☛ Η επιστροφή της έντυπης LifΟ στην πόλη συνοδεύτηκε από ενδιαφέρουσες συζητήσεις γύρω απ’ τα θέματά της. Στο άρθρο του Νίκου Δήμου Ο ατέλειωτος μήνας Αύγουστος, και ενώ αρκετοί σχολιαστές τού είπαν πάνω-κάτω ότι τους έλειψε -και να μην ξαναλείψει τόσο καιρό!-, συζητήθηκαν οι ομορφιές της Ελλάδας και το κατά πόσο μπορούμε να είμαστε περήφανοι γι’ αυτές.
Έγραψε κάποιος: «Μια από τις μεγαλύτερες αντιφάσεις του Έλληνα (γενικώς) είναι όταν επαίρεται για την όμορφη χώρα του. Δεν μπορώ ναυπερηφανεύομαι για κάτι που δεν έφτιαξα, ίσα ίσα είμαι κατάπτυστος για το ότι τη γεμίζω σκουπίδια, την καίω κ.λπ. Δεν μπορώ να ευχαριστηθώ πια διαδρομή με αυτοκίνητο. Το μάτι μου πάει συνεχώς στα πλαστικά που υπάρχουν στις άκρες». Κάποιος άλλος μοιράστηκε το σχόλιο της Φλαμανδής γιατρού του που περιηγήθηκε την Πελοπόννησο το καλοκαίρι: «Τι όμορφη χώρα, τι ωραίες παραλίες, κάμποι και βουνά. Αλλά γιατί τα έχετε γεμίσει παντού σκουπίδια;», και συμπλήρωσε: «Τι να σου κάνει και η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, πόσες δίκες να κάνει εναντίον της Ελλάδας - άσε που η διαδικασία δεν ξεκινά ποτέ αυτεπάγγελτα, αλλά πάντα βάσει (τεκμηριωμένης) καταγγελίας, συνήθως κάποιου ξένου επισκέπτη... Οι ντόπιοι ενοχλούνται μόνο από τους “ξένους”...».
Ένα άλλο σχόλιο χρησιμοποίησε μια εύστοχη, διαχρονική φράση του Εμμανουήλ Ροΐδη («Ο Έλλην προτιμά συνήθως την ομαλωτέραν οδόν, έστω και άγουσαν εις βάραθρον»), ενώ, τέλος, ένας αναγνώστης έγραψε: «Αν βλέπαμε την Ελλάδα ως φυσικό πρόσωπο, θα τη λέγαμε όμορφη, αναμφισβήτητα, αλλά με παλιοχαρακτήρα, κακές συνήθειες και πολύ κακό γούστο στις παρέες και συναναστροφές».
☛ Το ρεπορτάζ του Δημήτρη Κυριαζή «Δίχως νόμο, δίχως τάξη: Τα παιδιά είναι εντάξει» (με τις καθημερινές ιστορίες σχολικής τρέλας) άρεσε, απ’ ό,τι φαίνεται, και στους εκπαιδευτικούς. Μας γράφει ένας: «Πρώτη φορά διαβάζω κάτι που δεν αναφέρεται εντελώς απαξιωτικά στους εκπαιδευτικούς τα τελευταία χρόνια, ίσως επειδή τα 639 ευρώ του πρωτοδιόριστου είναι πλέον όντως για λύπηση, ό,τι στερεότυπο και να έχεις στο μυαλό σου για έναν καθηγητή. Αυτό που βλέπω εγώ τα τελευταία χρόνια μέσα στα σχολεία ως εκπαιδευτικός είναι ότι το ρατσιστικό και ομοφοβικό bullying, σε συνδυασμό με ακραία παραβατικότητα, έχει κατακόρυφη αύξηση και δεν απευθύνεται μόνο σε μαθητές αλλά ΚΑΙ σε καθηγητές. Οι καθηγητές χρειάζονται βοήθεια πια πρώτα οι ίδιοι, για να μπορέσουν με τη σειρά τους να βοηθήσουν, ενώ οι γονείς των bullies είναι σε ποσοστό 70% ανύπαρκτοι και 30% επιθετικοί. Φυσικό είναι και τα παιδιά τους να έχουν αυτήν τη συμπεριφορά, όμως πώς γίνεται να βοηθήσεις αλλιώς, χωρίς να έχεις τους γονείς με το μέρος σου; Και χωρίς σχολικό ψυχολόγο, εννοείται, αν πας να “παίξεις” τον ψυχολόγο, μάλλον ζημιά θα κάνεις».
