Christos updated his profile picture. Η ειδοποίηση στο Facebook. Και η καινούργια φωτογραφία του Χρήστου μπροστά σε έναν κόκκινο τοίχο με καδράκια. «Αγαπημένο μου σπιτάκι», η λεζάντα. Αλλά... στάσου. Για κοίταξε καλύτερα. Τα μάτια του Χρήστου στο καινούργιο του προφίλ είναι βαριά. Κλαίει; Ο Χρήστος κλαίει! Μα, τι έπαθε εκείνος που ήταν η ελαφρούτσικη νότα της ζωής μας, που κουβαλούσε τους δίσκους του τίγκα στους καφέδες, τραγουδώντας με χαρά τα πιο βαριά και δραματικά «καψούρικα», δυνατά και καταμεσής των διαδρόμων, που 'χε πάντα να σου πει τα μύρια όσα για το χθεσινό του ξενύχτι; Τι έπαθε και κλαίει, καταμεσής της δημόσιας «πλατείας» του Facebook, εκείνος με το πειραιώτικο DNA του; Μα, ναι. Christos is «updating» his all life...
Να η καινούργια εφαρμογή που θα 'πρεπε να προβλέψει ο Ζάκερμπεργκ για τους Έλληνες χρήστες: ανάμεσα σε καρδούλες και θυμωμένα ή απορημένα emoticons, μια ειδοποίηση για όσους «ενημερώνουν» εξαρχής και... εκ βάθρων τη ζωή τους. Να, κοίτα τον Χρήστο. Χρόνια καφετζής στην παλιά «Ελευθεροτυπία». Νεότατος μας ήρθε και ήδη φορέας της προσωπικής ιδιορρυθμίας που συγχωρούσε αυτή η αντισυμβατική εφημερίδα. «Εδώ μέσα, από τους διευθυντές μέχρι τον καφετζή, είναι όλοι τρελοί – κι εγώ» παρατηρούσε γελώντας η λαϊκή θυμόσοφος και σούπερ ψυχαναλύτρια του κτιρίου, Σοφία. Μ' αυτά και μ' αυτά η τρέλα του Χρήστου έδεσε μια χαρά με το υπόλοιπο σκηνικό. Βοηθός ξυλουργού το πρωί, καφετζής το βράδυ, με τους ρυθμούς και το ραχάτι του, με το γέλιο και τα καψούρικά του, με τα ποδοσφαιρικά κολλήματα. Ο μόνος που μπορούσε να διαολοστείλει τον Συρίγο χωρίς να κινδυνέψει η ζωή του. Απαραίτητος στη δημοσιογραφική μας καθημερινότητα. Χρόνια μαζί. Για να μοιραστούμε και τη χαρά του, όταν μας έδειχνε στο κινητό τις φωτογραφίες από το καινούργιο διαμέρισμα που αγόρασε κι επίπλωσε με γούστο. Κι ας έτρεχε το στεγαστικό. «Σιγά, ρε, μην κλείσει η "Ελευθεροτυπία". Αν κλείσει, θα 'χει πρώτα καταστραφεί το σύμπαν...».
Το χειρότερο; Όλο αυτό το updating έγινε σταδιακά. Σχεδόν ήσυχα. Εξασκηθήκαμε, τελικώς, να μη μας αναστατώνει. Κάνουμε like στις φωτογραφίες με τις καινούργιες συνθήκες ζωής, τα έξοχα πλάνα που κρύβουν τα μηδέν σχέδια.
Τον είδα στο δρόμο κάναν μήνα πριν. Μιλήσαμε και στο τηλέφωνο. Αφήσαμε μια έξοδο υπό εκκρεμότητα. Εν τω μεταξύ, μου διηγήθηκε την ταλαιπωρία του: κάπου βρέθηκε να πλένει πιάτα και ποτήρια με λίγα λεφτά. Έφυγε από κει. Ψάχτηκε κι αλλού. Δύσκολα. Κι ευτυχώς που είναι ανύπαντρος κι έχει μόνο την ευθύνη του εαυτού του. Πούλησε το σπίτι και φεύγει για να δουλέψει βοηθός στο περίπτερο ενός γνωστού στη Μακρινίτσα. «Α, ρε, βασιλιάδες ήμασταν τότε» μου είπε στο τηλέφωνο. Εξυπακούεται ότι δεν καταδέχτηκε να κλάψει εκεί. Έκλαψε στο Facebook.
