώθηκαν όλα: από την απολογία του Κωστόπουλου μέχρι τον χαβά του κάθε σκεπτόμενου και μη ανθρώπου σε τούτη τη χώρα, που ήθελε να βγάλει το άχτι του. «Το τέλος της ψευδαίσθησης», «ο θάνατος μιας νοοτροπίας», «το μνήμα του lifestyle» και άλλα τέτοια ευφάνταστα ικανοποιούν την τελολαγνεία που χαρακτηρίζει τους Έλληνες Φουκουγιάμα.

Όσο και να χαιρόμαστε ή να λυπόμαστε για τις εξελίξεις στην τούρλα του lifestyle, αγνοούμε κάτι: για κάθε «κολοσσό» της lifestyle δημοσιογραφίας που κλείνει θ’ ανοίξουν άλλοι εκατό μικρότεροι, ενώ την ίδια στιγμή γονατίζουν ή κλείνουν χώροι και ομάδες που παράγουν σοβαρό πολιτισμό. Αν το τέλος του «τρόπου ζωής», όπως τον ξέραμε, έρχεται με το κλείσιμο του «Nitro», τι ήρθε, άραγε, με την αναστολή λειτουργίας του Απλού Θεάτρου του Αντώνη Αντύπα, εξαιτίας της «αδιαφορίας» του κράτους για τον πολιτισμό; Προσωπικά, δεν θα με πείραζε να υπήρχαν δέκα χυδαίοι lifestyle δημοσιογραφικοί όμιλοι, αν υπήρχε στην Ελλάδα κάποιο αξιοσέβαστο αντίβαρο που ν’ ασχολείται σοβαρά με το επάγγελμά του.

Στην Αγγλία μπορεί να θαυμάζουμε το Old Vic, να ζηλεύουμε που στο μετρό καλύπτονται όλα τα πρόσωπα από βιβλία και που κάθε μουσική υποκουλτούρα κατακτά τον alternative κόσμο, αλλά δεν γίνεται να αγνοούμε ότι τα ¾ του πληθυσμού ερεθίζεται με τις σεξουαλικές ορέξεις του Τζόν Τέρι κι ενδιαφέρεται για το αν η Κέιτ Μίντλετον έφαγε αυγά ή κέικ για πρωινό. Μην ξεγελιόμαστε: μια κοινωνία έχει την κουλτούρα της, αλλά έχει και τον χαβαλέ της.

Εδώ, βέβαια, ζούμε το εξής κωμικοτραγικό: η πληθώρα των forum και η επαναστατική παραζάλη έχουν μετατρέψει τους πνευματικούς ανθρώπους από εργάτες της τέχνης τους σε αρθρογράφους. Είναι αδιανόητο μια μερίδα συγγραφέων να εμπνέονται από τον Π.Κ. και το πορτοφόλι του Νεοέλληνα και να μην προτείνουν έναν νέο συνάδελφό τους. Έναν νέο ποιητή που να λέει κάτι καινούργιο. Είναι πραγματικά παράξενο που ο Μίκης Θεοδωράκης προτιμά να κάθεται στο θεωρείο της Βουλής, να φτιάχνει κινήματα και αντικινήματα και να μην προτείνει έναν μουσικό, τραγουδιστή, συνθέτη, στιχουργό που οφείλει να παίξει τον δικό του ρόλο, από το δικό του μετερίζιμ στη νέα εποχή που έρχεται. Αν δεν μας τα πουν αυτοί, ποιος θα το κάνει; Η μεσημεριανή ζώνη της τηλεόρασης;

Ο κόσμος έχει αρχίσει να βαριέται τους επικήδειους και τα χαιρέκακα σχόλια για τα «πτώματα» που ξεβράζει η κρίση. Τα κενά που έχουν δημιουργηθεί δεν γεμίζουν με χθεσινά προβλήματα, αλλά με μελλοντικές λύσεις, που ο αντίποδας του lifestyle δεν είναι σε θέση ούτε να τις φανταστεί. Απορώ πώς τα κατάφερναν με την τέχνη τους.