☛ Ενδιαφέρουσα συζήτηση προκάλεσε το άρθρο-ρεπορτάζ του Δημήτρη Ρηγόπουλου «Το αθηναϊκό βατερλό των ενοικίων» (Πώς και γιατί στο ζενίθ της ύφεσης ανοίγουν νέα καταστήματα). Μεταξύ των άλλων, στα σχόλια διαβάζουμε: «Ίσως θα έπρεπε, για να είμαστε περισσότερο δίκαιοι, να παρατεθούν κάποια στοιχεία, όπως το πόσα καταστήματα και με πόσους απασχολούμενους υπαλλήλους έκλεισαν και πόσα από εκείνα των σημερινών χαμηλών ενοικίων άνοιξαν. Είναι γεγονός ότι το σουβλατζίδικο και το τυροπιτάδικο (ας μου επιτραπεί να τα χαρακτηρίσω “αεριτζίδικες δουλειές” αμφότερα) ζουν μέρες δόξας. Μέσα στην κρίση δεν πρόκειται ο κοσμάκης να πληρώσει για ποιότητα, αλλά δεν είναι κάπως παράλογο να αντλούμε ενθουσιασμό απ’ αυτό; Ξέρετε, την ώρα που ασχολούμαστε με την πτώση των ενοικίων, υπάρχουν μαγαζάτορες που χωρίς καν ενοίκιο κοντεύουν να φτάσουν στην ανεργία. Και, δυστυχώς, δεν τους παρηγορεί καθόλου, μα καθόλου, η πτώση αυτή. Μάλλον τους τρομάζει ακόμα περισσότερο...».
Αναγνώστης από την Αμερική συμπλήρωσε: «Στη συνέχεια, δυστυχώς, θα πάρουν την κάτω βόλτα (ακόμα πιο πολύ απ’ ό,τι τώρα) και οι τιμές πώλησης των ακινήτων... Όταν έγινε το μεγάλο πατατράκ με την οικονομία στην Αμερική το 2008, είδα με τα μάτια μου στην Καλιφόρνια σπίτια που άξιζαν $300.000 να πέφτουν στα $70.000. Σε πολλές περιοχές στη Φλόριντα αυτήν τη στιγμή σπίτια και διαμερίσματα βγαίνουν στο σφυρί, αρχίζοντας από τιμές που κυμαίνονται στα $20.000 με $30.000. Κρατηθείτε γιατί η βάρκα έχει ακόμα να περάσει από πολύ μεγάλα κύματα...». Άλλος σχολίασε: «Η φούσκα στα ελληνικά ακίνητα έπρεπε κάποτε να σπάσει. Γερασμένα, ασυντήρητα, της κακιάς ώρας, πληρώνονταν χρυσά σε ένα γενικότερο πάρτι ευημερίας και δούλευαν φουλ σαν πλυντήρια μαύρου χρήματος. H αναλογία μέσου μισθού/μέσης τιμής ανά μ²στην Αθήνα είναι ενδεικτικότατη. Πάντως, κάθε λογής συμβολαιογραφικά/δικηγορικά έξοδα-καλά διασφαλισμένα από τις επαγγελματικές κλίκες- κάνουν τις μεταβιβάσεις τραγικά ασύμφορες. Σε άλλες χώρες αυτά τα έξοδα είναι σχεδόν μηδενικά».
Κάποιος συμφώνησε: «Πανάκριβα διαμερίσματα στο κέντρο της Αθήνας που τα αγοράζουν “χαμηλόμισθοι”, για να ζήσουν κι αυτοί το δικό τους υπέροχο greek lifestyle! (Τώρα, τι είδους lifestyle είναι αυτό, όταν στο σπίτι δεν χωράει ένα πλυντήριο κι ένα στεγνωτήριο, αυτό δεν θα μπορέσω να το καταλάβω ποτέ μου...)».
σχόλια