Δεν είναι, βέβαια, ο πρώτος που έκανε συνολικό updating στην καθημερινότητά του. Να, ο Γιώργος και η Αλεξία, νιόπαντροι, μήπως δεν κλείδωσαν το καινούργιο τους σπίτι για να βρεθούν στη Σαουδική Αραβία; Και μήπως στις ελάχιστες ημέρες των ελληνικών διακοπών τους, δεν καταλαβαίνουμε όλοι πόσο εκείνη θέλει να γυρίσει πίσω και πόσο εκείνος μένει στωικός και αμίλητος, λίγο ενοχικός και πολύ συνειδητοποιημένος ως προς τις μηδενικές του προοπτικές πίσω στην Αθήνα;
Έτσι. Στην αβάσταχτη ελαφρότητα του Facebook, κάθε τόσο αλλάζουν ξαφνικά τα δεδομένα. Συνήθως, όχι με τον παρορμητικό συναισθηματισμό του Χρήστου. Στα updates, στα about, στο inbox, μικρές «θανατηφόρες» εξομολογήσεις: «Θέλω να γυρίσω, αλλά είναι η δουλειά του Ηλία. Και τα παιδιά συνήθισαν εδώ. Άρα, αποκλείεται. Αλλά, ξέρεις τι; Κάθε φορά που φεύγω, ακόμα κλαίω στο αεροδρόμιο, ρε γαμώτο». Η παιδική μου φίλη... «Κι εμείς, Μαιρούλα μου, κλαίμε που μένουμε πίσω...».
Και μερικές φορές αρκεί να σου ξεφύγει ένα ελάχιστο παραπάνω συναίσθημα για να σπάσει το αψεγάδιαστο των προφίλ. Να, όπως προχθές, που σχολιάζοντας τις διαγραφές της ΕΣΗΕΑ, κάποιος επεσήμανε και πόσους δημοσιογράφους έχουν διαγράψει οι συγκυρίες του Μνημονίου απ' τη δουλειά. Πόσοι είναι εκεί έξω «διαγραμμένοι» διά παντός, ανασφάλιστοι κι ανασφαλείς, με δουλειές του ποδαριού, με οικογένειες, ξαφνικά «πρώην» για το επάγγελμά μας, «άγνωστοι» για το ταμείο μας, λίγα χρόνια πριν από τη σύνταξη... Αυτό αρκούσε για να ενεργοποιηθεί ο άγγελος του Βιμ Βέντερς, εκείνος που κρυφάκουγε τις σκέψεις στο λεωφορείο, και να γεμίσουν τα «σχόλια» με εξομολογήσεις. «Ψάχνω αγγελίες και σε ταβέρνες: κουζίνα, σερβιτόρα, ό,τι να 'ναι». Η Ελένη, δημοσιογράφος. «Στην Αγγλία. Βρήκε καλή δουλειά η γυναίκα μου. Εγώ μετράω ρολόγια αερίου και ρεύματος. Temporary job. Σιγά μη βρω δουλειά εδώ σε ραδιόφωνο». Ο Δημήτρης, ραδιοφωνικός παραγωγός. «Πήγα και σε βενζινάδικο. «Ρε φίλε, είσαι 50άρης. Πώς θα σε πάρουμε; Νεότερο ψάχνουμε». Ο Τάσος, φωτορεπόρτερ.
Το χειρότερο; Όλο αυτό το updating έγινε σταδιακά. Σχεδόν ήσυχα. Εξασκηθήκαμε, τελικώς, να μη μας αναστατώνει. Κάνουμε like στις φωτογραφίες με τις καινούργιες συνθήκες ζωής, τα έξοχα πλάνα που κρύβουν τα μηδέν σχέδια. Oh God, save history, God, save your mad parade...
Το άρθρο είναι από την έντυπη έκδοση της LIFO.
σχόλια