Η πιο δυσάρεστη είδηση για τη ζωή της χώρας είχε το πιο όμορφο φόντο. Ειρωνικό και μαζί οξύμωρο, δεδομένης της κατάστασης και των πρωταγωνιστών της. Ακριβώς, πριν από 6 χρόνια, στις 23 Απριλίου του 2010, με το τοπίο του Καστελόριζου να «γράφει» εξαίσια στις κάμερες και να κάνει συμβολικό κοντράστ με τη μωβ γραβάτα του τότε πρωθυπουργού, Γιώργου Παπανδρέου, η Ελλάδα έμπαινε και επισήμως στην περιπέτεια των μνημονίων. Μια περιπέτεια που διαρκεί έως σήμερα, έχοντας κορυφωθεί – για πρώτη φορά – το προηγούμενο καλοκαίρι με την επιβολή των capital controls και τη χώρα στο χείλος του γκρεμού και των δανειστών της.
«Σήμερα, η κατάσταση στις αγορές απειλεί να αποδομήσει, όχι μόνο τις θυσίες του ελληνικού λαού, αλλά και την ομαλή πορεία της οικονομίας. Και κινδυνεύει να χαθεί η προσπάθεια που καταβάλλουν οι Έλληνες από τα ακόμη μεγαλύτερα επιτόκια δανεισμού και ακόμη χειρότερα από τη δυσκολία δανεισμού. Δεν θα το επιτρέψουμε. Ήρθε η στιγμή, τον χρόνο που δεν μας δίνουν οι αγορές, αυτόν τον χρόνο να μας τον δώσει η απόφαση που πήραμε όλοι μαζί οι ηγέτες των χωρών της Ευρώπης, για να στηριχθεί η Ελλάδα».
Αυτά έλεγε τότε ο πρωθυπουργός, ο τότε ευρωπαίος επίτροπος Οικονομικών, Όλι Ρεν ευχόταν στους Έλληνες «καλό κουράγιο» και λίγοι μάντευαν ότι η ευχή του δεν ήταν τυπική, έτσι για να ειπωθεί. 6 χρόνια μετά, η χώρα βρίσκεται ακόμη σε δυσχερέστατη θέση, με το χρέος της εξακολουθητικά πάνω από τα 300 δις ευρώ, την ανεργία σταθερά πάνω από το 25%, τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις σε βαρύ μαρασμό και ένα τεράστιο πλήθος Ελλήνων στο εξωτερικό και στον αγώνα αναζήτησης μιας καλύτερης τύχης. Καλύτερης, από εκείνην των μισθών των 400 ευρώ και της αδήλωτης «κατάμαυρης» εργασίας.
«Όλοι οι οικονομολόγοι, ακόμη και αν διαφωνούσαν με το μείγμα της θεραπείας του μνημονίου, συμφωνούσαν ότι η Ελλάδα δεν μπορούσε χωρίς μια βοήθεια, δεν μπορούσαμε να δανειστούμε δηλαδή από τις αγορές και έπρεπε να προσφύγουμε στο μηχανισμό», δήλωσε πριν από λίγες μέρες και 6 χρόνια μετά την καταστροφή, ο ίδιος άνθρωπος που είχε ανακοινώσει από το Καστελόριζο την προσφυγή μας στο ΔΝΤ.
Τι άλλαξε από τότε και μετά από αναρίθμητες αυτοκτονίες, “λουκέτα”, “κανόνια” και αμέτρητες προσωπικές και οικογενειακές τραγωδίες, που δεν θα μάθουμε ποτέ, αλλά αθροίζονται στη συνολική καταστροφή της χώρας; Άλλαξε το όνομα της τρόικας. Περάσαμε στους “δανειστές”, μετά στους “θεσμούς” και πλέον στο “κουαρτέτο”, άλλαξε ο τρόπος που αντιμετώπιζουμε τις συναλλαγές μας και τα όσα περιμένουμε από το δημόσιο: με αδιανόητες περικοπές σε μισθούς και συντάξεις, σε κονδύλια για την υγεία, για την παιδεία, για την κοινωνική προστασία, η χώρα μοιάζει να συντηρείται όρθια από το φιλότιμο του καθενός και λίγο από τύχη.
