Tο ένιωθα πως κάπως έτσι σε ερωτευόμουν.

Είχε ζέστη εκείνο το βράδυ. Στο μπαρ δεν υπήρχε κόσμος. Μόνο η παρέα μου και η παρέα σου. Θυμάμαι να πίνω τη μπύρα μου και εσύ τη δικιά σου λίγο πιο δίπλα. Που και που σου έριχνα κάνα κρυφό βλέμμα. Ξέρεις, από εκείνα τα βλέμματα που περιμένουν ανταπόκριση, και που μόλις τη δεχτούν αλλάζουν προσανατολισμό για να μην προδοθούν.

Το μαγαζί είχε γίνει στέκι σου καιρό. Καθόσουν πάντα στο μπαρ με τον κολλητό σου και πίνατε. Και καπνίζατε. Ακόμα και ο τρόπος που φυσούσες τον καπνό είχε κάτι το ιδιαίτερο. Ήσουν τόσο γοητευτικός και ταυτόχρονα σοβαρός. Απρόσιτος. Εγώ σε επεξεργαζόμουν με τις ώρες. Το πρόσωπό σου, το αυθόρμητο χαμόγελό σου, τα καλοσμιλεμένα χέρια σου, τη φωνή σου που χανόταν στη metal . Κι εσύ δε με είχες προσέξει καν. Απολάμβανες απλά το ποτό σου, τη μουσική σου και την παρέα σου. Μέχρι εκείνο το αυγουστιάτικο Σαββατόβραδο...

Δυο σφηνάκια ακουμπισμένα μπροστά μας και ο μπάρμαν να λέει : ''...από τα παιδιά δίπλα...''

Τα σφηνάκια διαδέχονταν το ένα το άλλο. Όπως και τα βλέμματα. Και τα χαμόγελα. Δεν είχαμε ανταλλάξει κουβέντα. Ούτε το όνομά σου δεν ήξερα. -Πως να φανταστώ τότε, ότι αργότερα θα στο ψιθύριζα τις κρύες νύχτες που θα με κρατούσες αγκαλιά, συνοδευόμενο με ένα '' σ'αγαπώ '' και ένα φιλί ; -

Και τότε ζήτησες να παίξει το Rose Tattoo από Dropckick Μurphys. Ήξερα απ' έξω τους στίχους. Τους ήξερες και εσύ. Τραγουδούσαμε μαζί , ενώ πλέον κοιτιόμασταν κατάματα. Σαν να γνωριζόμασταν από πάντα. Σαν να ήμασταν χαμένοι στο χρόνο, και ξαναβρισκόμασταν σε κάποια άλλη διάσταση. Λες και γνωρίζαμε τις μελλοντικές μας αναμνήσεις και ανυπομονούσαμε να τις ζήσουμε μαζί! Μου χαμογελούσες στο refren. Και εγώ έλιωνα κρυφά...

Και ήξερα πως κάπως έτσι ξεκινούσαν όλα. Και το ένιωθα πως κάπως έτσι σε ερωτευόμουν. Και το αισθανόμουν, πως αυτό θα γινόταν το τραγούδι μας...