6 χρόνια μνημονίων μετά, άλλαξε επίσης το πολιτικό σύστημα, έτσι όπως το γνωρίζαμε μετά τη Μεταπολίτευση. Νέα κόμματα και μηχανισμοί εξουσίας μπήκαν στη ζωή μας, ο δικομματισμός που για χρόνια “ενέπνεε” την πολιτική ζωή του τόπου λες και εξατμίστηκε και περάσαμε σε μια ολοκαίνουργια πολιτική κατάσταση, που βαφτίστηκε “συμμαχικό κυβερνητικό σχήμα” και ακόμη το αξιολογούμε. Βέβαια, για ένα μικρό χρονικό διάστημα και πριν αποδειχθεί εκ του αποτελέσματος η δυναμική της κυβέρνησης Τσίπρα, υπήρχε κάτι που έμοιαζε με ελπίδα.
Για την ιστορία
Τα πρώτα σκληρά μέτρα ανακοινώθηκαν στις 2 Μαίου του 2010. Είναι η εποχή της αύξησης του ορίου απολύσεων και της μείωσης του κατώτατου μισθού, της αντικατάστασης του 13ου και 14ου μισθού των δημοσίων υπαλλήλων με το επίδομα των 500 ευρώ, της αντικατάστασης της 13ης και 14ης σύνταξης με επίδομα 800 ευρώ για συντάξεις ως 2.500 ευρώ. Την ίδια εποχή, αυξάνεται – για πρώτη φορά – ο υψηλός συντελεστής ΦΠΑ από 21% σε 23% και την άνοιξη του ίδιου έτους υπογράφεται η Δανειακή Σύμβαση Ελλάδας – ΕΕ και η αντίστοιχη σύμβαση με το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο,
Καλοκαίρι του 2011 – και για την ακρίβεια στις 29 Ιουνίου – ψηφίζεται από τη Βουλή το Μεσοπρόθεσμο Πρόγραμμα Δημοσιονομικής Στρατηγικής των επόμενων 3 ετών. Το φθινόπωρο του 2012 ψηφίζεται το αντίστοιχο για την περίοδο 2013 – 2016.
Στις 13 Φεβρουαρίου 2012 ψηφίζεται από τη Βουλή το 2ο Μνημόνιο, το οποίο προβλέπει περαιτέρω μειώσεις στον κατώτατο μισθό και σε όλα τα κλιμάκια του βασικού μισθού και 32% στους νεοεισερχόμενους μέχρι 25 ετών. Επίσης, προβλέπει την κατάργηση 150.000 θέσεων εργασίας από τον δημόσιο τομέα έως το 2015.
Η χώρα “κολυμπάει” ήδη στα πολύ βαθιά από κάθε άποψη: ακολουθούν οι απανωτές εκλογικές αναμετρήσεις του ’12, οι διαπραγματεύσεις και τα νέα μέτρα λιτότητας εως το 2014, η ισχνή ανάκαμψη του ’14, που οδήγησε στις φαιδρές υποσχετικές περί εξόδου στις αγορές το φθινόπωρο του ίδιου έτους και μετά πάλι εκλογές, τον Ιανουάριο του 2015.
Και πάλι υποσχετικές και πάλι διαπραγματεύσεις, ωσάν κανένας να μην αντιλαμβάνεται ούτε το γραφικό ούτε το επικίνδυνο πλέον της κατάστασης. Ο Ιούλιος του 2015 θα βρει τις τράπεζες κλειστές, τους πολίτες σε απόγνωση και τα περί Grexit σενάρια να δίνουν και να παίρνουν. Είναι λίγες μέρες πριν την υπογραφή του 3ου μνημονίου, είναι οι ίδιες μέρες που το «όχι» μπερδεύτηκε με το «ναι», είναι η περίοδος που μας φτάνει στο λασπώδες σήμερα.
σχόλια